W dniu 19 kwietnia 2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka będąc operatorem telekomunikacyjnym zawiera umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z osobami fizycznymi, osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi nie posiadającymi osobowości prawnej mającymi miejsce zamieszkania, siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności poza granicami Polski, tj. na terytorium Unii Europejskiej lub poza nią.
Zdaniem Spółki, pomimo iż ustawodawca używając w art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług pojęcia „podatnika” nie określił o jakiego podatnika chodzi, to nie sposób przyjąć, iż ustawodawca miał na myśli polskiego podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 wskazanej ustawy.
W przekonaniu Spółki jeżeli podatek od towarów i usług ma obciążać bezpośrednio ostatecznego konsumenta, tj. takiego, który nie jest podatnikiem tego podatku, zarówno w swoim kraju, jak i w kraju świadczącego usługę, lub też być po prostu neutralny podatkowo dla podatników tego podatku, to oczywistym jest, że w przypadku, gdy odbiorcą usługi telekomunikacyjnej będzie podmiot zagraniczny, istotne jest, czy jest on podatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju, który rozliczy ten podatek.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe.
Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Niewątpliwie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie działalności gospodarczej wykonywanej na terytorium Polski, jako że ustawa o podatku od towarów i usług obowiązuje wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten wskazuje zatem co do zasady, jakie podmioty są podatnikami podatku od towarów i usług na terytorium Polski. Natomiast określając miejsce wykonywania poszczególnych czynności, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, należy mieć również na uwadze przepisy wskazanej ustawy, zobowiązujące do ustalenia miejsca poszczególnych czynności w sposób specyficzny dla tej ustawy, odmienny od miejsca faktycznego ich wykonania. Do przepisów takich należy art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę – miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.
Powyższy przepis oznacza, iż w przypadku gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika podatku od towarów i usług, mającego siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania na terytorium Polski, a świadczącym usługę jest podmiot pochodzący spoza terytorium Polski, miejscem świadczonej usługi jest terytorium Polski.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju. Stosownie do art. 17 ust. 2 wskazanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyłączeniem świadczenia usług określonych w art. 27 ust. 3 lub art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów. Jak stanowi art. 17 ust. 3 powołanej ustawy, w przypadkach wymienionych w art. 27 ust. 3 przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju.
Wobec powyższego, w przypadku nabycia usług, o których mowa w cytowanym art. 27 ust. 3 ustawy, przez podatnika podatku od towarów i usług, świadczonych przez podatników spoza terytorium Polski, zawsze podatnikiem z tytułu tych czynności jest usługobiorca – podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Spółki, w myśl którego pojęcie „podatnika”, użyte w art. 27 ust. 3 pkt 2 wskazanej ustawy, nie obejmuje swoim zakresem podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.
Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wskazuje również, iż pojecie „podatnika” użyte w art. 27 ust. 3 pkt 2 wskazanej ustawy, nie będzie dotyczyło podatnika podatku od towarów i usług (nabywcy) w przypadku, gdy świadczącym usługę wymienioną w tym przepisie będzie polski podatnik podatku od towarów i usług, z uwagi na to, iż nie zostanie spełniona zawarta w tym przepisie przesłanka, uzależniająca jego zastosowanie od tego, aby świadczący usługę pochodził z innego państwa niż nabywca.
W przypadku, gdy Spółka świadczy usługę telekomunikacyjną na rzecz nabywcy, mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty (z wyłączeniem terytorium Polski), dla ustalenia miejsca świadczenia tej usługi jest istotne, czy nabywca usługi jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Nie jest natomiast istotny status podatkowy nabywcy świadczonej przez Spółkę usługi telekomunikacyjnej, w przypadku gdy usługobiorca posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego.
Zgodnie z art. 14a §2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.