P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 27 lutego 2007 r. (data wpływu do tutejszego organu podatkowego 27 lutego 2007 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka planuje wykupienie dla pracowników abonamentów medycznych u jednego z prywatnych dostawców tej usługi. Abonament obejmuje świadczenia z zakresu medycyny pracy, profilaktyki, opieki rodzinnej i inne /np. hospitalizacja/. Dostawcy usług wystawiają rachunki za usługi medyczne, a w wartości kwotę za wszystkie karty. Liczba pracowników w każdym okresie i posiadających karty są możliwe do ustalenia drogą pośrednią. Nie jest możliwa do ustalenia ze strony Spółki: liczba wizyt lekarskich, innych świadczeń dotyczących poszczególnych pracowników i ich rodzin, wartość tych wizyt.

W związku z powyższym Spółka zwróciła się do tutejszego organu podatkowego z prośbą o potwierdzenie, że wydatki na abonamenty medyczne uprawniające pracowników Spółki do uzyskania w/w świadczeń medycznych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Po zapoznaniu się z wnioskiem Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, wyjaśnia co następuje:

Zgodnie z definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 w/w ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu.

Najwłaściwsza i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

– przeznaczenie wydatku oraz

– potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zaznaczyć jednak należy, że możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. nie uważało się za koszty uzyskania przychodów kosztów związanych z finansowaniem świadczeń zdrowotnych przez pracodawcę na rzecz pracowników, z wyjątkiem poniesionych kosztów świadczeń zdrowotnych, do których ponoszenia zobowiązywały pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw.

Powyższe oznaczało, że jeżeli brak było wyraźnego ustawowego obowiązku ponoszenia przez pracodawcę kosztów świadczeń medycznych na rzecz swoich pracowników, nie można było – zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 65 ustawy - tych wydatków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W/w przepis przede wszystkim traktowany był jako element ograniczający możliwość zaliczenia do kosztów stanowiących koszt uzyskania przychodu abonamentów medycznych, które uprawniają pracownika do opieki medycznej. Pracodawca, który opłacał ryczałtową kwotę z tytułu usług medycznych, mógł zaliczyć taki wydatek do kosztów uzyskania przychodu tylko w tej części, która była związana z obowiązkowym charakterem wykonywanych usług. W przypadku, gdy w ramach abonamentu medycznego wykonywane były świadczenia zdrowotne różnego rodzaju, pracodawca zobowiązany był dokonać podziału poniesionych wydatków na te, które mogą stanowić koszt oraz takie, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Na pracodawcy zatem ciążył obowiązek udowodnienia, że poniesione wydatki dotyczą obowiązkowych świadczeń zdrowotnych.

Od dnia 1 stycznia 2007 r. przepis art. 16 ust. 1 pkt 65 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został uchylony. Zmiana ta spowodowała, że obecnie pracodawca może w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki na abonamenty medyczne własnych pracowników. Zniknęło bowiem ograniczenie wynikające z w/w przepisu w postaci posiadania ustawowego obowiązku do ponoszenia kosztów świadczeń zdrowotnych na rzecz swoich pracowników.

Zatem w ocenie tutejszego organu podatkowego stanowisko Spółki jest w tym zakresie prawidłowe.

Jednocześnie tutejszy organ podatkowy zwraca uwagę, że abonamenty medyczne mogą stanowić koszt uzyskania przychodów dla Spółki tylko w przypadku, gdy świadczenia medyczne dotyczą jej pracowników. Nie mogą natomiast stanowić kosztu uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na świadczenia zdrowotne (abonamenty medyczne) na rzecz pracowników i członków ich rodzin w części tych świadczeń (abonamentów), dotyczącej członków rodzin pracowników.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak na wstępie.

W pozostałym zakresie wniosku odpowiedź zostanie udzielona odrębnym postanowieniem.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

W związku z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).