INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10.09.2012 r. (data wpływu 19.09.2012 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne (data nadania 26.11.2012 r., data wpływu 26.11.2012 r., na wezwanie Nr IPPB2/415-831/12-2/MK i IPPP1/443-892/12-2/ISZ z dnia 22.01.2012 r. (data nadania 14.11.2012 r., data doręczenia 19.11.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracowników z tytułu dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu19.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracowników z tytułu dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jako pracodawca powierza swoim pracownikom samochody służbowe na zasadach określonych w odrębnej umowie zawieranej z pracownikiem i dotyczącej konkretnego samochodu. Wszystkie powierzane w ten sposób pracownikom samochody służbowe są własnością Spółki i są ujęte w ewidencji środków trwałych. Pracownik jest obowiązany między innymi do opieki nad samochodem po godzinach pracy tzn. parkowania go w bezpiecznym miejscu. Spółka nie posiada bowiem firmowego parkingu ani nie zapewnia parkingu po godzinach pracy, stąd też elementem umowy zawieranej z pracownikiem jest zobowiązanie go do dbania o powierzone mienie, w szczególności do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu. W zaistniałej sytuacji pracownicy użytkują samochody służbowe także i w ten sposób, że wykonują jazdy do pracy i z pracy i parkują powierzone samochody w miejscach bezpiecznych w okolicach miejsca swojego zamieszkania.

Niezależnie od tego ww. urnowa, a także „Regulamin Wynagradzania” Spółki przewidują możliwość wykorzystywania odpłatnie, za zgodą pracodawcy, powierzonego samochodu służbowego do celów prywatnych.

I tak, zgodnie z treścią Regulaminu:

1. Dopuszcza się możliwość używania samochodów do celów prywatnych za odpłatnością
2. Ustala się cenę za używanie samochodów służbowych na potrzeby prywatne pracowników na podstawie cen rynkowych.
3. W przypadku używania samochodu na cele prywatne Pracownik:
   1. ponosi koszty paliwa, myjni itp.,
   2. jest zobowiązany podać liczbę przejechanych kilometrów, w celu obliczenia wartości świadczenia przed dniem naliczenia wynagrodzeń za dany miesiąc. Kwota wartości świadczenia będzie potrącana z przysługującego wynagrodzenia, zasiłków lub innych należnych pracownikom wypłat z tytułu świadczenia pracy.
   
   
   

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 4.11.2012 r. Nr IPPB2/415-831/12-2/MK i IPPP1/443-892/12-2/ISZ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego w przedmiocie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez wskazanie:

• czy w przedstawionym stanie faktycznym pracownicy użytkują samochody służbowe poza dojazdami z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy również do innych czynności służbowych, jeżeli tak to proszę o ich wskazanie...
  
  

Braki uzupełniono prawidłowo w wyznaczonym terminie. W kwestii doprecyzowania wyjaśniono, że:

• W przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych
  
  

Samochody służbowe będące własnością A. co do zasady są zakupione i używane w celach działań zmierzających do osiągnięcia i zabezpieczenia przychodu. Samochody powierzone są wybranym pracownikom w celu szczególnej opieki i parkowania po godzinach pracy w bezpiecznym miejscu (Wnioskodawca przypomina, że firma nie posiada miejsc parkingowych, z których może korzystać całą dobę). W godzinach pracy wszystkie samochody firmowe dostępne są dla wszystkich pracowników i używane wg priorytetów ważności i pilności realizowanych zadań jak: dojazdy na spotkania związane z omawianiem, negocjowaniem kontraktów, dojazdy na spotkania z klientami i realizacja sprzedaży, dojazdy na spotkania z dostawcami i realizacja dostaw i zakupów, wyjazdy w celach realizacji napraw serwisowych i gwarancyjnych, transport towarów i dokumentów, dojazdy w związku z realizacją obowiązków finansowych i administracyjnych i inne.

Ponadto z uwagi na to, że A. jest firmą dystrybucyjną i prowadzi działalność handlową i serwisową poprzez rozbudowaną (ok. 200 firm współpracujących) sieć dilerską w kraju, kluczową kwestią jest kontakt i komunikacja z siecią wymagające ciągłych wyjazdów lokalnych, krajowych i zagranicznych.

Wnioskodawca nadmienia, że w okresach poprzednich Pracodawca dawał pracownikom prawo do użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych i naliczał z tytułu tego świadczenia podatek dochodowy od osób fizycznych stosując przepisy prawa podatkowego (wg cen wynajmu samochodów). W obecnej sytuacji kryzysu finansowego, który obserwowany może być w firmie poprzez spadek obrotów w granicach 40% w stosunku do roku ubiegłego, pracodawca zdecydował się na ograniczenia kosztów w tym również kosztów używania samochodów.

Stan obecny opisany we wniosku został wprowadzony zmianą regulaminu i zasad użytkowania samochodów poprzez ograniczenie możliwości użytkowania do celów prywatnych i przyjęcie zasady używania samochodów tylko do celów służbowych. Przy czym opierając się na lekturze interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądowych, dokładając wszelkich starań, aby nie uchybić obowiązującym przepisom podatnik występuje o interpretację aby mieć pewność o prawidłowym zastosowaniu przepisów prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych stanowiących mienie powierzone (na podstawie odrębnej umowy oraz „Regulaminu wynagradzania”), do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, w celu zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu w sytuacji w której Spółka nie posiada i nie jest w stanie zapewnić parkingu firmowego, jest wykorzystywaniem samochodów służbowych do celów prywatnych i czy stanowi w związku z tym nieodpłatne świadczenie, którego wartość stanowi przychód pracownika...
2. Czy wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych stanowiących mienie powierzone (na podstawie odrębnej umowy oraz „Regulaminu wynagradzania”), do dojazdów z pracy i do pracy, w celu zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) w sytuacji w której Spółka nie posiada i nie jest w stanie zapewnić parkingu firmowego, stanowi świadczenie usług na cele osobiste pracownika w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na zadane pytanie Nr 1 wniosku w przedmiocie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpowiedź na pytanie Nr 2 wniosku w przedmiocie ustawy o podatku od towarów i usług zostanie udzielona w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy PIT wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust 2-2b.

Zdaniem Spółki, zważywszy na fakt, iż powierzone mienie (samochody służbowe) stanowi własność Spółki, dla określenia wartości pieniężnej ewentualnego nieodpłatnego świadczenia polegającego na udostępnieniu samochodu służbowego dla celów prywatnych pracownika, znalazłby zastosowanie przepis art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy PIT.

Nie mniej jednak w opinii Spółki, w opisanym stanie faktycznym nie dochodzi do udostępniania samochodu służbowego do prywatnych celów podatnika.

W pierwszej kolejności Spółka pragnie wskazać, iż fakt powierzenia pracownikowi mienia spółki (samochodu) kreuje po stronie pracownika określone zobowiązanie a nie uprawnienie. Istotnym elementem w tym zakresie jest określenie, iż do obowiązków pracowników Spółki, w związku z powierzeniem im samochodów służbowych, należy ich właściwe i bezpieczne parkowanie (garażowanie). Strony umowy ustaliły, iż takim miejscem będzie miejsce zamieszkania pracownika. Spółka nie jest bowiem w stanie zapewnić parkingu firmowego dla swoich samochodów służbowych, po godzinach pracy.

W takiej sytuacji przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika, a miejscem wykonywania pracy będą stanowić realizację zadań służbowych pracownika. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągnięcia przychodu przez Spółkę. Zdaniem Spółki realizacja zadań służbowych pracownika nie może stanowić po jego stronie przychodu do opodatkowania. Pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

Spółka pragnie również nadmienić, iż parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) zapewniającym jego bezpieczeństwo, stanowi wyraz dbałości pracownika o powierzone mienie co stanowi obowiązek pracownika wynikający nie tylko z zawartej umowy między pracownikiem a Spółką ale także z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Zgodnie bowiem z art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy PIT, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Konsekwentnie, sytuacja taka nie kreuje po stronie Spółki obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu. Spółka w takim przypadku nie ma więc obowiązku żądania od pracowników określania liczby kilometrów pokonywanych w miesiącu na trasie z miejsca garażowania samochodu do miejsca pracy pracownika ani też ustalania i przyporządkowywania na tej podstawie każdemu z pracowników wartości nieodpłatnego świadczenia oraz dokonywania rozliczeń z tego tytułu. Powyższe stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Izby Skarbowe w podobnych sprawach. Przykładowo Spółka pragnie wskazać na następujące interpretacje indywidualne:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 (IBPBII/1/415-89/09/HK), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. (IPPB2/415-168/10-2/AS) oraz z dnia 20 sierpnia 2009 r. (IPPB2/415-361/09-4/MK), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 maja 2011 r. (ILPB1/415-153/11-3/AMN).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia będącego odpowiedzią na przesłane wezwanie Spółka jako pracodawca powierza swoim pracownikom samochody służbowe na zasadach określonych w odrębnej umowie cywilnoprawnej zawieranej z pracownikiem i dotyczącej konkretnego samochodu. Pracownicy Spółki wykorzystują samochody będące własnością Spółki do celów służbowych. W godzinach pracy wszystkie samochody firmowe dostępne są dla wszystkich pracowników i używane wg priorytetów ważności i pilności realizowanych zadań jak: dojazdy na spotkania związane z omawianiem, negocjowaniem kontraktów, dojazdy na spotkania z klientami i realizacja sprzedaży, dojazdy na spotkania z dostawcami i realizacja dostaw i zakupów, wyjazdy w celach realizacji napraw serwisowych i gwarancyjnych, transport towarów i dokumentów, dojazdy w związku z realizacją obowiązków finansowych i administracyjnych i inne.

Ponieważ Spółka nie posiada firmowego parkingu ani nie zapewnia parkingu po godzinach pracy, jednym z elementów umowy zawieranej z pracownikiem jest zobowiązanie go do dbania o powierzone mienie, w szczególności do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu. W konsekwencji pracownicy użytkują samochody służbowe także i w ten sposób, że wykonują jazdy do pracy i z pracy i parkują powierzone samochody w miejscach bezpiecznych w okolicach miejsca swojego zamieszkania.

W świetle powyższego uznać należy, że przydzielenie pracownikom samochodów służbowych, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku służbowego.

W konsekwencji realizacja obowiązków służbowych przez pracownika w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem będące konsekwencją zawarcia umowy cywilnoprawnej parkowania samochodu służbowego w bezpiecznym miejscu, tj. okolicach miejsca swojego zamieszkania, nie mogą generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Sytuacja taka występuje, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłyby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy – o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników samochodami służbowymi do i z miejsca wykonywania pracy na podstawie zawartej umowy.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę interpretacji, należy stwierdzić iż powołane interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.