POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz.60 ze zm. ) w związku ze złożonym przez Pana M. wnioskiem z dnia 10.05.2007r. ( data wpływu 11.05.2007r. ), uzupełnionym pismem z dnia 30.05.2007r. w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach uznaje stanowisko wnioskodawcy, w sprawie dotyczącej ujęcia jako koszt uzyskania przychodu wydatków na dojazd samochodem osobowym z miejsca zamieszkania do miejsca prowadzenia działalności gospodarczej tj. siedziby firmy oraz innych wydatków z tytułu używania przedmiotowego samochodu jako środka transportu, za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 10.05.2007r. ( data wpływu 11.05.2007r. ) Pan M. zwrócił się do tut. organu podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że podatnik prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług remontowych, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Używa w niej prywatnego samochodu osobowego o pojemności silnika 1,8, który nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Powyższy samochód służy jako środek transportu: dojazd do miejsca pracy, dojazd do klienta, dowóz pracowników do miejsca pracy. Wątpliwości podatnika sprowadzają się do pytania, czy przejazdy te mogą być rozliczane wg limitu przejechanych kilometrów w jazdach lokalnych ( ryczałt )? Podatnik twierdzi, iż może skorzystać z limitu jaki przysługuje mu na przedmiotowe dojazdy, dowozy.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach po dokonaniu analizy wniosku stwierdza co następuje:Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych ( tj. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm. ), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych, musi on być poniesiony w celu uzyskania przychodu oraz nie może być wymieniony w katalogu negatywnym, tj. w ustawowym wykazie kosztów nie uznawanych za koszty podatkowe. Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.Tym samym wydatki, o których mowa we wniosku poniesione przez podatnika w związku z:

• przejazdami prywatnym samochodem osobowym z miejsca zamieszkania do miejsca prowadzenia działalności tj. siedziby firmy;
• dojazdami do klienta oraz
• wydatkami poniesionymi za dowóz pracowników,

stanowią koszty uzyskania przychodów ale w wysokości ustalonej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu. Przytoczone wyżej regulacje ustawy podatkowej, uprawniają podatników do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, udokumentowanych wydatków z tytułu używania samochodów osobowych niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych dla potrzeb ich działalności gospodarczej, jedynie do wysokości określonego limitu.

Warunkiem uznania za koszty uzyskania przychodów ww. wydatków jest prowadzenie przez podatników ewidencji przebiegu pojazdu według ustalonego wzoru określonego w ust. 7 art. 23 ww. ustawy podatkowej. Zgodnie z powyższym taka ewidencja powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy ( skąd – dokąd ), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika ( pracodawcy ) i jego dane. Aby prawidłowo obliczyć limit wydatków możliwych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien co miesiąc porównać kwotę wynikającą z ewidencji przebiegu pojazdu z faktycznymi wydatkami. Reasumując, aby wydatki związane z używaniem niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu koniecznym jest spełnienie następujących warunków:

• samochód wykorzystywany jest dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika,
• podatnik musi wykazać bezpośredni związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz to, iż jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu,
• podatnik posiada dowody dokumentujące eksploatację samochodu,
• wydatki faktycznie poniesione nie przekraczają kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach,
• w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko podatnika przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe. W tym stanie faktycznym i prawnym postanowiono jak na wstępie.