INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej między innymi podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów faktury zakupu bez polskich znaków diakrytycznych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2007 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej między innymi podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów faktury zakupu bez polskich znaków diakrytycznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza wdrożyć nowy zintegrowany system komputerowy, w którym będą wystawiane wszystkie faktury VAT za zrealizowaną sprzedaż. System nie posiada polskich znaków diakrytycznych, w związku z tym na fakturach sprzedaży nie będą widoczne litery ą, ę, ś, ć, ż, itp. Dane zawarte w fakturze takie jak nazwa i adres kupującego oraz jego nr NIP czytane łącznie jako dane nabywcy pozwolą na jednoznaczną identyfikację podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy faktura sprzedaży wystawiona w języku polskim nie zawierająca polskich znaków diakrytycznych może być uznana za prawidłowo wystawiony dokument sprzedaży...
2. Czy klient otrzymujący taki dokument ma prawo do obniżenia należnego podatku VAT o podatek naliczony w takim dokumencie...
3. Czy klient otrzymujący fakturę sprzedaży nie traci prawa do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu z powodu braku polskich znaków diakrytycznych...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie trzecie. Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego i drugiego zostanie rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi.

W opinii Spółki fakturę VAT nie zawierającą polskich znaków diakrytycznych uznać należy za prawidłowo wystawiony dokument księgowy. Brak polskich znaków diakrytycznych nie powinien mieć wpływu na prawo nabywcy do odliczenia podatku naliczonego oraz do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 roku, ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku oraz Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których mają zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług, nie określają zasad językowych jakie powinno stosować się przy wystawianiu faktur. W związku z tym, iż nie ma regulacji prawnych dotyczących znaków diakrytycznych oraz zasad językowych, które należy stosować przy wystawianiu dokumentów sprzedaży , zdaniem Spółki fakturę spełniającą wymogi formalne przewidziane przepisami przytoczonych powyżej ustaw i rozporządzenia należy uznać za prawidłową. Dane zawarte w fakturze takie jak nazwa i adres kupującego oraz jego nr NIP czytane łącznie jako dane nabywcy pozwolą na jednoznaczną identyfikację podatnika. Faktura uznana za prawidłowo wystawiony dokument sprzedaży, mimo iż nie posiada polskich znaków diakrytycznych stanowi podstawę do odliczenia przez nabywcę podatku od towarów i usług oraz do zaliczenia wydatków z tejże faktury do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli prawo do odliczenia podatku VAT lub zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ze względu na rodzaj usługi lub towaru nie zostało wyłączone na podstawie odrębnych przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie zawiera regulacji dotyczących wymogów formalnych jakie powinien zawierać dowód, który dokumentuje koszt uzyskania przychodów, jednak prawidłowe jego udokumentowanie jest konieczne dla możliwości obniżenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z kolei w myśl art. 9 ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy(…).

Odrębnymi przepisami o prowadzeniu ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694 ze zm.). W art. 21 ust. 1 tej ustawy zostały określone wymogi formalne, jakie powinny spełniać dokumenty księgowe. Jednak unormowania ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stąd też minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b tej ustawy.

Reasumując, jeżeli faktura będzie spełniała wymogi formalne, o których mowa w ustawie o rachunkowości i ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz aktach do niej wykonawczych, brak polskich znaków diakrytycznych nie będzie stwarzał wątpliwości co do czytelności istotnych w tym dokumencie danych oraz wydatek, który dokumentuje poniesiony będzie w celu osiągnięcia przychodu, stanowisko podatnika jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.