Działając na podstawie:

• art. 14a § 1, § 2 i § 4, art. 14b 1 i § 2, art. 216 § 1 , art. 218 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (jedn. tekst Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z
• art. 12 ust. 7, art. 16a ust. 1, ust. 2, art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jedn. tekst Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. ),
• § 1 ust. 2 pkt 1, § 2 ust. 1 i ust. 2, § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6.04.1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz. U. z 1993 r. Nr 28, poz. 129),
• art. 4, art. 5 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o zmianie ustaw: o podatku dochodowym od osób fizycznych, o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. 2001r. Nr 106, poz. 1150),

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzyżowie w odpowiedzi na wniosek z dnia 27.06.2007 r. (data wpływu do U.S. Strzyżów 28.06.2007 r.), w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, że przedstawione przez Przedsiębiorstwo S. Sp. z o.o. w S. we wniosku stanowisko w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest nieprawidłowe – odnośnie naliczania amortyzacji w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od obiektów sklepu i magazynu wzniesionych na cudzym gruncie, a następnie oddanych podatnikowi w najem, w których to obiektach podatnik prowadzi działalność handlową i uzyskuje przychody.

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pismem z dnia 27.06.2007r. Przedsiębiorstwo S. Sp. z o.o. wystąpiło o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W ww. piśmie wnioskodawca zwrócił się z pytaniem, czy mogą być przedmiotem amortyzacji w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obiekty sklepu i magazynu wzniesione na cudzym gruncie a następnie oddane podatnikowi w najem, w których to obiektach podatnik prowadzi działalność handlową i uzyskuje przychody.

Podatnik w swym piśmie przedstawia następujący stan faktyczny: Podatnik prowadzi działalność gospodarczą – handlową w obiektach sklepu i magazynu, które wzniesione zostały na cudzym gruncie za wiedzą i zgodą właściciela przez osoby fizyczne, a nie przez podatnika. Obiekty te zostały następnie oddane przez te osoby fizyczne w najem podatnikowi umową z dnia 19.11.1996 r. (a nie jak wykazano we wniosku 19.01.1996 r.) i 04.01.2000 r. do czasu gdy następnie zostaną wniesione jako aport w spółce z o. o. podatnika. Z uwagi na nieskuteczność wniesienia aportu, m.in. z powodu zmiany przepisów i wejścia w życie z dniem 01.01.2001 r. Kodeksu Spółek Handlowych, umowy najmu pozostały w aktualności i nie zostały przez strony wypowiedziane ani zmienione do dnia dzisiejszego. Podatnik od 01.01.2002 r. do chwili obecnej dokonuje amortyzacji tych obiektów i ma zamiar dokonywać jej nadal.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzyżowie po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego stwierdza, że stanowisko podatnika w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wyrażone we wniosku jest nieprawidłowe.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Według art. 16a ust. 1 tej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 16a ust. 2 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ,,inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi
4. tabor transportu morskiego w budowie (...).

Jedną z koniecznych przesłanek dokonywania amortyzacji na podstawie przepisu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest to, by składniki majątkowe stanowiły własność lub współwłasność podatnika. Wyjątkiem od tej przesłanki jest jedynie amortyzacja środków trwałych używanych na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy, który stanowi że przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej ”finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej ”korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Przepisy dotyczące umowy leasingu zostały wprowadzone ustawą o zmianie ustaw: o podatku dochodowym od osób fizycznych, o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, które obowiązują od 01.10.2001 r. i mają zastosowanie do umów zawartych poczynając od tego dnia (art. 5). Zgodnie z art. 4 ww. ustawy zawarto zapis, który mówi że do umów najmu lub dzierżawy rzeczy lub praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze zawartych przed dniem 1.10.2001 r. stosuje się odpowiednio przepisy ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1.10.2001 r. Tak więc do umów zawartych przed tym dniem będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - art. 12 ust. 7 i wykonawcze do tego art. 12 ust. 7 tj. rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów.

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia do składników majątku wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza się – w każdym przypadku – rzeczy albo prawa majątkowe stanowiące przedmiot umowy najmu lub dzierżawy. Natomiast § 3 mówi, że w przypadku umów szczególnych (umową szczególną jest wg. § 1 ust. 2 pkt 1 umowa o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy, na której podstawie rzecz lub prawo majątkowe zostały oddane do odpłatnego korzystania) do składników majątku najemcy lub dzierżawcy zalicza się rzeczy albo prawa majątkowe, jeżeli:

1. składniki majątkowe zostały oddane do odpłatnego korzystania na czas oznaczony na podstawie umów, z których wynika prawo ich nabycia za ustaloną w tych umowach cenę, zawartych zgodnie z przepisani ustawy z dnia 13.07.1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych
2. nie są zaliczone, zgodnie z § 2, do składników majątku wynajmującego lub wydzierżawiającego.

Przepis § 2 ust. 2 mówi, że do składników majątku wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza się, z zastrzeżeniem § 3 pkt 1, rzeczy albo prawa majątkowe stanowiące przedmiot umowy szczególnej, gdy umowa ta spełnia chociaż jeden z warunków:

1. została zawarta na czas nieoznaczony,
2. została zawarta na czas oznaczony, lecz nie zawiera prawa do nabycia rzeczy albo praw majątkowych przez najemcę lub dzierżawcę, albo to prawo zawiera z możliwością jego wypowiedzenia,
3. została zawarta na czas oznaczony, zawiera prawo do nabycia rzeczy albo praw majątkowych przez najemcę lub dzierżawcę bez możliwości jego wypowiedzenia, a ponadto:
   a) podstawowy okres umowy, której przedmiotem są prawa majątkowe, rzeczy ruchome lub nieruchomości, z wyjątkiem gruntów, wynosi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat (rat) określona w podstawowym okresie umowy jest niższa od wartości netto tych rzeczy i praw,
   b) suma opłat (rat) w podstawowym okresie umowy, której przedmiotem są grunty, jest niższa od wartości rynkowej gruntu z dnia zawarcia umowy.

W rozpatrywanym stanie faktycznym mamy do czynienia z umowami najmu zawartymi w dniu 19.11.1996 r. oraz 04.01.2000 r., w związku z czym przedmiot umowy zaliczany jest na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów, do składników majątku wynajmujących, a nie najemcy. W przypadku opisanym przez Spółkę mamy do czynienia z sytuacją wzniesienia sklepu i magazynu na cudzym gruncie przez osoby fizyczne, a nie przez Spółkę, a następnie oddanie ich na podstawie umowy najmu z 19.11.1996 r. i 04.01.2000 r. w najem Spółce. Spółka nie jest właścicielem tych że obiektów, a jedynie je wynajmuje w związku z czym nie ma prawa do ich amortyzacji.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przytoczone przepisy należy stwierdzić, że stanowisko podatnika wyrażone we wniosku, należy uznać za nieprawidłowe.