Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łęcznej na podstawie art. 14a § 1, § 3 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa / j.t. Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm. /, po rozpatrzeniu złożonego w tutejszym organie wniosku z dnia 25.06.2007r. (data wpływu do tutejszego Urzędu Skarbowego 28.06.2007r.) , w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym stwierdza, że przedstawione przez Panią własne stanowisko w sprawie jest prawidłowe.

W dniu 28.06.2007r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania art. 22 e ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm./, w którym przedstawiła Pani następujący stan faktyczny. Prowadzi Pani warsztat samochodowy i świadczy usługi w zakresie napraw pojazdów samochodowych. Wśród naprawianych samochodów są pojazdy nie tylko powierzone do remontu, ale również zakupione przez Panią do dalszej odsprzedaży z marżą.Samochody te w momencie zakupu stanowią dla Pani koszt uzyskania przychodu a po naprawie i sprzedaży przychód ze sprzedaży towarów. Jeden z takich samochodów od dłuższego czasu (ponad 12 miesięcy) nie może znaleźć kupca, nadal więc stanowi koszt uzyskania przychodu w Pani firmie. Ponieważ jest sprawny i zdatny do użytku, zamierza Pani zarejestrować go na firmę i przeznaczyć na cele związane z działalnością jako środek trwały – samochód zastępczy dla klientów warsztatu. W związku z powyższym skierowała Pani zapytanie czy zmiana przeznaczenia towaru – (samochód osobowy) na środek trwały podlega procedurom i kosztom, o których mowa w art. 22 e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Pani zmiana przeznaczenia towaru na środek trwały powinna odbyć się poprzez wyksięgowanie z kolumny 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów i wprowadzenie do ewidencji środków trwałych z aktualna datą. Samochód osobowy zakupiony był z zamiarem dalszej odsprzedaży z zyskiem jako towar – środek obrotowy, a nie jako środek trwały, którego przewidywany okres użytkowania byłby krótszy niż 12 miesięcy w związku z powyższym niespełniona jest podstawowa przesłanka wynikająca z art. 22 e wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, więc przepis ten nie powinien być stosowany w Pani przypadku.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łęcznej dokonując oceny stanu faktycznegoi Pani stanowiska w sprawie, przedstawionego we wniosku, w świetle obowiązujących przepisów prawa stwierdza, że na podstawie art. 22 a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22 c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:1/ budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,2/ maszyny, urządzenia i środki transportu,3/ inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23 a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Sposób zaliczenia dla celów podatkowych do kosztów uzyskania przychodu wydatku poniesionego na zakup samochodu zależy od tego, czy samochód ten zostanie zaliczony przez Panią do środków trwałych, czy też innych składników majątkowych, w Pani przypadku towarów handlowych. Z przedstawionego przez Panią stanu faktycznego wynika, że zakupiony samochód, początkowo zaewidencjonowany jako towar handlowy, jest sprawny i zdatny do użytku i zamierza go Pani przeznaczyć na cele związane z działalnością tj. samochód zastępczy dla klientów warsztatu. W związku z powyższym zgodnie z art. 22 d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22 a – 22 c, z wyłączeniem składników wymienionych w art. 22 d ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22 n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22 h ust. 1 pkt 4. Biorąc powyższe pod uwagę postanowiono jak w sentencji. Powyższa interpretacja:dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, następcy prawnego podatnika, osoby odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.