INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2012 r. (data wpływu 27 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy używanie dostarczonych przez zleceniodawcę produkcji urządzeń technicznych jest nieodpłatnym świadczeniem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy używanie dostarczonych przez zleceniodawcę produkcji urządzeń technicznych jest nieodpłatnym świadczeniem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest producentem odzieży (dżinsów) wykonywanej z materiałów stanowiących własność zamawiającego (tzw. przerób uszlachetniający). Przerób uszlachetniający generuje 92% przychodów ze sprzedaży, produkcja z tkanin własnych i sprzedaż gotowych wyrobów na własny rachunek nie występuje.

Jedynym klientem – zleceniodawcą produkcji jest firma A, będąca 100%-owym właścicielem udziałów w B. Ta ostatnia jest właścicielem 62,86% udziałów w Spółce. Pełne obłożenie zamówieniami posiadanych przez Spółkę mocy produkcyjnych gwarantowane jest umowami firmowanymi przez koncern A.

A lub spółki od niej zależne, dla których wykonywana jest produkcja, dostarczają nieodpłatnie urządzenia techniczne (automaty i oprzyrządowanie do nich) do nabijania metalowych nitów i guzików do spodni. Stosowanie tych urządzeń jest gwarancją utrzymania wymaganej przez zamawiającego jakości spodni. Spółka jest obowiązana do konserwacji i napraw udostępnionych urządzeń. Sama nie posiada i nigdy nie posiadała takich automatów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy używanie dostarczonych przez zleceniodawcę produkcji urządzeń technicznych (automatów) do nabijania metalowych nitów i guzików jest nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie osiąga przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu użytkowania dostarczonych przez zlecającego produkcję odzieży urządzeń technicznych.

Ponieważ produkcja odzieży odbywa się na zlecenie tylko koncernu A, a w tym dla podmiotów od niego zależnych i koncern wymaga stosowania w procesie produkcji urządzeń gwarantujących określone standardy jakościowe, to opisana transakcja ma charakter ekwiwalentny. Przez ekwiwalentny charakter transakcji, rozumiemy wzajemne świadczenia, tzn. z jednej strony pewność otrzymania zleceń produkcyjnych i wynegocjowanej ceny, z drugiej strony, dostarczenie niezbędnych surowców i urządzeń technicznych umożliwiających wykonanie zlecenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje szeroko rozumianą działalność gospodarczą. Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 tej ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…).

Ww. ustawa nie zawiera natomiast definicji przychodu jako takiej, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d).

I tak, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i ust. 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu należy odwołać się do rozumienia pojęcia „świadczenia” zgodnego z przepisami prawa i nauką prawa cywilnego. Pojęcie świadczenia winno być zatem rozpatrywane z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do nawiązania stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Jak wskazano powyżej ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest również odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, iż przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka jest producentem odzieży (dżinsów) wykonywanej z materiałów stanowiących własność zamawiającego (tzw. przerób uszlachetniający). Jedynym klientem – zleceniodawcą produkcji jest firma A, będąca 100%-owym właścicielem udziałów w B. Ta ostatnia jest właścicielem 62,86% udziałów w Spółce. Pełne obłożenie zamówieniami posiadanych przez Spółkę mocy produkcyjnych gwarantowane jest umowami firmowanymi przez koncern A. A lub spółki od niej zależne, dla których wykonywana jest produkcja, dostarczają nieodpłatnie urządzenia techniczne (automaty i oprzyrządowanie do nich) do nabijania metalowych nitów i guzików do spodni. Stosowanie tych urządzeń jest gwarancją utrzymania wymaganej przez zamawiającego jakości spodni. Spółka jest obowiązana do konserwacji i napraw udostępnionych urządzeń. Sama nie posiada i nigdy nie posiadała takich automatów.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, iż w przedstawionym stanie faktycznym obie strony transakcji osiągają korzyści. Świadczenia pomiędzy Spółką a zleceniodawcą są bowiem wzajemne, gdyż z jednej strony Spółka może nieodpłatnie korzystać z urządzeń technicznych (automatów) do nabijania metalowych nitów i guzików dostarczonych przez zleceniodawcę produkcji, a z drugiej strony zleceniodawca uzyskuje korzyść w postaci gwarancji utrzymania wymaganej jakości spodni oraz pewność wykonania zleceń produkcyjnych. Jednocześnie Spółka ma obowiązek konserwacji i napraw udostępnionych urządzeń. W konsekwencji Wnioskodawca jest zobowiązany do świadczenia wzajemnego na rzecz zleceniodawcy, w związku z czym stwierdzić należy, iż otrzymane przez Nią świadczenia nie mają charakteru nieodpłatnego.

Reasumując, Spółka nie osiąga przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu użytkowania dostarczonych przez zleceniodawcę produkcji urządzeń technicznych (automatów) do nabijania metalowych nitów i guzików.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.