Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Spółka prowadzi działalność leczniczo – uzdrowiskową (PKWiU 85.11 – usługi ochrony zdrowia – zwolnione od podatku). Jednocześnie Podatnik świadczy usługi noclegowe i stołówkowe (opodatkowane podatkiem, którego stawka wynosi 7%) oraz zajmuje się produkcją i sprzedażą wody mineralnej (stawka 22%). Spółka ewidencjonuje sprzedaż usług na rzecz osób fizycznych za pośrednictwem kasy fiskalnej. Jednocześnie dla celów kontrolnych i rachunkowych Spółka prowadzi rejestry dzienne sprzedaży, które oprócz danych dotyczących paragonu - tj. numeru paragonu, numeru raportu dobowego, wartości paragonu – zawierają następujące informacje: numer unikatowy kasy fiskalnej, nazwisko i imię kuracjusza, Nr pokoju, nazwę usługi, termin realizacji usługi, ilość osób. Jeden z klientów Podatnika, skierowanych na leczenie uzdrowiskowe przez Narodowy Fundusz Zdrowia na turnus od 11.01.2006 r. do 31.01.2006 r., uległ wypadkowi w dniu 16.01.2006 r. Paragon Nr 49/1392 (wiersz Nr 8 Rejestru dziennego) z dnia 11.01.2006 r. opiewał na kwotę 462 zł. Zgodnie z § 12 ust. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie leczenia uzdrowiskowego (Dz. U. Nr 274, poz. 2724), ww. osobie należy się zwrot pieniędzy za niewykorzystany pobyt w kwocie 308 zł. Klient zagubił paragon fiskalny i domaga się zwrotu tej kwoty.
Zdaniem Spółki, art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług nie uzależnia dopuszczalności pomniejszenia obrotu od posiadania przez podatnika oryginału paragonu z kasy fiskalnej, jeżeli istnieją wystarczające dowody na:
- skorzystanie z usługi (wpis do książki meldunkowej, skierowanie na leczenie z NFZ, wpis do rejestru dziennego zawierający m. in. numer, datę i wartość paragonu, imię i nazwisko klienta);
- fakt uznania reklamacji (dokument PZU – zgłoszenie wypadku NW, korespondencja z klientem, dowód wypłaty).
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, Spółka posiłkuje się również wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 1999 r., sygn. akt III SA 5200/98, gdzie stwierdzono, iż „obrotem jest kwota rzeczywiście należna, a nie figurująca na paragonie. Zakaz korekty paragonu jest tylko warunkiem stosowania kasy rejestrującej. Nie przekreśla natomiast zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, że podstawą opodatkowania jest obrót. Możliwe jest więc wykazanie, że obrót z danej transakcji był inny niż kwota figurująca w paragonie. Oczywiście ewidencja obrotu i kwot podatku należnego prowadzona przy zastosowaniu kas rejestrujących stanowi dowód kluczowy. Obalenie go innym dowodem – wprawdzie dopuszczalne – zachodzić może w sytuacjach zupełnie wyjątkowych”.
Spółka stoi zatem na stanowisku, że podstawą dokonania korekty obrotu nie jest zwrot oryginału paragonu w sytuacji, kiedy można w wiarygodny sposób określić na podstawie innych dokumentów fakt uznania reklamacji.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej. Zgodnie natomiast z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Jak wynika z powyższych przepisów, ewidencje prowadzone przez podatników służyć mają prawidłowemu, czyli m. in. zgodnemu ze stanem faktycznym sporządzaniu deklaracji podatkowych.
Szczegółowy sposób realizacji obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących określony został przede wszystkim przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 273, poz. 2706 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.). Przy czym należy mieć na uwadze, iż na dzień wydania niniejszego postanowienia obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 51, poz. 375), które weszło w życie z dniem 1 kwietnia 2006 r., z wyjątkiem przepisów § 4 pkt 4-7, które wchodzą w życie z dniem 1 września 2006 r. Jednakże przepisy te w żaden sposób nie regulują sposobu dokonywania korekty obrotu i kwot podatku należnego ewidencjonowanych przy zastosowaniu kas rejestrujących. Należy więc kierować się przede wszystkim art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, iż obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.
Jak już wskazano, dane zawarte w deklaracjach podatkowych powinny być zgodne ze stanem faktycznym. Mając zatem na uwadze obowiązujący w tym przypadku prymat prawdy obiektywnej oraz brak szczegółowych uregulowań odnoszących się do sposobu korygowania obrotu ewidencjonowanego przy zastosowaniu kas rejestrujących, uznać należy, iż podstawą tej korekty nie jest zwrot oryginału paragonu. W przedstawionym stanie faktycznym, podstawą tą jest rzeczywisty przebieg transakcji gospodarczych udokumentowany wskazanymi dowodami. Zwrot oryginału paragonu może być jednym z dowodów potwierdzających ten przebieg (ale nie jedynym). Źródło pochodzenia danych, na podstawie których Podatnik dokonuje korekty ma w tym przypadku jedynie wartość dowodową, priorytetem jest natomiast rzetelność tych danych, która oceniana może być w toku ewentualnego postępowania podatkowego, w którym, zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.