INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 02 maja 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 10 maja 2012 r.), uzupełnionym w dniu 16 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży garażu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży garażu.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 04 lipca 2012 r. Znak: IBPB II/2/415-685/12/MM wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 16 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 25 maja 1991 r. wnioskodawczyni zawarła umowę ostateczną z Panią T. na kupno garażu murowanego, który został wybudowany ze środków własnych sprzedającego, na gruncie spółdzielni mieszkaniowej (jak zapewniała Spółdzielnia - pismo z dnia 21 maja 1991 r.) Pismem z dnia 13 czerwca 1991 r. wydanym przez Spółdzielnię Mieszkaniową wnioskodawczyni otrzymała własnościowy przydział garażu.

Chcąc wpisać grunt do ksiąg wieczystych po kupnie okazało się, że w księdze wpisani są właściciele sprzed wywłaszczenia gruntu na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej. Po poinformowaniu zastępcy prezesa Spółdzielni, że Spółdzielnia nie jest właścicielem gruntu, wnioskodawczyni zwróciła się z pismem z dnia 15 lutego 1993 r. do Urzędu Miasta w celu kupna lub dzierżawy wieczystej. Odpowiedź z Urzędu Miasta wnioskodawczyni otrzymała po przeszło 8 latach (tj. 07 września 2001 r.). Przez cały ten czas trwały przepychanki pomiędzy Spółdzielnią a Urzędem Miasta, kto ma uwłaszczać właścicieli garaży w sumie 63-ch. Po złożeniu pozwu do Sądu przeciwko Urzędowi Miasta wyrokiem Sądu z dnia 15 kwietnia 2011 r. (prawomocny) wnioskodawczyni została wieczystym dzierżawcą gruntu.

Sprzedając mieszkanie wnioskodawczyni zwróciła się do Spółdzielni Mieszkaniowej o zezwolenie na sprzedaż mieszkania wraz z garażem (pismo z dnia 26 października 2006 r.). Nie otrzymała zaświadczenia od Spółdzielni Mieszkaniowej na sprzedaż garażu, mimo że Spółdzielnia Mieszkaniowa sama wydała przydział na warunkach własnościowego prawa do garażu. W myśl § 57 ust. 2 statutu Spółdzielni spółdzielcze prawo do garażu jest ściśle związane ze spółdzielczym prawem do lokalu mieszkalnego.

W dniu 28 maja 2005 r. aktem notarialnym zawartym w kancelarii notarialnej zostało sprzedane mieszkanie własnościowe, ale bez garażu (nie wydano zaświadczenia o własnościowym prawie do garażu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1.Jaka będzie wysokość podatku przy sprzedaży garażu na gruncie, którego właścicielem prawnym wnioskodawczyni stała się w dniu 15 kwietnia 2011 r. po wyroku Sądu, a faktycznie właścicielem garażu wnioskodawczyni jest od 13 czerwca 1991 r....

Zdaniem wnioskodawczyni, sprzedając obecnie garaż nie powinna płacić żadnego podatku, ponieważ podatek został zapłacony przy umowie kupna-sprzedaży w 1991 r. Zdaniem wnioskodawczyni, za błędy Spółdzielni Mieszkaniowej, która wydała wnioskodawczyni wówczas własnościowe prawo do garażu nie będąc prawnym właścicielem, nie ona powinna ponosić konsekwencje. Również działanie Urzędu Miasta (19 lat trwało uzyskanie prawa dzierżawy 20 m² gruntu) spowodowało, że sprzedając mieszkanie wnioskodawczyni nie mogła sprzedać garażu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Na wstępie należy wyjaśnić, że wnioskodawczyni we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zadała również pytanie nr 2 „Co będzie z podatkiem, który został zapłacony przy rejestracji umowy kupna z dnia 23 maja 1991 r....” Jednakże w odpowiedzi na wezwanie z dnia 04 lipca 2012 r., którym wnioskodawczyni była wezwana do przedstawienia własnego stanowiska do zadanych we wniosku pytań nr 1 i nr 2, wnioskodawczyni oświadczyła, że prosi o wydanie opinii odnośnie pytania nr 1 i tylko odnośnie tego pytania przedstawiła własne stanowisko. W związku z powyższym tut. Organ zgodnie z wolą wnioskodawczyni odniósł się wyłącznie do pytania nr 1.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że w dniu 25 maja 1991 r. wnioskodawczyni kupiła od osoby fizycznej garaż wybudowany na gruncie, który zdawał się należeć do Spółdzielni Mieszkaniowej. Następnie dnia 13 czerwca 1991 r. uzyskała własnościowy przydział garażu od Spółdzielni Mieszkaniowej. W momencie uregulowania wpisów w księdze wieczystej okazało się, że grunt należy do właścicieli sprzed wywłaszczenia gruntu na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej. Po kilkuletnich sporach pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową, a Urzędem Miasta, o to kto ma uwłaszczać właścicieli garaży, wnioskodawczyni złożyła pozew do Sądu przeciwko Urzędowi Miasta. Na podstawie wyroku z dnia 15 kwietnia 2011 r. wnioskodawczyni została wieczystym użytkownikiem gruntu.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty) jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stosownie do art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Natomiast w myśl art. 48 Kodeksu, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane.

Wyjątek stanowią budynki wzniesione na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie, gdyż wówczas zgodnie z art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego stanowią odrębne nieruchomości i są własnością użytkownika.

Zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami, znajdujące się na gruncie i trwale z nim związane budynki, inne urządzenia i rośliny, są częściami składowymi danej nieruchomości i wobec tego nie mogą być przedmiotem odrębnej własności. Oznacza to, że jeżeli ktoś wzniesie budynek na gruncie należącym do innej osoby (nie będącym w użytkowaniu wieczystym), to właścicielem tego budynku nie jest osoba, która go wybudowała, a osoba, do której ten grunt należy.

Z powyższego zatem w sposób jednoznaczny wynika, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego we wniosku zdarzenia należy stwierdzić, że ponieważ przedmiotowy garaż został wybudowany na gruncie, który nie należał do sprzedającego, a wiec Pani T., to wnioskodawczyni w dniu 25 maja 1991 r. nie nabyła prawa własności garażu, lecz wyłącznie nakłady poniesione na jego budowę, a więc przedmiotem sprzedaży de facto nie był garaż tylko prawo majątkowe do nakładów na gruncie. Jeszcze raz podkreślić należy, że garaż nie mógł być w świetle prawa cywilnego przedmiotem odrębnej własności. Prawo własności do garażu wnioskodawczyni miała nabyć w dniu 13 czerwca 1991 r. na podstawie przydziału.

Jednakże z dalszej części wniosku wynika, że Spółdzielnia Mieszkaniowa nie była właścicielem gruntu, na którym wybudowano garaż. Właścicielem nie był również Urząd Miasta. Prawo własności do przedmiotowego gruntu a tym samym do jej części składowych nadal przysługiwało wywłaszczonym właścicielom. Dopiero po kilkunastu latach sporu na podstawie wyroku wnioskodawczyni uzyskała prawo użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego garażem.

Spółdzielnia nie będąc właścicielem ani użytkownikiem wieczystym gruntu nie miała zatem uprawnień do przydzielenia wnioskodawczyni własnościowego prawa do garażu, a wnioskodawczyni w świetle prawa nie mogła skutecznie nabyć prawa do garażu i gruntu. Nie można zatem zgodzić się z wnioskodawczynią, że faktycznie właścicielem garażu jest od 13 czerwca 1991 r., gdyż w świetle prawa czynność ta nie mogła być skuteczna. Nie ma znaczenia, że to nie z winy wnioskodawczyni nie doszło do skutecznego przeniesienia prawa własności do gruntu i wybudowanego na nim garażu. Tym samym do dnia, kiedy zgodnie z wyrokiem Sądu wnioskodawczyni została wieczystym użytkownikiem gruntu, wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo własności do przedmiotowego garażu.

Ze względu na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia użytkowania wieczystego, należy odnieść się do przepisów zawartych w ustawie Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 232 § 1 Kodeksu cywilnego grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. Natomiast w myśl art. 235 § 2 Kodeksu cywilnego przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa, o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie. Prawem głównym jest w tym przypadku prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym jest prawo własności budynków i urządzeń. Jednakże żadne z nich nie może stanowić samodzielnie przedmiotu obrotu prawnego.

Oznacza to, że prawo własności tych budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego. Mogą więc one być przenoszone tylko łącznie. Zbycie zaś prawa użytkowania wieczystego odnosi się także do budynków, natomiast sama własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego.

Podsumowując, przydział własnościowego prawa do garażu z dnia 13 czerwca 1991 r. nie był skuteczny, a więc wnioskodawczyni była właścicielem prawa do nakładów, lecz nie do budynku, który nie był odrębną własnością. Budynek jak się okazało w toku spraw był własnością właścicieli gruntu a nie wnioskodawczyni. Prawo własności budynku można było przenieść na wnioskodawczynię dopiero w momencie ustanowienia na jej rzecz prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym budynek się znajdował. Wieczystym użytkownikiem gruntu, na którym wybudowano garaż wnioskodawczyni została dopiero na podstawie wyroku Sądu z dnia 15 kwietnia 2011 r., a to oznacza, że prawo własności garażu wnioskodawczyni nabyła, gdy zostało ustanowione na jej rzecz prawo użytkowania wieczystego gruntu. W niniejszej interpretacji Organ nie może zatem potwierdzić jak chce wnioskodawczyni, że właścicielem garażu była ona od 13 czerwca 1993 r., gdyż w świetle powyższych wyjaśnień jest to oczywistą nieprawdą. W tej dacie wnioskodawczyni miała jedynie przekonanie, że jest właścicielem garażu, ale nim w świetle prawa nie była.

Należy również pamiętać, że w przypadku odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu i budynku oraz budowli trwale z tym gruntem związanego źródłem przychodu jest zawsze odrębnie odpłatnie zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu i odrębnie odpłatne zbycie budynku, dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz budynku. Wynika to wprost z powołanego na wstępie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy oraz lit. c) tego przepisu.

Dokonując zatem zgodnie z pytaniem zadanym przez wnioskodawczynię, oceny skutków podatkowych sprzedaży garażu należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2009 r. Ustawą z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono bowiem m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 01 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością, np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości).

Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Natomiast koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn (art. 22 ust. 6d ustawy).

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Wnioskodawczyni nie wskazała we wniosku czy stając się zgodnie z wyrokiem Sądu wieczystym użytkownikiem gruntu, prawo własności do garażu zostało przeniesione na nią odpłatnie czy nieodpłatnie. Jeżeli zatem zgodnie z wyrokiem Sądu prawo własności do garażu zostało przeniesione na wnioskodawczynię odpłatnie, koszty uzyskania przychodu należy określić zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy. Natomiast w przypadku gdy Sąd zobowiązał Urząd Miasta do nieodpłatnego przeniesienia prawa własności do garażu na rzecz wnioskodawczyni, to koszty uzyskania przychodu należy ustalić zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Natomiast w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Reasumując, prawo własności garażu wnioskodawczyni nabyła z dniem ustanowienia na rzecz wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego gruntu. Sprzedaż garażu przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce jego nabycie będzie stanowić źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu według zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą opodatkowania 19% podatkiem dochodowym będzie dochód z tytułu sprzedaży garażu czyli różnica pomiędzy uzyskanym przychodem określonym zgodnie z art. 19 a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c (w przypadku gdy prawo własności do garażu nabyto odpłatnie) lub 22 ust. 6d (w przypadku gdy prawo własności do garażu nabyto nieodpłatnie). Odrębnym źródłem przychodu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie również odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu. Dochód wnioskodawczyni ustali na zasadach podobnych jak w przypadku nieruchomości budynkowej czyli garażu.

Stanowisko wnioskodawczyni, zgodnie z którym nie powinna płacić żadnego podatku jeżeli sprzeda garaż, gdyż podatek został zapłacony przy umowie kupna-sprzedaży garażu w 1991 r. jest nieprawidłowe. Z wyżej wymienionych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wynika, że w przypadku osiągnięcia dochodu z tytułu sprzedaży nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce jej nabycie, powstaje obowiązek zapłaty podatku. Jedynie w przypadku spełnienia warunków, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, czyli przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży garażu na własne cele mieszkaniowe, które szczegółowo w ustawie określił ustawodawca, uzyskany dochód może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.