POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 16.10.2006 r. (data wpływu: 20.10.2006 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zapytanie Podatnika dotyczy rozstrzygnięcia czy przydzielone przedsiębiorcy, na podstawie stosownych przepisów, uprawnienie do emisji dwutlenku węgla do powietrza jest przychodem podatkowym w podatku dochodowym od osób prawnych.

Według opisu stanu faktycznego Spółka należy do przedsiębiorców objętych zakresem podmiotowym ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (t.j. Dz. U. Nr 281, poz. 2784), zwanej dalej ustawą o handlu uprawnieniami do emisji. Na podstawie ww. ustawy Wnioskodawcy został przydzielony w tzw. krajowym planie rozdziału uprawnień trzyletni limit uprawnień do emisji dwutlenku węgla.

Na tle takiego stanu faktycznego Podatnik zadaje pytanie czy przyznane mu uprawnienie do emisji gazów powinno stanowić dla niego przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zwanej dalej ustawą o PDOP. Równocześnie wyraża stanowisko, że pierwotne przydzielenie ww. uprawnienia nie powinno powodować dla beneficjenta powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego potwierdza stanowisko Podatnika.

Działanie w pewnych dziedzinach gospodarki wymaga uprzedniego uzyskania pozwolenia, koncesji, przydziału uprawnień itp. od właściwego organu państwowego. Tego rodzaju ograniczenia swobody działalności gospodarczej podyktowane są przede wszystkim troską o bezpieczeństwo środowiska oraz zdrowia i życia ludzi. Niektóre z pozwoleń związane są ściśle z osobą beneficjenta, ponieważ przyznawane są ze względu na jego osobiste cechy i umiejętności, inne mają charakter zbywalnych praw majątkowych i korzystać z nich może każdy, kto działa w określonym sektorze gospodarki (najczęściej, gdy limit ma charakter ilościowy). Jeśli chodzi o odpłatność za przydzielenie uprawnień, to i w tej materii nie ma reguły – pozwolenia, o których tu mowa mogą być udzielane za odpłatnością lub bezpłatnie; nadto wynagrodzenie za korzystanie z uprawnienia nie zawsze będzie ustalone jako jednorazowa opłata, ale może przybrać postać różnego rodzaju opłat okresowych. Kwestia odpłatności nie ma jednak wpływu na powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym. Trzeba bowiem przyjąć, że wszelkie pozwolenia, zezwolenia, koncesje, przydziały uprawnień itp., które nadaje Państwo, a które są ustawowym warunkiem prowadzenia działalności określonego rodzaju, nie będą stanowiły przychodu podatkowego dla uprawnionego, bez względu na to, czy zostały udzielone za odpłatnością, czy nieodpłatnie. Dopiero wówczas, gdy prawa wynikające z pozwoleń, mające charakter praw majątkowych zbywalnych, staną się przedmiotem obrotu, pierwotny beneficjent uzyska przychód z odpłatnego zbycia tych praw, związany z działalnością gospodarczą, opodatkowany na podstawie art. 12 ust. 3 i ust. 3a w związku z art. 14 ustawy o PDOP.

Stanowisko powyższe znajduje zastosowanie w sprawie będącej przedmiotem zapytania. Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy bowiem obowiązku ustalania przychodu w związku z uzyskaniem uprawnienia do emisji gazów do powietrza (tu: dwutlenku węgla), które to uprawnienie jest rodzajem pozwolenia, o którym mowa wyżej.

Uprawnienia do emisji gazów do powietrza przyznawane są na podstawie ustawy o handlu uprawnieniami do emisji przedsiębiorcom, którzy w związku z prowadzoną działalnością wytwarzają gazy objęte zakresem ustawy. Przydziału tych uprawnień dokonuje się w tzw. krajowym planie rozdziału uprawnień do emisji, przyjmowanym w drodze rozporządzenia Rady Ministrów. Korzystanie z ww. uprawnień jest odpłatne – w pierwszym roku uprawniony ponosi opłatę niejako za przyznanie uprawnień i w następnych latach opłaty za wprowadzanie gazów do powietrza (stosownie do art. 25 ustawy o handlu uprawnieniami do emisji). Przekroczenie przez przedsiębiorcę przyznanego mu limitu emisji gazów grozi nałożeniem kar pieniężnych. Na gruncie prawa europejskiego (dyrektywa 2003/87/WE) uprawnienie do emisji gazów traktowane jest jako zbywalne prawo majątkowe. Chociaż polskie przepisy nie regulują tej kwestii wprost, to jednak z uwagi na charakter tego uprawnienia, a w szczególności jego zbywalność (tj. uprawnienie reprezentuje określoną wartość rynkową), uprawnienie niniejsze należy także na gruncie polskiego prawa traktować jako zbywalne prawo majątkowe.

W takim stanie faktycznym i prawnym należy ocenić, że Wnioskodawca uzyskując od Państwa uprawnienie do emisji dwutlenku węgla nie miał obowiązku uwzględniać jego wartości w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

W dacie wydania postanowienia nie toczyło się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego – w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.