POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (jedn. tekst Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590) w podanym stanie faktycznym sprawy, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28.06.2007 r. (data wpływu - 29.06.2007 r.) złożonego przez Panareprezentowane przez pełnomocnika

w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, to jest przepisu art. 22 ust. 2 w związku z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w zakresie przedstawionego w piśmie stanu faktycznego sprawy dotyczącego zapytania “czy pracownik, który przez cały rok podatkowy pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne wypłacane przez zakład pracy, w rozliczeniu rocznym składanym indywidualnie, ma prawo zastosować koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?, Naczelnik Urzędu Skarbowego uznaje stanowisko podatnika za nieprawidłowe.

uznaje stanowisko podatnika za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W odpowiedzi na zapytanie podatnika z dnia 28.06.2007 r. (data wpływu - 29.06.2007 r.) dotyczące kwestii “czy pracownik, który przez cały rok podatkowy pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne wypłacane przez zakład pracy, w rozliczeniu rocznym składanym indywidualnie, ma prawo zastosować koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?” Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Równocześnie ust. 2 cytowanego powyżej art. 20 precyzuje, że za zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ust. 1, uważa się kwoty wypłacanych przez zakład pracy lub organ rentowy zasiłków chorobowych, wyrównawczych, macierzyńskich, opiekuńczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych.

Natomiast w myśl 22 ust. 2 w/w koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1) wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2) nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3) wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4) nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Stosownie do treści art. 14 a § 2 Ordynacji podatkowej, strona zaprezentowała stanowisko, że pracownikowi, który przez cały rok podatkowy pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne wypłacane przez zakład pracy w rozliczeniu rocznym przysługują koszty uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 w/w ustawy. Na potwierdzenie swojego stanowiska podatnik powołał się poza przepisem art. 20 ust. 1 i ust. 2 również na:

a) przepis art. 12 ust. 1 zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
b) przepis art. 32 ust. 1 i ust. 1a, przy czym przytoczona treść wskazuje, że zamiarem podatnika było wskazanie art. 32 ust. 2 w/w ustawy w myśl którego za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Mając na uwadze treść oraz zakres zapytania a także przytoczone przepisy prawa Naczelnik Urzędu Skarbowego wyraża następującą ocenę prawną stanowiska pytającego:

Przepis art. 92 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (jedn. tekst Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) stanowi, iż w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub odosobnieniem w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba, że w danym zakładzie wprowadzono wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.

W przypadku choroby trwającej dłużej, tj. od 34 dnia - pracownik otrzymuje zasiłek chorobowy, który jest świadczeniem wypłacanym z ubezpieczenia społecznego (płatny jest ze środków własnych zakładu, a następnie potrącany od należnych składek za ZUS).

Zatem w ciągu pierwszych 33 dni zwolnienia pracownik otrzymuje nie zasiłek chorobowy, ale wynagrodzenie za pracę i od tego świadczenia należy naliczyć mu koszty uzyskania przychodu. Za czas pozostały, tj. od 34 dnia zwolnienia aż do jego nieprzerwanego końca pracownik otrzymuje wypłatę w postaci świadczenia z ubezpieczenia społecznego (obejmuje ono m.in. zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne), które na gruncie przepisów art. 20 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychód z innych źródeł, który nie podlega pomniejszeniu o „pracownicze” koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast przytoczony przez Wnioskodawcę przepis art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mówiący o tym, że za dochód dla potrzeb ustalenia wysokości zaliczki na podatek dochodowy uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ma zastosowanie jedynie w sytuacji kumulacji w okresie jednego miesiąca tych dwóch rodzajów wypłat, tj. przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy i zasiłku pieniężnego z ubezpieczenia społecznego wypłacanego przez płatnika.

Mając na uwadze powyższe Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał, że stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2007 r. jest nieprawidłowe.

Interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego udzielono w podanym stanie faktycznym w oparciu o obowiązujące w dacie jej wydania przepisy prawa.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji postanowienia.