Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kielcach działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216-218 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku podatnika z dnia 18.04.2007 r., w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w przypadku organizacji kolonii i obozów dla dzieci stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Podatnik w dniu 18.04.2007 r. złożył wniosek w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług dotyczącej stosowania stawki podatku VAT w przypadku organizacji kolonii i obozów dla dzieci.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług turystycznych. Świadcząc usługi dla bezpośredniej korzyści turysty, biuro podróży stosuje szczególne zasady opodatkowania na podstawie przepisów art. 119 ustawy z dnia 11 .03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Biuro podróży organizując kolonie i obozy dla dzieci w całości nabywa usługi stanowiące składniki usługi turystyki, m.in.: transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Właściciel biura podróży nie wykonuje we własnym zakresie żadnych świadczeń.

Podatnik zwrócił się z zapytaniem, jak należy opodatkować organizowane przez biuro podróży kolonie i obozy dla dzieci - czy według szczególnych zasad opodatkowania, tj. VAT marża, czy według zasad ogólnych.

Zdaniem wnioskodawcy obozy i kolonie dla dzieci organizowane przez biuro podróży powinny być rozliczane stosownie do art. 119 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż spełnione są wszystkie warunki określone w tym przepisie.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kielcach stwierdza, że wyżej przedstawione stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Przez marżę należy rozumieć różnicę pomiędzy kwotą należności, którą ma zapłacić podróżny za usługę turystyki (z wyłączeniem kwoty VAT), a ceną nabycia zapłaconą przez biuro podróży za towary i usługi dostarczane przez innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi. Można do nich zaliczyć w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Zgodnie z ust. 3 w/w artykułu ustawy o podatku VAT, zasady przedstawione powyżej mają zastosowanie w przypadku, gdy podatnik (biuro podróży):

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium RP;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy wykonywaniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi, czyli klienta biura turystycznego;
4. prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników, dla bezpośredniej korzyści nabywcy usług, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Istotne jest również to, że biurom podróży nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi, czyli klienta tego biura (art. 119 ust. 4 ustawy o podatku VAT).

Przedstawione powyżej reguły podlegają pewnym modyfikacjom w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie. Mamy wówczas do czynienia z tak zwanymi usługami własnymi biura podróży. W tym przypadku odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta biura podróży. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych znajdują zastosowanie przepisy art. 29 cytowanej ustawy. Konsekwencją przedstawionej powyżej zasady jest to, że biuro podróży zobowiązane jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy, a jaka na usługi własne.

Reasumując należy stwierdzić, iż aby podatnik mógł stosować szczególną procedurę marży musi spełnić warunki określone w art. 119 ust. 3 w/w ustawy o VAT. Podstawową przesłanką zaliczającą świadczone usługi do grupy czynności opodatkowanych na podstawie art. 119 ustawy jest fakt, iż nie są to usługi własne, lecz zakupione, a następnie sprzedane.

W tym przypadku za podstawę opodatkowania przyjmuje się kwotę marży pomniejszoną o kwotę należnego podatku VAT.

Do tak ustalonej podstawy opodatkowania dla sprzedaży usług turystyki zastosowanie będzie mieć przepis art. 41 ust. 1 w/w ustawy o VAT, tj. podstawowa stawka podatku od towarów i usług w wysokości 22%.