P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Banku z dnia 18.04.2007 r. (wpływ do tut. Urzędu 23.04.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. czy postanowienie sądu o zakończeniu likwidacji jest wystarczającym dokumentem do zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Bank posiada w swoich aktywach wierzytelność kredytową wobec spółki będącej pośrednio powiązanej kapitałowo. Sytuacja ekonomiczna spółki jest na tyle trudna, że udziałowcy podjęli kroki w celu jej likwidacji za uprzednim zaspokojeniem wierzycieli. Obecnie na podstawie uchwały spółki potwierdzonej aktem notarialnym, podano do publicznej informacji – likwidację spółki powiązanej w Monitorze Sądowym i Gospodarczym z dniem 27.10.2006r. Likwidację wszczęto na podstawie przepisów ustawy Kodeks spółek handlowych. Przedmiotowy kredyt, obecnie zaliczony jest do kategorii kredytów straconych, jednakże nie jest on jeszcze wymagalny. Z dniem wypowiedzenia umowy, cały kredyt stanie się wymagalny. Na wskazany kredyt Bank utworzył odpis aktualizujący nie zaliczony do kosztów uzyskania przychodu.
Bank dokonuje odpisów aktualizujących zgodnie z art. 38b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zgodnie z tymże przepisem zalicza odpisy aktualizujące do kosztów uzyskania przychodów w wysokości nie wyższej niż utworzona rezerwa zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 10 grudnia 2003r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków.W związku z powyższym, Bank wnosi o odpowiedź na pytanie, czy postanowienie sądu o zakończeniu likwidacji jest wystarczającym dokumentem do zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Bank stoi na stanowisku, iż przedmiotowa wierzytelność będzie mogła stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie uzyskania przez Stronę postanowienia sądu o likwidacji dłużnika. W ocenie Banku na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o pdop winien posiadać jedno z trzech postanowień sądu, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 w/w ustawy. Jednakże w tymże przepisie postanowienie o zakończeniu likwidacji nie zostało wymienione wprost. Jednakże Bank powołuje się na treść art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a ustawy, który stanowi, iż w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego, dokumentem wystarczającym do uprawdopodobnienia nieściągalności jest postanowienie sądu o rozpoczęciu likwidacji. Z uwagi na powyższe, zdaniem Banku, postanowienie sądu o zakończeniu likwidacji jest wystarczającym dokumentem do zaliczenia wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy do kosztów uzyskania przychodu, mimo że tego typu postanowienie nie zostało wymienione w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o pdop.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stanowisko Strony, Naczelnik tutejszego Urzędu stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2 . Zgodnie zaś z art. 16 ust. 2 cytowanej ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
1.postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2.postanowieniem sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.
3.protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Art. 16 ust. 2a ustawy stanowi natomiast, iż nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną: 1.w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności:a) jeżeli dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku.,b) zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, alboc) wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albod) wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego,2.w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26 lit. a) tiret pierwsze i lit. b), jeżeli:a) spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. a) albo lit. b), lubb) opóźnienie w spłacie kapitału kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 6 miesięcy, a ponadto:- spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. d) albo- wierzytelność została skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo- miejsce pobytu dłużnika jest nieznane i nie został ujawniony jego majątek mimo podjęcia przez wierzyciela działań zmierzających do ustalenia tego miejsca i majątku.Z treści przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż w przedstawionym stanie faktycznym warunkiem zaliczenia wierzytelności odpisanej jako nieściągalną do kosztów podatkowych jest uzyskanie jednego z trzech postanowień sądu, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tutejszy organ podatkowy nie podziela zdania Strony, iż postanowienie sądu o zakończeniu likwidacji można utożsamiać z wyżej wymienionymi. Nie podziela również argumentacji Strony, że skoro z treści art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a wynika, iż do uprawdopodobnienia nieściągalności wystarczy postanowienie sądu o rozpoczęciu likwidacji to tym bardziej wystarczającą przesłanką w świetle art. 16 ust. 2 ustawy będzie postanowienie o zakończeniu likwidacji. Po pierwsze przepis cytowanego art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a stosuje się w odniesieniu do wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 26a. Ponadto, zdaniem Naczelnika tutejszego Urzędu katalog przesłanek wymieniony w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o pdop ma charakter numerus clausus. Oznacza to, że jakikolwiek inny dokument inny niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie dokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Takowe stanowisko potwierdza aktualne orzecznictwo sądów. W wyroku z dnia 30 maja 2005 r., sygn. akt I SA/Bk 78/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku stwierdził, iż ustalony w art. 23 ust. 2 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) katalog okoliczności definiujących nieściągalność wierzytelności ma charakter zamknięty. Wyrok ów odnosi się bezpośrednio do zagadnień z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych, jednakże treść tychże przepisów jest identyczna, dlatego też, zgodnie z konstytucyjną zasadą równości podmiotów wobec prawa, w taki sam sposób należy je interpretować. W związku z powyższym, w ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, przedstawione we wniosku stanowisko Strony jest nieprawidłowe.Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak we wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.