POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216 i art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 07.10.2006r. (data wpływu do tut. organu podatkowego 07.11.2006r.) uzupełnionego pismem z dnia 06.12.2006r. (wpływ do tut. Urzędu 07.12.2006r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania art. 22 ust. 1 w związku z art. 22k ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w indywidualnej sprawie - Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów postanawia uznać stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku – za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.11.2006r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonanych na zasadach określonych w art. 22k ust. 2 powołanej ustawy od środka trwałego (samochodu). Pismem z dnia 06.12.2006r. wniosek powyższy uzupełniono o dodatkowe informacje dotyczące zagadnień poruszonych we wniosku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż :

– Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „XYZ Poland” z siedzibą w Warszawie;

– przedmiotem prowadzonej przez Stronę działalności gospodarczej jest pomoc polskiemu sektorowi wytwórczemu przemysłu farmaceutycznego w opracowywaniu tańszych odpowiedników leków refundowanych;

– w ramach w/w działalności Wnioskodawca współpracuje z firmami wytwórczymi, które w większości operują w obszarach największego bezrobocia strukturalnego np. z zakładem ABC znajdującym się w powiecie kutnowskim;

– jako członek zespołu firmy operującej w strefie wysokiego bezrobocia strukturalnego, Strona ponosi koszty działania w utrudnionych warunkach transportowych;

– Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu nowego samochodu, gdyż pojazd uprzednio wykorzystywany przy prowadzeniu działalności gospodarczej uległ całkowitemu zużyciu.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem, czy w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w strefie wysokiego bezrobocia strukturalnego, prawidłowym działaniem będzie dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego (samochodu) na zasadach określonych w art. 22k ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej ?

Mając na uwadze opisaną we wniosku sytuację, Wnioskodawca wyraża stanowisko, iż ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonanych metodą degresywną, o której mowa w art. 22k ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. ustalonych według podwyższonej stawki przy zastosowaniu wspólczynnika 3,0.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów dokonując oceny stanu faktycznego i stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego we wniosku w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, stwierdza co następuje:

Pojęcie kosztu określone zostało w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 w/w ustawy , kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23. Problematyka amortyzacji środków trwałych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do zapisu art. 22k ust. 2 w/w ustawy, w przypadku używania środków trwałych, określonych w ust. 1, w zakładzie danego podatnika położonym na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala Rada Ministrów - stawki podane w wykazie stawek amortyzacyjnych można podwyższyć przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0, dokonując obliczenia odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadą określoną w ust. 1.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie posiada zakładu na terenie objętym wykazem gmin zagrożonych wysokim bezrobociem strukturalnym, albo gmin zagrożonych recesją lub degradacją społeczną, a jedynie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej współpracuje z firmami działającymi na tych terenach. W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie został więc spełniony warunek określony w art. 22k ust. 2 powołanej ustawy, a zatem nie występują przesłanki uprawniające Wnioskodawcę do stosowania degresywnej metody amortyzacji, czyli do dokonywania odpisów ustalonych według podwyższonej stawki przy zastosowaniu współczynnika 3,0. Konsekwencją powyższego jest brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonanych według tej metody.

Mając na uwadze w/w uregulowania prawne oraz przedstawioną we wniosku sytuację, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 22k ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku jest nieprawidłowe.

Powyższa interpretacja odnosi się jedynie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku.Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.