P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółdzielni z dnia 22 lutego 2007 r. (data wpływu do Urzędu Skarbowego Warszawa - Wola 5 marca 2007 r.), przekazanego do Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie przy piśmie nr 1440-RDP/422/BS/28818/2007 z dnia 8 marca 2007 r. (data wpływu 14 marca 2007 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółdzielnia jest producentem produktów farmaceutycznych oraz kosmetyków.

Jak każdy podmiot działający na tym rynku, podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym. Jednak jako producent farmaceutyków, prowadząc szeroko rozumiane działania reklamowe, podlega ograniczeniom wynikającym z art. 52 – 64 ustawy Prawo farmaceutyczne. Przepisy te w precyzyjny sposób określają warunki, jakim muszą odpowiadać działania reklamowe, a podejmowanie których działań jest zabronione. Wśród realizowanych typowych działań reklamowych należy wskazać:

I. Rozdawanie gadżetów reklamowych opatrzonych logo (nazwą produktu).

Do typowych rozdawanych gadżetów reklamowych należą: długopisy, smycze do telefonów komórkowych, szpatułki, mydełka reklamowe, pilniczki, bloczki reklamowe (bloczki kartek do robienia notatek opatrzone logo produktu), etui, wizytówki, receptariusze, latarki lekarskie, zegary ścienne, stacje pogodowe (przycisk do dokumentów), kalendarze itp. Wszystkie powyżej wskazane gadżety są zawsze oznaczone logo Podatnika lub nazwą jednego z jego produktów (co jest wymogiem wynikającym z przepisów prawa farmaceutycznego). Gadżety te są rozdawane przez przedstawicieli handlowych i innych pracowników Spółdzielni lekarzom, farmaceutom, pielęgniarkom, przedstawicielom kontrahentów, jak również klientom czy potencjalnym klientom w aptekach, w trakcie różnego typu targów farmaceutycznych lub zjazdów lekarzy. Produkcję przedmiotowych gadżetów Podatnik zleca innym podmiotom gospodarczym, które specjalizują się w ich produkcji. Gadżety są wykonywane według indywidualnych projektów, gdyż ich wygląd i kolorystyka są zawsze pewnym elementem prowadzonej aktualnie przez Spółdzielnię kampanii promocyjnej. Cena nabycia gadżetu jest uzależniona od jego rodzaju i może wynosić np. poniżej 1 zł (długopisy, smycze) do około 30 zł (zegar ścienny) za sztukę.

II. Eksponowanie standów reklamowych i woblerów (tzw. kiwaczków).

Promocja produktów Spółdzielni jest także prowadzona przez eksponowanie ich nazw przez standy reklamowe i woblery (kiwaczki), które są umieszczane w aptekach, hurtowniach farmaceutycznych, przychodniach i innych placówkach ochrony zdrowia. Umieszczenia standów i woblerów we wskazanych miejscach dokonują przedstawiciele handlowi Spółdzielni po uzyskaniu zgody kontrahentów lub też sami kontrahenci, którzy otrzymali te materiały reklamowe od Podatnika. Standy reklamowe używane przez Wnioskodawcę to papierowa konstrukcja stojąca, która zwraca na siebie uwagę charakterystycznym wyglądem i kolorystyką, ze szczególnym wyeksponowaniem nazwy produktu. Zaprojektowana treść i charakterystyczna kolorystyka jest drukowana na papierze o odpowiedniej twardości (tektura) następnie z papieru są wycinanie elementy o odpowiednich kształtach. Elementy te po złożeniu tworzą wolnostojącą konstrukcję. Z kolei wobler (kiwaczek) to reklama produktu do leczenia chorób stóp, która składa się z charakterystycznego wzoru stóp wydrukowanego na papierze, oraz elastycznego elementu mocującego, który pozwala na przytwierdzenie do ściany lub lady. Nazwa „kiwaczek” bierze się stąd, że treść reklamowa (wzór stóp), dzięki elastycznemu elementowi mocującemu, reaguje na każdy ruch powietrza i kiwaniem zwraca na siebie uwagę.

W związku z powyższym stanem faktycznym, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych Spółdzielnia zwróciła się do tutejszego organu podatkowego o potwierdzenie, że gadżety reklamowe opatrzone logo Spółdzielni lub jednego z jej produktów, których wartość nie przekracza 100 zł, powinny być traktowane jako produkty reklamowe i wydatki na ich nabycie stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 roku, w ocenie Spółdzielni, wszelkie wydatki przeznaczone na reklamę, zarówno mającą charakter publiczny jak również niepubliczny, mogą być przez ponoszące je podmioty zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Słownikowe definicje reklamy jako „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zlecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, plakaty itp. służące temu celowi” oraz reprezentacji jako „uzewnętrzniony wysoki standard życia związany ze szczególną pozycją społeczną, zawodową; okazałość, wytworność, wystawność” - pozwalają zdaniem Spółdzielni stwierdzić, że celem reklamy jest promowanie towarów, zachwalanie, nakłanianie do ich nabycia, ale także utrwalanie w świadomości klienta produktu lub znaku towarowego. Z kolei reprezentacja to działania, które mają na celu budowanie pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, wskazywanie na jego pozycję, klasę czy wyjątkowość.

W ocenie Spółdzielni przy rozróżnianiu wydatków przeznaczonych na reprezentację i reklamę wskazane jest wprowadzenie kryterium dodatkowego, takiego jak kryterium wartościowe. Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawca przywołuje we wniosku treść art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wskazuje, że zwalnia się od podatku dochodowego od osób fizycznych wartość nieodpłatnych świadczeń otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją i reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł. Zatem w ocenie Spółdzielni, ponieważ są to prezenty małej wartości, nieistotne z punktu widzenia fiskusa, wydatki z nimi związane powinny w całości stanowić koszt uzyskania przychodów jako świadczeń związanych z reklamą.

Po zapoznaniu się z wnioskiem, uznając stanowisko Spółdzielni za prawidłowe, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wyjaśnia, co następuje:

Zgodnie z definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

– przeznaczenie wydatku, oraz

– potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zaznaczyć jednak należy, że możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest również od tego, aby dany wydatek nie był wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w ww. art. 16 ust. 1 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Spółdzielnia zalicza do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki na reklamę koszty nabycia długopisów, smyczy do telefonów komórkowych, szpatułki, mydełka reklamowe, pilniczki, wizytowniki, receptariusze, latarki lekarskie, zegary ścienne, kalendarze itp. Ponadto Wnioskodawca ponosi koszty związane z eksponowaniem standów reklamowych i woblerów (kiwaczków). Wszystkie wymienione powyżej produkty są opatrzone logo Spółdzielni, zaś jednostkowa wartość przekazywanych prezentów waha się w granicach od 1 zł do 30 zł.

Tutejszy organ informuje, że aby dany wydatek związany z działalnością promującą Spółdzielnię zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, należy najpierw prawidłowo go zdefiniować jako wydatek na reklamę lub reprezentację.

Do dnia 31 grudnia 2006 r. zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznawało się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona była w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Od 1 stycznia 2007 r. brzmienie w/w przepisu uległo zmianie. Obecnie zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Powyższe wyliczenie nie ma jednak charakteru wyczerpującego, gdyż użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że istnieją także inne wydatki, które można potraktować jako wydatki na reprezentację, co w konsekwencji przekłada się na brak możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Definicja reklamy i reprezentacji nie została zamieszczona w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże - ponieważ Spółdzielnia jest producentem produktów farmaceutycznych - znajdują w jej przypadku zastosowanie przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533 ze zm.).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu i zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Jednocześnie art. 58 tej ustawy zabrania kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania, chyba że są to przedmioty o znikomej wartości materialnej, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

W swoim wniosku Spółdzielnia wskazuje, że rozdawane przez nią gadżety reklamowe są opatrzone logo (nazwą produktu), zaś maksymalna cena jednostkowa jest stosunkowo niewielka. Zatem należy przyjąć, że jest to reklama dopuszczalna na gruncie przepisów prawa farmaceutycznego i może w całości stanowić koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobnie wydatki dotyczące eksponowania standów reklamowych i woblerów (tzw. kiwaczków), z uwagi na fakt, że w/w standy i woblery umieszczane są w aptekach, hurtowniach farmaceutycznych, przychodniach oraz innych placówkach ochrony zdrowia, tj. w miejscach publicznych, ogólnodostępnych - ma na celu reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości i również stanowi w całości koszt uzyskania przychodów zgodnie z przywołanym powyżej art. 15 ust. 1 ustawy.

Tutejszy organ podatkowy zwraca jednak uwagę, że Spółdzielnia powinna przed zaliczeniem wydatków na przekazywane gadżety (prezenty) do kosztów uzyskania przychodów dokonać za każdym razem oceny, czy przekazywany gadżet (prezent) spełnia warunki uznania go za zgodny z definicją reklamy wynikającą z przepisów prawa farmaceutycznego.

Ponadto należy zauważyć, że definiowanie znikomej wartości prezentów, o których mowa w artykule 58 prawa farmaceutycznego, w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak na wstępie.

W pozostałym zakresie wniosku odpowiedź zostanie udzielona odrębnym postanowieniem.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

W związku z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).