Decyzja

Na podstawie art.14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ) – w brzmieniu obowiązującym do 30.06.2007r. w związku z art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po rozpatrzeniu zażalenia Pana na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lęborku z dnia 8 czerwca 2007r. nr ULP-II/415-2/07/BA/KZ w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

• uznając, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie utrzymuje się w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem bez daty (wpływ do urzędu w dniu 14 marca 2007r.), uzupełnionym pismami z dnia 30.04.2007r. oraz 05.06.2007r., Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług transportu. Obecnie zamierza zawrzeć z firmą transportową umowę o współpracy, w ramach której będzie świadczył usługi kierowcy.

W związku z powyższym powstała wątpliwość czy świadcząc usługi kierowcy na rzecz firmy transportowej jej pojazdem może być przedsiębiorcą, czy też musi być pracownikiem.

Zdaniem Podatnika może on świadczyć te usługi w ramach działalności gospodarczej, gdyż analiza umowy o świadczenie usług (załączona do wniosku) wskazuje, że nie są spełnione łącznie trzy warunki ustanowione w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2007r. nr ULP-II/415-2/07/BA/KZ Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazał, że po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego oraz treści załączonej umowy zachodzą łącznie wszystkie przesłanki negatywne określone w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Podatnik przy wykonywaniu przedłożonej umowy nie byłby przedsiębiorcą.

Podatnik, korzystając z przysługującego prawa, wniósł zażalenie, w którym podniósł, że znana jest mu interpretacja innego organu podatkowego, która także dotyczyła utrzymania statusu przedsiębiorcy. Dlatego wnosi o powtórne rozpatrzenie wniosku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 5 a pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza - oznacza działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

Stosownie do postanowień art. 5b ust. 1 ustawy z dnia 26.07 1991r. za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

W złożonym wniosku Podatnik wskazał na następujące warunki umowy o świadczenie usług kierowcy:

• świadczenie usług wykonywane będzie za pomocą pojazdu należącego do zlecającego,
• przy wykonywaniu umowy zleceniobiorca działa na własne ryzyko i własny rachunek, kierując się zasadami uczciwej konkurencji i starannością działania wymagana od profesjonalnego uczestnika obrotu gospodarczego, nie pozostając w stosunku podporządkowania i zależności wobec zlecającego,
• zleceniobiorca nie wykonuje usług transportowych pod kierownictwem zlecającego, ale samodzielnie lub za pomocą swego zastępcy również posiadającego stosowne uprawnienia i działającego z należytą starannością,
• zleceniobiorca świadczy usługi transportowe wg zleceń dotyczących odrębnie ustalonych tras przewozu ładunku,
• zleceniobiorca za wykonane usługi otrzyma należność pieniężną w zależności od ilości wykonanych usług.

Odnosząc powyższe do definicji z przywołanego przepisu art. 5b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy:

Pierwszą przesłanką wykluczającą uznanie wykonywanej czynności za działalność gospodarczą jest ponoszenie odpowiedzialności wobec osób trzecich za rezultat czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, przez zlecającego.

Kwestia, który z podmiotów: zlecający czy zleceniobiorca ponosiłby ewentualnie taką odpowiedzialność wobec osoby trzeciej nie jest sprecyzowana w umowie. W myśl § 10 umowy w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 474 Kodeksu cywilnego dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza.

W myśl tego przepisu, w odniesieniu do przepisu art. 5b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż w rozpatrywanym stanie faktycznym, odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat wykonywanych czynności oraz ich wykonanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności, któremu w stosunku do zleceniobiorcy przysługują instytucje regresowe, jak: potrącenie z wynagrodzenia (§ 7 ust. 2 umowy), egzekucja należności z weksla in blanco (§ 3 ust. 1 lit j.)

Odnosząc stan faktyczny wynikający z umowy o świadczeniu usług transportowych do przesłanki zawartej w art. 5b ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26.07.1991r., zauważyć należy, że strona umowy - Podatnik, jako kierowca wykonuje usługi przy pomocy pojazdu, który jest własnością zlecającego (§ 1 ust. 2) i zlecający jest zobowiązany do zapewnienia jego sprawności poprzez dokonywanie bieżących, koniecznych napraw pojazdu (§ 3 ust. 2 lit a.), ponoszenia kosztów związanych z eksploatacją, w tym remontów i zakupu paliwa (§ 3 ust. 2 lit b.), ponoszenia kosztów ubezpieczenia pojazdu (§ 3 ust. 2 lit c.). Pojazd zostanie przekazany nieodpłatnie na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego.

W § 2 ust. 3 umowy jest mowa o tym, że zleceniobiorca nie wykonuje usług transportowych pod kierownictwem. W ust. 2 mowa jest o braku stosunku podporządkowania i zależności wobec zlecającego, jednak de facto rozliczne obowiązki wynikające z § 3 ust. 1 umowy takie, jak:

• świadczenie usług transportowych według zleceń zlecającego dotyczących odrębnie ustalonych tras przewozu ładunku (co wymaga ze strony zleceniobiorcy stałej gotowości do pracy),
• niezwłoczne informowanie zlecającego o awariach, usterkach powierzonego pojazdu,
• dozór i należyte zabezpieczenie pojazdu,
• nie oddawanie pojazdu osobom trzecim,
• rozliczanie się ze zużytego paliwa i innych środków przekazanych lub zakupionych na koszt zleceniodawcy, wskazują, że w przedstawionym stosunku prawnym istnieją cechy kierownictwa między zlecającym a zleceniobiorcą. Również miejsce i czas wykonania usługi wskazywane są przez zlecającego („ wg zleceń zlecającego” - § 3 ust. 1 lit a)

Załączona umowa dopuszcza możliwość dokonywania przez zlecającego potrąceń z wynagrodzenia (§ 7 ust. 2) za ewentualne szkody wyrządzone zlecającemu, co wyraźnie wskazuje na nierównorzędną sytuację podmiotów umowy, skoro jeden z nich ma uprawnienie do dokonywania potrąceń o charakterze decyzyjno-uznaniowym.

Reasumując, z przytoczonych zapisów umowy oraz charakteru wykonywanych czynności wynika jednoznacznie, że są one wykonywane pod kierownictwem, oraz w miejscu, czasie i sposobie wyznaczonym przez zlecającego, co skutkuje spełnieniem przesłanki zawartej w art. 5b ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy.

Odnosząc się do kwestii ryzyka gospodarczego, tj. przesłanki zawartej w art. 5b ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podnieść należy, iż z istoty prowadzenia działalności gospodarczej wynika, że osoba prowadząca taką działalność prowadzi ją na własny rachunek i na własne ryzyko. Ryzyko gospodarcze, jakie wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej, jest innym ryzykiem od ryzyka, jakie ponosi pracownik w ramach stosunku pracy. Ryzyko gospodarcze, związane z działalnością gospodarczą, to np. ryzyko inwestycyjne, czyli prawdopodobieństwo nieuzyskania przewidywanych (względnie oczekiwanych) wyników ekonomiczno-finansowych związanych z tą działalnością lub też podejmowanym przedsięwzięciem. Występowanie ryzyka gospodarczego jest konsekwencją istniejącej w gospodarce rynkowej wolności gospodarczej oraz zakresu swobód, jakie ona za sobą pociąga.

Pracownik z zasady otrzymuje wynagrodzenie bez względu na rezultat finansowy działalności pracodawcy (ryzyko w przypadku przestoju ponosi pracodawca).

Podobne uregulowania zawiera § 6 projektu umowy, gdzie w przypadku braku zlecenia usługi dla zleceniobiorcy w okresie powyżej 15 dni w skali miesiąca, występuje kara pieniężna na rzecz zleceniobiorcy w stałej kwocie za każdy dzień. Jest to rozwiązanie zbliżone do instytucji wynagrodzenia za przestój w ramach stosunku pracy.

W uzupełnieniu wniosku Podatnik wskazał, że ponosi ryzyko gospodarcze związane z niewypłacalnością zleceniodawcy, lecz nie jest to ryzyko gospodarcze, ponieważ tego typu ryzyko ponoszą również pracownicy w związku z niewypłacalnością pracodawcy.

Podatnik nie ponosi również ryzyka inwestycyjnego, związanego z koniecznością gromadzenia oraz utrzymania środków pracy, które są niezbędne przy świadczeniu tego typu usług.

W konkluzji należy stwierdzić, że nie ponosi on ryzyka gospodarczego, o którym mówi art. 5b ust. 1 pkt 3 przywołanej ustawy.

Reasumując w przedstawionym stanie faktycznym zachodzą łącznie wszystkie przesłanki negatywne określone w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym samym świadczone usługi nie mogą być uznane za pozarolniczą działalność gospodarczą.

Odnosząc się do argumentów Podatnika związanych ze stanowiskiem innego organu podatkowego wyrażonym w znanej Podatnikowi interpretacji – Dyrektor Izby Skarbowej informuje, że nie może być ono przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu zażaleniowym. Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ) – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2007r. organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika zasługuje na uwzględnienie. Rolą organu odwoławczego jest więc ocena zgodności z przepisami prawa podatkowego postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego wydanego podatnikowi w jego indywidualnej sprawie, przy czym zakres tej oceny ograniczony jest do stanu faktycznego przedstawionego w złożonym przez podatnika wniosku.

W tym stanie faktycznym i prawnym argumenty Podatnika zawarte w zażaleniu pozostają bez wpływu na stanowisko zajęte przez organ I instancji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.