Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, na podstawie umowy dzierżawy w imieniu Gminy Wrocław została oddana w używanie nieruchomość gruntowa. Nieruchomość gruntową dzierżawca używał ponad 10 lat. W ramach zawartej umowy oraz za zgodą właściciela (pozwolenie na budowę - Decyzja Prezydenta Wrocławia), dzierżawca z własnych środków finansowych zabudował dzierżawiony grunt budynkiem użytkowym. Przedmiotowy budynek jest trwale z gruntem związany. Od końca roku, w którym dzierżawca zakończył budowę, minęło ponad sześć lat. Budynek w okresie jego używania przez dzierżawcę nie był remontowany, ani też ulepszany. W rozumieniu art. 43 ust. 2 i 6 jest więc towarem używanym.
Obecnie, w imieniu Gminy Wrocław planowana jest, na rzecz dzierżawcy, sprzedaż nieruchomości zabudowanej budynkiem, który dzierżawca wybudował z własnych środków finansowych.
Wybudowany przez dotychczasowego dzierżawcę budynek, zgodnie z regulacją zawartą w art. 48 Kodeksu cywilnego, nie stanowi jego własności, bowiem to co zostało połączone z gruntem, dzieli los prawny gruntu, czyli właściciel gruntu jest właścicielem wszystkiego, co jest trwale z gruntem związane (budynki, budowle, inne urządzenia). Ponieważ budynek wzniesiony przez dzierżawcę z jego środków nie stanowi jego własności, sprzedaży przedmiotowego budynku wraz z przeniesieniem prawa własności gruntu dokona właściciel budynku.
Strony uzgodniły, że cena sprzedaży budynku wraz z przeniesieniem prawa własności gruntu zostanie ustalona przez zsumowanie ceny gruntu i ceny budynku. Na poczet ceny sprzedaży zostaną zaliczone nakłady, jakie dzierżawca poniósł na wybudowanie budynku.
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, Podatnik wskazuje, iż zgodnie ze stanem faktycznym przedmiotowy budynek dzierżawca wybudował z własnych środków, a od końca roku, w którym dzierżawca zakończył budowę minęło ponad pięć lat. Budynek w okresie jego używania przez dzierżawcę nie był remontowany, ani też ulepszany. Powyższe oznacza więc, że budynek spełnia przesłanki towaru używanego, a Gminie Wrocław nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zatem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dostawa budynku korzysta ze zwolnienia od podatku.
Jak wskazuje Podatnik, gdy przedmiotem dostawy jest grunt zabudowany budynkiem lub budowlą trwale z gruntem związanych, na podstawie art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. A więc zwolniona od podatku jest też i dostawa gruntu.
W konsekwencji, Podatnik stwierdza, iż dostawa nieruchomości zabudowanej budynkiem wybudowanym ze środków własnych dzierżawcy jest zwolniona z opodatkowania w sytuacji, gdy budynek jest towarem używanym.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu, przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, iż w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, stawka podatku właściwa dla całości transakcji (zwolnienie od podatku) determinowana jest stawką (zwolnieniem) odnoszącą się do budynku lub budowli albo ich części.
Odnosząc się zatem do wyrażonych przez Podatnika wątpliwości, wskazać należy, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 powyższej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.
Zdaniem Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu, w przedstawionym stanie faktycznym przeniesienie na rzecz dzierżawcy gruntu prawa własności tego gruntu oraz budynku, który został wybudowany za zgodą właściciela gruntu ze środków własnych dzierżawcy stanowi dostawę towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług – wyłącznie w odniesieniu do gruntu. Stanowisko takie, w ocenie tut. Organu podatkowego, uzasadnione jest tym, iż wybudowany obiekt, zgodnie z regulacją zawartą w art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi - dla potrzeb wynikającego z przepisów prawa cywilnego dotyczącego ustalenia prawa własności - element transakcji zbycia nieruchomości, ale dla celów podatku od towarów i usług nie spełnia definicji dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż Gmina nie przenosi prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel, bowiem prawo to jest już po stronie podmiotu, który za zgodą właściciela gruntu wybudował obiekt trwale z gruntem związany. Przyjęcie rozwiązania opartego jedynie na wskazanym przepisie prawa cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy przyjętej w powołanym już art. 7 ust. 1 ustawy oraz analogicznymi regulacjami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347), która poprzez odwołanie się do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel odcina się od przeniesienia prawa własności jako kryterium uznania czynności za podlegającą opodatkowaniu. Stanowisko to odzwierciedlone jest w punkcie 23 orzeczenia w sprawie C 260/95, zgodnie z którym, kryterium ekonomiczne jest fundamentalne dla całego systemu VAT. Oznacza to, że dla określenia, czy dostawa towarów miała miejsce należy stwierdzić, czy z ekonomicznego punktu widzenia nastąpiło przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Ponadto, należy wskazać, iż orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wielokrotnie wskazywało, iż istotne jest tylko przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel, a samo prawo własności nie ma w tym zakresie decydującego znaczenia. Uzależnienie bowiem uznania danej czynności za dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu od wymogów prawa cywilnego spowodowałoby, że przedmiot opodatkowania byłby różny w państwach członkowskich w zależności od obowiązujących w nich zasad prawa cywilnego. To zaś byłoby ewidentnie sprzeczne z istotą harmonizacji przepisów o podatku od wartości dodanej (np. C-320/88 Staatssecretaris van Financiën przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV).
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym Podatnik dokonuje dostawy gruntu w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie następuje natomiast - dla potrzeb podatku od towarów i usług - dostawa budynku trwale z tym gruntem związanego. W konsekwencji, w opisanej sytuacji nie znajduje zastosowania art. 29 ust. 5 ustawy, co oznacza, iż dostawa tego gruntu nie korzysta ze zwolnienia od podatku. Stanowisko Podatnika w tym zakresie jest więc nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.