POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa – Mokotów postanawia stanowisko w sprawie, zawarte we wniosku z dnia 22 stycznia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uznać za prawidłowe.

UZASADNIENIE

1.Stan faktyczny przedstawiony we wniosku Podatnika jest następujący:

W listopadzie 2006r. Podatnik nabył mieszkanie (odrębna własność lokalu) na rynku wtórnym, w kamienicy, która ma ponad trzydzieści lat.

Pytanie podatnika:

Czy z chwilą założenia ewidencji środków trwałych i wpisania do niej wartości początkowej mieszkania określonej w akcie notarialnym umowy kupna-sprzedaży tejże nieruchomości, powiększonej o taksę notarialną i podatek od czynności cywilnoprawnych, Podatnik będzie mógł ustalić okres amortyzacji tego mieszkania na okres lat dwudziestu i odliczać tę amortyzację w pełnej wysokości?

2. Stanowisko wnioskodawcy co do oceny stanu faktycznego:

W związku z tym, iż mieszkanie jest używane ponad pięć lat i znajduje się w budynku ponad trzydziestoletnim, przysługuje Panu prawo do ustalenia okresu amortyzacji na dwadzieścia lat i traktowania raty amortyzacyjnej w pełni jako kosztu uzyskania przychodu.

3. Ocena prawna stanowiska wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym i prawnym:

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - dalej updof, podatnik, z zastrzeżeniem art. 22l updof (dot. odpisów amortyzacyjnych od taboru transportu morskiego w budowie), może indywidualnie ustalić wysokość stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt. 4 (dot. budynków oraz lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%) nie może być krótszy niż dziesięć lat.Definicję „używanego środka trwałego” zawiera art. 22j ust. 2 pkt 1 updof, stwierdzając, iż używanym środkiem trwałym jest tylko taki środek, w stosunku do którego podatnik wykaże, że przed nabyciem go przez podatnika, był on wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy.Z przytoczonego stanu faktycznego wynika, że zakupione mieszkanie spełnia kryteria konieczne do zakwalifikowania go jako używanego środka trwałego. W związku z tym istnieje możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej i dokonywania odpisów amortyzacyjnych w oparciu o tę stawkę.Należy jednocześnie zaznaczyć, że wskazany przez ustawodawcę dziesięcioletni okres amortyzacji używanego lokalu jest okresem minimalnym, co oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji nie może przekroczyć dziesięciu procent. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, aby wysokość rocznej stawki amortyzacji została zmniejszona (ustawodawca nie określa dolnej granicy takiego zmniejszenia), tym samym należy uznać, iż nie ma przeszkód aby przedmiotowy budynek został całkowicie zamortyzowany w ciągu dwudziestu lat.Zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 1 pkt 1 updof odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, przy czym wartość początkowa definiowana jest w art. 22g updof. W oparciu o zaprezentowany stan faktyczny, wartością początkową kupionego lokalu byłaby cena jego nabycia, przez którą należy rozumieć kwotę należną zbywcy określoną w umowie kupna–sprzedaży powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Art. 22g ust. 3 updof wśród tych kosztów wymienia m.in. opłaty notarialne skarbowe i inne, co uzasadnia twierdzenie, że taksa notarialna oraz zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych, będzie mógł być zaliczony do wartości początkowej lokalu.Reasumując, do przedstawionego stanu faktycznego, będzie można zastosować dwudziestoletni okres amortyzacji nabytego lokalu a rata amortyzacyjna będzie w całości stanowiła koszt uzyskania przychodu.