P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa – Mokotów postanawia stanowisko w sprawie, zawarte we wniosku z dnia 26.03.2007r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uznać za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

1. Stan faktyczny przdstawiony przez wnioskodawcę:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, której przedmiotem jest świadczenie usług budowlanych. Za jedną z wykonywanych przez spółkę usług dla firmy X, nie została dokonana pełna zapłata. Po bezskutecznych staraniach o zapłatę, sprawa została skierowana do sądu. W dniu 30 października 2006 roku zostało wydane postanowienie o oddaleniu wniosku. W uzasadnieniu do postanowienia sąd stwierdził jednak m.in., że Podatnik wraz ze wpólnikiem dostatecznie uprawdopodobnili swą wierzytelność przedstawiając kopie umów zawartych z dłużnikiem, kopie wystawionych faktur VAT, a także oświadczenie woli złożone przez firmę X potwierdzające wysokość zobowiązania wobec spółki cywilnej w kwocie 26.556,70 zł, wnioskodawcy nie wskazali natomiast innych wierzycieli dłużnika. Ponadto wnioskodawcy nie wykazali również, aby dłużnik posiadał majątek wystarczający przynajmniej na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.

Pytanie podatnika:

Czy nieściągalna wierzytelność może stanowić koszt uzyskania przychodów?

2. Stanowisko wnioskodawcy co do oceny stanu faktycznego:

Podatnik wyraził własne stanowisko w sprawie, twierdząc, iż wierzytelność może być uznana za koszt uzyskania przychodu, gdyż była wcześniej zaliczona do przychodów należnych, nie jest przedawniona a jednocześnie nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 23 ust.2 pkt 1 w związku z treścią art. 23 ust.1 pkt 20.

3. Ocena prawna stanowiska wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym i prawnym:

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.) - dalej updof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Z kolei art. 23 ust. 2 updof stanowi, iż za wierzytelności nieściągalne uważa się tylko te wierzytelności, których nieściagalność została udokumentowana wyłącznie:a) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postepowania egzekucyjnego,b) postanowieniem sądu o:oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania,umorzeniu postepowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania,ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majatku,c) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Z treści powyższych przepisów wynika, że aby wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów, powinny być spełnione łącznie dwa warunki: wierzytelność jest uznana za przychód należny i jednocześnie wierzytelność jest wierzytelnością nieściągalną w rozumieniu art. 23 ust. 2 updof a więc nieściągalność wierzytelności została odpowiednio uprawdopodobniona.

Poza obszarem rozważań można pozostawić pierwszy warunek a więc zarachowanie wierzytelności nieściągalnej jako przychodu należnego. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika bowiem, że przedmiotowa wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z treścią art. 14 updof,według którego za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane.Decydujące znaczenie w omawianym stanie faktycznym, stanowi natomiast odpowiedź na pytanie czy postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości firmy X pozwala uznać, że nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona zgodnie z wymogami stawianymi przez przepisy podatkowe. Cytowany powyżej art. 23 ust. 2 updof zawiera zamknięty katalog orzeczeń, których wydanie przez właściwy organ pozwala uznać nieściągalność danej wierzytelności za wystarczająco uprawdopodobnioną. Wśród nich znajduje się także postanowienie sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości wskazanego podmiotu, przy czym wymaga podkreślenia, że przesłanką takiego postanowienia powinien być fakt, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Każda inna przesłanka powodująca wydanie przez sąd postanowienia o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości jest zarazem niewystarczająca, aby na gruncie art. 23 ust. 2 updof uznać takie postanowienie za uprawdopodobniające nieściągalność wierzytelności zgodnie z wymogami art. 23 ust. 1 pkt 20. W uzasadnieniu postanowienia sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości firmy X można przeczytać m.in., że zgodnie z art. 13 § 1 Prawa upadłościowego i naprawczego /Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535/ Sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, przy czym stosownie do art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny /Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm./ ciężar udowodnienia faktu, iż nie zachodzi przesłanka negatywna ogłoszenia upadłości a więc, iż majątek niewypłacalnego dłużnika wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, spoczywa każdorazowo na wnioskodawcach takiego wniosku. Sąd wezwał wnioskodawców do zgłoszenia wniosków dowodowych dla wykazania istnienia po stronie dłużnika (firma X) przesłanek do ogłoszenia upadłości, określonych w art. 10 i 13 prawa upadłościowego i naprawczego, a w szczególności wykaznia czy dłużnik posiada jakikolwiek majątek, czego wnioskodawcy nie uczynili. W związku z tym, że wnioskodawcy nie wykazali, że dłużnik posiada majątek wystarczający przynajmniej na pokrycie kosztów postępowania, Sąd na podstawie art. 6 kodeksu cywilnego w związku z art. 13 § 1 Prawa upadłościowego i naprawczego postanowił o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości. Należy zauważyć, iż aby uznać określoną wierzytelność za koszt uzyskania przychodów musi mieć miejsce stwierdzenie nieściągalności poprzez udokumentowanie postanowieniem o nieściągalności wydanym przez właściwy organ egzekucyjny, a ponadto z treści postanowienia powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika, z którego można by uzyskać zaspokojenie określonej wierzytelności. Natomiast w usadanieniu postanowienia sądu wyraźnie jest zaznaczone, iż powyższy fakt nie został przez wnioskodawców udowodniony zgodnie z art. 6 kodeksu cywilnego.

Reasumując Naczelnik tut. urzędu nie potwierdza stanowiska Podatnika w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności, która wczesniej była zaliczona do przychdów należnych. Treść postanowienia Sądu Rejonowego wskazuje, iż wnioskodawcy, nie wykazali, że dłużnik (firma X.) posiada majątek wystarczający przynajmniej na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.