Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23

Art. 23 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy zawiera katalog wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast na podstawie art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2. postanowieniem sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 17 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

• wierzytelność winna być wcześniej zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
• wierzytelność nie jest przedawniona,
• nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący stan prawny, stwierdzić należy, iż opisana we wniosku wierzytelność może stanowić koszty uzyskania przychodu pod warunkiem spełnienia w/w wymogów.

W kwestii określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w/w wierzytelności nieściągalnych, należy stwierdzić, że ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienił momentu, w którym zalicza się je do kosztów uzyskania przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje, kto i w którym momencie decyduje o możliwości zaliczenia przedmiotowych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, lecz wiąże z momentem zaistnienia pewnego zdarzenia, tj. momentem udokumentowania nieściągalności wierzytelności (art. 23 ust. 2 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Dopiero z chwilą zaistnienia tego zdarzenia podatnik ma prawo odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych wierzytelności. Równocześnie podatnik nie ma obowiązku uwzględniania przedmiotowych wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodu w roku ich udokumentowania, tj. w roku otrzymania stosownego postanowienia, lecz może je zaliczyć do kosztów również w latach następnych, jednakże nie później niż do czasu przedawnienia wierzytelności. To czasowe ograniczenie wynika z art. 23 ust. 1 pkt 17 w/w ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przedawnione.

Ze względu na powyższe podatniczka może zadecydować, w którym momencie zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wartość tych wierzytelności. Nie mniej jednak musi to nastąpić nie wcześniej niż przed datą zaistnienia zdarzeń, o których mowa w art. 23 ust. 2 i nie później niż przed datą przedawnienia wierzytelności.

Przedstawione przez podatniczkę okoliczności wskazują, iż przedmiotowa wierzytelność nie uległa przedawnieniu, a zatem wymieniony w zapytaniu termin księgowania przypadający na miesiąc maj 2007 roku może stanowić moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w/w wierzytelności.

W oparciu o powyższe Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew podziela stanowisko przedstawione we wniosku.