Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.); art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) – po rozpatrzeniu wniosku strony z dnia 17.04.2007 r. (data wpływu: 18.04.2007 r.), uzupełnionego w dniu 30.05.2007 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej wyjaśnienia:

Czy można zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla lokalu użytkowego z 1963 r., po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych Podatniczki w 2007 r., wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej przed jego nabyciem przez Podatniczkę, przez okres dłuższy niż 60 miesięcy?

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie postanawia uznać stanowisko Podatnika:

• za prawidłowe w zakresie zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej,
• za nieprawidłowe uzasadnienie podanego stanowiska przez Podatnika w przedmiotowej sprawie.

W dniu 18.04.2007 r. do tut. organu podatkowego wpłynął wniosek z dnia 17.04.2007 r., uzupełniony w dniu 30.05.2007 r., Pani M., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku: Podatniczka prowadzi od 2006 roku pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Jest właścicielką lokalu użytkowego, który zakupiła 06.12.2004 r. od R. S.A. Lokal stanowi część budynku mieszkalnego wielorodzinnego oddanego do użytkowania od 01.07.1963 r. w okresie od 08.09.1997 r. do 05.12.2004 r. najemcą lokalu była pani D., która prowadziła w nim działalność gospodarczą. Od dnia 06.12.2004 r. Pani M. zawarła z Panią D. umowę użyczenia lokalu, która obowiązywała do 31.05.2006 r., a następnie rozpoczęła w tym lokalu własną działalność gospodarczą.

Podatniczka pyta, czy może w tej sytuacji zastosować stawkę amortyzacji w wysokości 10% dla przedmiotowego lokalu użytkowego? Zdaniem Podatniczki, w opisanej sytuacji, może zastosować 10% stawkę amortyzacyjną dla swojego lokalu, gdyż spełnia on warunki wymienione w art. 22j, gdyż w 2007 roku po raz pierwszy wprowadzi go do ewidencji środków trwałych, jest to lokal użytkowy trwale związany z gruntem i przed zakupem był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej innego podmiotu przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanowiska Podatnika Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wyjaśnia co następuje:

Zgodnie ze stanem faktycznym, przedstawionym w złożonym wniosku przez Panią M., od 06.12.2004 r. jest Ona właścicielką lokalu użytkowego wchodzącego w skład budynku mieszkalnego wraz z lokalami użytkowymi, który został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych 01.07.1963 r. przez R. S.A. W okresie od 08.09.1997 r. do 05.12.2004 r. najemcą przedmiotowego lokalu użytkowego była Pani D., która prowadziła w nim działalność gospodarczą. Od dnia 06.12.2004 r. Pani M. zawarła z Panią D. umowę użyczenia lokalu, która obowiązywała do 31.05.2006 r., a następnie rozpoczęła w tym lokalu własną działalność gospodarczą. W 2007 r. Podatniczka zamierza wprowadzić swój lokal użytkowy do ewidencji środków trwałych i amortyzować go wg stawki 10%.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 roku, Nr 112, poz. 1317, ze zm.), środek trwały będący przedmiotem zapytania, zaliczany jest do Grupy 1, która obejmuje obiekty budowlane. Powyższy lokal niemieszkalny (użytkowy), zgodnie z w/w Klasyfikacją Środków Trwałych zalicza się do rodzaju 121, a na podstawie Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych wg załącznika Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2007 roku, podlega odpisom amortyzacyjnym wg stawki 2,5% do pełnego zamortyzowania, tj. w ciągu 40 lat.

Jednakże w myśl postanowień dodanego od 01.01.2007 r. przepisu dotyczącego amortyzacji, tj. art. 22 j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż – dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując powyższe, skoro przedmiotowy lokal niemieszkalny (użytkowy) istnieje od 44 lat i był oddany od samego początku jego istnienia do używania i amortyzowany, to w myśl postanowień powołanego przepisu art. 22j ust 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatniczka po wprowadzeniu go do własnej ewidencji środków trwałych, w 2007 roku może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, gdyż okres oddania tego lokalu do używania przekracza 40 lat, a zatem okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że uzasadnienie Pani stanowiska przedstawione we wniosku nie jest prawidłowe, gdyż okres dłuższy niż 60 miesięcy wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem, na który powołuje się Pani w uzasadnieniu swojego stanowiska, nie ma zastosowania do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Okres wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem co najmniej przez 60 miesięcy ma istotne znaczenie dla uznania środka trwałego za używany - art. 22j ust 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dotyczy tych środków trwałych, o których mowa w ust. 1 pkt 3 tego artykułu, czyli innych niż wymienione w pkt 4 art. 22j ust. 1. Organ podatkowy stwierdza, że w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku ma zastosowanie przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 i w związku z tym uznaje uzasadnienie własnego stanowiska Podatnika za nieprawidłowe.