INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani B. O., przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2007 r. (data wpływu 31 lipca 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania wydatków poniesionych na zakup gadżetów reklamowych do kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania wydatków poniesionych na zakup gadżetów reklamowych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi firmę, która jest producentem wyrobów ze stali nierdzewnej przeznaczonych do stosowania w służbie zdrowia, weterynarii, budownictwie i gastronomii, a także świadczy kompleksowe usługi związane z montażem i instalacją swoich wyrobów u klienta.

Firma ponosi wydatki na zakup zegarków ściennych, smyczy do kluczy lub telefonów komórkowych, długopisów, notesików, kubków, koszulek oraz cukierków w papierku. Wszystkie gadżety są oznakowane logo firmy.

Gadżety te są rozdawane publicznie na targach krajowych i zagranicznych, w których firma uczestniczy jako wystawca. Mają one zachęcać potencjalnych nabywców do dokonania zakupu wyrobów firmy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ww. wydatki można uznać za koszt uzyskania przychodu traktując je jako wydatki o charakterze reklamowym...

Zdaniem Wnioskodawcy wręczanie gadżetów z logo firmy w sposób publiczny na targach jest działaniem o charakterze reklamowym, a umieszczanie na tych przedmiotach logo firmy rozpowszechnia informację o wyrobach i miejscu ich nabycia oraz zachęca potencjalnych klientów do nabywania towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww ustawy.

Wydatki poniesione na reklamę, w pełnej wysokości podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te pozostają w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika.

Zauważyć należy, iż ustawodawca nie zdefiniował dotychczas w sposób jednoznaczny pojęcia reklamy. Wobec braku definicji pojęcia reklamy należy w tym względzie odwołać się do znaczenia tego terminu w potocznym języku polskim. Reklama według „Słownika języka polskiego” opracowanego pod redakcją W. Doroszewskiego, (Warszawa 1965, tom VII) to: „rozpowszechnianie informacji o usługach, towarach, miejscach i możliwościach nabycia towarów, o uzdrowiskach, wycieczkach itp.” W świetle natomiast objaśnień zawartych w „Słowniku języka polskiego” opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi”. Istotne znaczenie przy kwalifikowaniu wydatków na cele reprezentacji lub reklamy ma również orzecznictwo sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 10 listopada 1999 r. (sygn. akt I SA/Lu 1030/98) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że pojęcie „reklama” oznacza „wszelkie działania podmiotu gospodarczego mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, w celu zachęcenia ich do nabywania towarów właśnie od tego, a nie innego podmiotu gospodarczego”. W literaturze podatkowej podaje się, że można oddziaływać na nabywcę za pomocą różnych środków wyrazu. Można mówić o reklamie towaru, reklamie usługi, reklamie marki, reklamie samej firmy (przedsiębiorcy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca przekazuje swoim dotychczasowym, jak i przyszłym klientom, drobne gadżety opatrzone logo firmy, mając na celu rozpowszechnienie informacji o wyrobach oraz utrwalenie marki, zachęcając jednocześnie potencjalnych klientów do nabywania swoich wyrobów.

Zgodnie z art. 23 ust.1, pkt. 23 ww ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W przypadku gadżetów o niewielkiej wartości, wydawanych masowo potencjalnym klientom, trudno raczej przypisać im funkcję reprezentacyjną. Ich obecność w rzeczywistości gospodarczej jest tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku, a logo jako znak graficzny przedsiębiorstwa czy produktu stanowi jedynie swego rodzaju informację handlową. W tym też rozumieniu, wydatki ponoszone na gadżety lub upominki o niskiej wartości jednostkowej oznaczone logo firmy lub logo produktu (np. długopisy, breloczki, czapeczki), przekazywane kontrahentom mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, jeżeli wręczane przez Wnioskodawcę gadżety są opatrzone na trwałe w logo firmy i spełniają wyżej opisane znamiona reklamy, to wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem jednakże, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.