POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60) Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław – Śródmieście stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2006 r., który wpłynął w dniu 16 października 2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej rozpoznania importu usług w przypadku nabycia od usługodawcy z Wielkiej Brytanii usługi polegającej na opracowaniu strategii i koncepcji organizowanej konferencji jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław – Śródmieście wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cyt. ustawy udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

W sierpniu 2006 r. Pytający, będący podatnikiem VAT-czynnym, dokonał nabycia usługi z zagranicy. Przedmiotem zapytania jest usługa, którą opisano jako opracowanie strategii i koncepcji projektu o nazwie: Ogólnopolska Konferencja Kobiet Przedsiębiorczych „umieć kochać i pracować” – edycja wiosenna. Wyjaśniono, że na usługę tę składają się następujące czynności: przygotowanie założeń konferencji (cele, misje, cele biznesowe, grupy docelowe), przygotowanie założeń programowych, dobór prelegentek, opracowanie działań marketingowych, opracowanie budżetu projektu, konsultacja. Jednocześnie podano, że miejscem faktycznego świadczenia usługi była Wielka Brytania, gdzie świadczący usługę posiada miejsce stałego prowadzenia działalności, które jest jednocześnie miejscem zamieszkania.

Wyrażając swoją opinię w sprawie Podatnik stwierdza, że jego zdaniem opisana usługa nie została wymieniona w art. 27 ust. 2-5 ustawy o VAT, a więc ma do niej zastosowanie zasada generalna głosząca, że miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzania działalności. Uważa on, że skoro miejscem świadczenia usługi była Wielka Brytania, to jej wykonanie nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu stanowisko Podatnika należy uznać za prawidłowe.

Pojęcie importu usług zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) i jest to świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Artykuł 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT stanowi natomiast, iż podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju. Przepisu tego (art. 17 ust. 1 pkt 4) nie stosuje się jednak w przypadku usług, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę na terytorium kraju, z wyłączeniem usług określonych w art. 27 ust. 3 oraz art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca (art. 17 ust. 2).

Przez import usług rozumie się zatem usługi spełniające łącznie następujące warunki:

1. miejscem świadczenia (opodatkowania) usługi - stosownie do art. 27 i 28 ustawy o VAT - jest terytorium Polski;
2. usługodawcą musi być podatnik mający siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium Polski, niezależnie od tego, czy na trenie Wspólnoty, czy też poza jej terytorium;
3. usługobiorcą jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej bądź osoba fizyczna mające siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu na terytorium Polski;
4. usługodawca nie rozliczył w Polsce podatku należnego z tytułu wykonanej usługi na rzecz polskiego usługobiorcy (za wyjątkiem przypadków określonych w art. 27 ust. 3 oraz art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 ustawy o VAT, kiedy to zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu usługi świadczonej przez podmiot zagraniczny jest zawsze usługobiorca).

W przedmiotowej sprawie należy zatem w pierwszej kolejności ustalić miejsce świadczenia nabywanej przez Podatnika usługi, stosownie do regulacji zawartych w art. 27 i art. 28 ustawy o VAT.

Podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym, co oznacza, że opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały w tym państwie wykonane. Precyzyjniej rzecz ujmując, należałoby mówić o czynnościach, które zostały uznane za wykonane w danym miejscu. Z tych też względów określenie miejsca świadczenia ma niezwykle istotne znaczenie, determinuje ono bowiem miejsce opodatkowania. Jest to istotne zwłaszcza w przypadku usług, których świadczenie odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw.

Regulacje w zakresie miejsca świadczenia usług zawarto w art. 27 i art. 28 ustawy o VAT. Zasada ogólna dotycząca określania miejsca świadczenia usług, wynikająca z art. 27 ust. 1 ustawy o VAT, wiąże to miejsce z siedzibą (stałym miejscem prowadzenia działalności, miejscem zamieszkania) usługodawcy. Od tej reguły ustawa przewiduje szereg odstępstw i określa szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia w stosunku do wybranych grup usług. Regulacje te wprowadzono w celu realizacji podstawowych założeń wspólnego systemu VAT, m. in. w celu zachowania neutralności podatkowej z punktu widzenia konkurencji w transakcjach międzynarodowych dzięki opodatkowaniu transakcji w miejscu konsumpcji usługi. Analizując miejsce opodatkowania danej usługi należy więc najpierw określić, czy usługa ta nie powinna być zaklasyfikowana według zasady szczególnej, jeśli nie, wtedy zastosowanie będzie miała zasada ogólna.

Szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia obowiązują m. in. w przypadku niektórych, wymienionych w ustawie, usług niematerialnych (art. 27 ust. 4 ustawy o VAT). W tym przypadku bowiem miejscem świadczenia usług - poza wyjątkami dotyczącymi usług świadczonych na rzecz konsumentów ze Wspólnoty - co do zasady jest państwo, w którym nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania (art. 27 ust. 3 ustawy o VAT).

W art. 27 ust. 4 pkt 3 ustawy o VAT, jako objęte szczególną regulacją w zakresie ustalania miejsca świadczenia wymieniono grupę usług, która obejmuje:

- usługi doradztwa w zakresie sprzętu komputerowgo (PKWiU 72.1); usługi w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2); usługi prawnicze, rachunkowo-księgowe, badania rynków i opinii publicznej, usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1); usługi architektoniczne i inżynierskie (PKWiU 74.2) - z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 1; usługi w zakresie badań i analiz technicznych (PKWiU 74.3); przetwarzania danych i dostarczania informacji; usługi tłumaczeń;

Przywołany przepis odpowiada art. 9 (2)(e) VI Dyrektywy Rady UE z dnia 11 kwietnia 1967 r. (a obecnie art. 59 ust. 1 c Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r.), gdzie wymieniono: usługi konsultantów, inżynierów, firm konsultingowych, prawników, księgowych oraz inne podobne usługi, jak również przetwarzanie danych i dostarczanie informacji, <..>.

W ustawie o VAT ww. usługi zostały przywołane z odnośnikami do PKWIU, tj. do symboli statystycznych stosowanej dla potrzeb podatku od towarów i usług Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług. W złożonym wniosku Podatnik opisuje usługi świadczone przez usługodawcę z Wielkiej Brytanii, bez podawania PKWiU, stwierdzając jednocześnie: „moim zdaniem ww. usługa nie należy do usług wymienionych w art. 27 ust. 2–5 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc ma zastosowanie zasada generalna, że miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności”.

W związku z powyższym, w oparciu o opis stanu faktycznego będący podstawą udzielenia niniejszej interpretacji, należy stwierdzić, że stanowisko zaprezentowane przez Podatnika jest prawidłowe. Skoro przedmiotowa usługa, świadczona przez podmiot mający stałe miejsce wykonywania działalności w Wielkiej Brytanii, nie należy do usług, do których mają zastosowanie szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia, to jej świadczenie nie podlega polskiemu podatkowi od towarów i usług. Oznacza to, że nabycie takiej usługi nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu importu usług.

Jednocześnie należy podkreślić, że za prawidłowe zakwalifikowanie świadczonej usługi lub określonego wyrobu do właściwego grupowania PKWiU odpowiada Podatnik.

Zarządzeniem Nr 5 z dnia 05.11.2002 r. (Dz. Urz. GUS Nr 12, poz. 67) Prezes GUS postanowił, że od dnia 01.01.2003 r. do wydawania opinii interpretacyjnych podstawowych standardów klasyfikacyjnych (PKWiU, PKOB, PCN) właściwy jest tylko jeden organ statystyczny – Urząd Statystyczny w Łodzi - Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych, 97-176 Łódź, ul. Suwalska 29.

Zgodnie z art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja, nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.