POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku złożonego w dniu 19.01.2007 r., uzupełnionego w dniu 27.02.2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w części dotyczącej odliczeń od dochodu wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Pan jest kawalerem i ma 12 – letnie dziecko, na które płaci zasądzone alimenty. Dziecko jest osobą niepełnosprawną, posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Wnioskodawca posiada samochód osobowy, którym przewozi dziecko na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawca mieszka oddzielnie, ale przyczynia się do kosztów utrzymania dziecka, gdyż matka dziecka utrzymuje się tylko z zasądzonych alimentów i zapomóg.

Pytanie podatnika:

czy może odliczyć od dochodu wydatki, jakie ponosił z tytułu używania samochodu osobowego w związku z dowozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne?

Zdaniem Pana przysługuje mu prawo do skorzystania z odliczenia od dochodu wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego do przewozu niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne.

Stosownie do treści art. 26 ust.1 pkt.6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn.zm.) - w brzmieniu obowiązującym w 2006r. - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art.24 ust.3, art.28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art.9, art.24 ust.1,2,4,4a-4e,ust.6 lub art.24b ust.1 i 2, lub art.25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczenia od dochodu przed opodatkowaniem określono w art.26 ust.7a cyt. ustawy. Zgodnie, z którym za wydatki, o których mowa w art.26 ust.1 pkt.6, uważa się wydatki poniesione na:

1.adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

2.przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

3.zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,

4.zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

5.odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,

6.odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,

7.opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidzkiej oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,

8.utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt.7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt.7,

9.opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,

10.opłacenie tłumacza języka migowego,

11.kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,

12.leki- w wysokości stanowiącej różnicę między faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),

13.odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

a)osoby niepełnosprawnej-karetką transportu sanitarnego,

b)osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit.a),

14.używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,

15.odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

a)na turnusie rehabilitacyjnym,

b)w zakładach, o których mowa w pkt.6,

c)na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt.11.

Jednakże w myśl art. 26 ust.7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki, o których mowa w ust.7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, PFRON lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust.7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust.7a pkt.7, 8 i 14 – art. 26 ust.7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 26 ust.7 d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust.7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art.26 ust.7e cyt. ustawy przepisy ust.7a-7d i ust.7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Odliczenie, o którym mowa w ust.1 pkt.6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997r. -art.26 ust.7 g cyt. ustawy.

Wydatki na cele określone w ust.1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym – art. 26 ust.13a cyt. ustawy.

W myśl cytowanego wyżej art.26 ust.7a pkt.14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają te wydatki, które poniesione są w związku z koniecznymi przewozami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wyrażenie „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne” zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia. W odliczeniu tym nie mieszczą się np. wizyty u lekarza, których celem jest jedynie rozpoznanie bieżącego stanu zdrowia pacjenta, wskazanie dalszego sposobu leczenia czy badania kontrolne.

Jednym z podstawowych założeń polskiego prawa rodzinnego jest obowiązek wzajemnego wspierania się członków rodzin. Zgodnie z art. 128 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z dnia 25.02.1964r. (Dz.U. Nr 9, poz. 59 ze zm.) obowiązek dostarczenia środków utrzymania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania – art. 133 § 1 ww. kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Do odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy udowodnić, iż podatnik utrzymuje osobę niepełnosprawną. Przez pojęcie utrzymywanie (osoby niepełnosprawnej) rozumiemy zapewnienie środków do życia, ponoszenie kosztów związanych z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami. Przepis prawa podatkowego nie precyzuje czy osoba, która ma na utrzymaniu osobę niepełnosprawną i chce skorzystać z ulgi podatkowej winna wspólnie z nią zamieszkiwać. Powinna natomiast spełniać pozostałe warunki, tj. zapewniać środki do życia, wyżywienie, mieszkanie i inne potrzeby.

Zatem przy spełnieniu wszystkich powyższych warunków będzie Pan mógł odliczyć od dochodu wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego Pana własność (współwłasność) dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej kwoty limitu tj. 2.280,00 zł.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawne oraz stan faktyczny tut. organ postanawia jak na wstępie.