W dniu 19.06.2007r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie przepisu art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w 2006 r. Wnioskodawca rozpoczął zakupywanie wierzytelności wobec nieistniejącego już Zakładu Opieki Zdrowotnej sp. z o.o., za zapłatę których odpowiadał zgodnie z art. 60 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej Powiat X. Wnioskujący informuje, iż wierzytelności nabywane były poniżej ich ceny nominalnej.

W dniu 8.11.2006r. Powiat X sprzedał Wnioskodawcy nieruchomość położoną w miejscowości P. Wnioskodawca podniósł, iż pokrycie ceny nieruchomości nie nastąpiło poprzez zapłatę gotówką, lecz strony dokonały wzajemnego potrącenia. Z jednej strony przez Powiat X do potrącenia przedstawione zostało roszczenie o zapłatę ceny nieruchomości, z drugiej zaś strony Wnioskodawca przedstawił do potrącenia nabyte wierzytelności według ich wartości nominalnej wraz odsetkami.

W związku z powyższym stanem faktycznym powstała wątpliwość, czy stanowi przychód Wnioskodawcy różnica pomiędzy wartością wierzytelności wygasającą w skutek dokonania potrącenia, a kwotą wydatkowaną na jej nabycie, gdy wskutek potrącenia wygasa cała wierzytelność, a nabycie tej wierzytelności nastąpiło poniżej jej wartości nominalnej?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskujący przytoczył treść art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii Wnioskodawcy, w świetle tego przepisu nie stanowi przychodu Wnioskodawcy różnica pomiędzy wartością wierzytelności wygasającą w skutek dokonania potrącenia, a kwotą wydatkowaną na jej nabycie, gdy wskutek potrącenia wygasa cała wierzytelność, a nabycie tej wierzytelności nastąpiło poniżej jej wartości nominalnej.

W opinii Podatnika, samo przeniesienie wierzytelności na inny podmiot nie kreuje przychodu. Koszt nabycia poszczególnych wierzytelności nie stanowi zatem dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca akcentuje, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie otrzymuje on "pieniędzy", czy też "wartości pieniężnych" w rozumieniu art. 12 ust 1 pkt 1 powołanej ustawy. Sama transakcja jest zatem neutralna z podatkowego punktu widzenia. Z jednej strony wydatki na nabycie wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, z drugiej zaś strony nie stanowi przychodu wartość wygasającej w drodze potrącenia wierzytelności. W konsekwencji zatem i różnica między wartością wierzytelności wygasającą w skutek dokonania potrącenia, a kwotą wydatkowaną na jej nabycie nie stanowi przychodu Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się do przedstawionych powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Na wstępie podjętych rozważań, tutejszy organ podatkowy wskazuje, iż udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, z uwagi na fakt, iż przedstawiony we wniosku stan faktyczny odnosi się do 2006r., oparł się w przedmiotowej sprawie na przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2006r.

Organ podatkowy wskazuje, że w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje się, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Natomiast ust. 2 przywołanego artykułu stanowi, iż dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Łączna wykładnia ww. przepisów prowadzi do wniosku, że opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób prawnych wystąpi w stosunku do tych kategorii, które zgodnie z cytowaną ustawą podatkową stanowią odpowiednio dochód albo przychód. A contrario zatem, jeśli określonej kategorii nie można, zgodnie z ustawą podatkową, uznać ani za przychód, ani też za dochód podatkowy, to kategoria ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Przyjąć bowiem należy, że skoro ustawodawca nie ustanowił danej normy (przewidującej, iż określona kategoria stanowi przychód), to życzył sobie, aby ta kategoria była indyferentna w świetle prawa podatkowego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu, wskazuje jednak poprzez przykładowe wyliczenie kategorie zaliczane do przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

W tym miejscu wskazać należy, iż po stronie nabywcy wierzytelności (cesjonariusz) wystąpi obowiązek rozpoznania przychodu w sytuacji faktycznego otrzymania należności od dłużnika, zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Nadto, stosownie do art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy podatkowej, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. (...).

Gdy cesjonariusz dokona odpłatnego zbycia praw majątkowych, tj. nabytych w drodze cesji wierzytelności, wówczas będzie on zobligowany do uwzględnienia tej transakcji w przychodach podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Wobec powyższego, wydatki poniesione na nabycie wierzytelności, zarówno w przypadku faktycznego otrzymania należności od dłużnika, jak również w przypadku osiągnięcia przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności, będą kosztem uzyskania przychodu, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatkowej.

W tym miejscu organ podatkowy przywołuje art. 498 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że potrącenie jest formą likwidacji istniejącego stosunku prawnego, prowadzącą do umorzenia wzajemnych należności i zobowiązań. Zarazem jednak w wyniku potrącenia nie dochodzi do efektywnej zapłaty dokonanej w pieniądzu. Potrącenie nie prowadzi do realizacji świadczeń wzajemnych, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i pozwala osiągnąć cel zobowiązania.

Skoro potrącenie nie prowadzi do realizacji świadczeń wzajemnych, w szczególności do faktycznego otrzymania przez wierzyciela należności z tytułu nabytej w drodze cesji wierzytelności, zasadnym jest stwierdzenie, iż wskutek potrącenia u cesjonariusza nie powstanie przychód podatkowy, którego wysokość odpowiada wartości nominalnej przedstawionej do potrącenia wierzytelności.

Wobec faktu, iż umorzenie nabytej wierzytelności nie prowadzi do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawych, cesjonariusz (wierzyciel) nie może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie przedstawionej do potrącenia wierzytelności, albowiem zgodnie z treścią przywołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Płatnika, wiąże natomiast tutejszy organ podatkowy i organy kontroli podatkowej, właściwe dla Wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, na podstawie przepisów art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.