Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-324/11/PH,IBPP4/443-327/11/PH
z 13 listopada 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPP4/443-324/11/PH,IBPP4/443-327/11/PH
Data
2012.11.13
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek od towarów i usług --> Wysokość opodatkowania --> Zwolnienia --> Zwolnienie od podatku
Słowa kluczowe
podatek od towarów i usług
zwolnienie
Istota interpretacji
W zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług dla usługi nabywanej przez Bank.
Wniosek ORD-IN 4 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem WSA w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 67/12 z dnia 8 maja 2012r. uchylającym interpretacje indywidualne znak IBPP3/443-622/11/PH oraz IBPP3/443-1033/11/PH z dnia 15 września 2011r. doręczonym, tut. organowi 30 lipca 2012r. stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2011r. (data wpływu 31 maja 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 sierpnia 2011r. (data wpływu 5 września 2011r.) oraz pismem z dnia 31 października 2012r. (data wpływu 2 listopada 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług dla usługi nabywanej przez Bank w przedstawionym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym oraz w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 31 maja 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług dla usługi nabywanej przez Bank. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 31 sierpnia 2011r. (data wpływu 5 września 2011r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 19 sierpnia 2011r. znak: IBPP3/443-622/11/PH i IBPP3/443-1033/11/PH. W dniu 15 września 2011r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy dwie indywidualne interpretacje znak: IBPP3/443-622/11/PH oraz znak: IBPP3/443-1033/11/PH uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca na ww. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wniósł wezwania do usunięcia naruszenia prawa, a następnie złożył skargi z dnia 8 grudnia 2011r. żądając uchylenia zaskarżonych interpretacji przepisów prawa podatkowego. WSA w Krakowie orzeczeniem z dnia 8 maja 2012r. sygn. akt I SA/Kr 67/12 uchylił ww. interpretacje. WSA w Krakowie w ww. wyroku stwierdził, iż:
Ww. wniosek z dnia 20 maja 2011r. został uzupełniony pismem z dnia 31 października 2012r. (data wpływu 2 listopada 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 października 2012r., znak: IBPP4/443-324/12/PH, IBPP4/443-327/12/PH. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe: Bank (dalej: „Wnioskodawca” lub „Bank”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich klientów (dalej: „Klienci”) szereg usług finansowych (w szczególności w formie udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, dalej łącznie: „usługi finansowe”) z zakresu Bankowości detalicznej, Bankowości małych i średnich przedsiębiorstw oraz Bankowości korporacyjnej. W procesie zawierania z Klientami umów dotyczących transakcji w ramach usług finansowych ważną rolę odgrywa ocena pozycji finansowej Klienta oraz zarządzanie ryzykiem po stronie Banku. Na zarządzanie to składają się m. in.:
Elementy te są kluczowe z punktu widzenia oferowania przez Bank wspomnianych usług finansowych. Każda transakcja (usługa finansowa) angażująca kapitał Banku (np.: kredyty, karty kredytowe) przed jej dokonaniem podlega ocenie pod kątem ryzyka, w szczególności ryzyka kredytowego. Ryzyko to jest również kwantyfikowane dynamicznie, tzn. jego wartość w czasie ulega zmianie m.in. w zależności od zmiennych jak np. warunki rynkowe, czy też okres czasu pozostałego do końca okresu umowy (waga ryzyka przeliczana jest na bazie dziennej). Bank jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej, która świadczy usługi finansowe klientom na całym świecie. Podmioty z grupy Banku – Spółki z siedzibą na terenie Unii Europejskiej (dalej: „Spółki UE”) posiadają doświadczenie w zakresie świadczenia usług finansowych oraz wyspecjalizowane kadry posiadające odpowiednią wiedzę w zakresie świadczenia usług finansowych. W konsekwencji, Spółki UE zebrały odpowiedni know-how dotyczący rynków finansowych. Pozwoliło to opracować metodologię świadczenia usług finansowych, również odnoszącą się do procedur i procesu zarządzania ryzykiem. Mając na względzie powyższe oraz dążąc do efektywnego i bezpiecznego świadczenia usług finansowych, Bank korzysta z doświadczenia, wiedzy oraz innych zasobów zgromadzonych przez Spółki UE, poprzez nabywaną usługę wsparcia merytorycznego (w formie analiz, konsultacji oraz rekomendacji) w procesie zarządzania ryzykiem przez Bank, w szczególności ryzykiem kredytowym. W ramach świadczenia omawianej usługi Spółki UE wspierają działalność Banku poprzez podejmowanie i wykonywanie określonych czynności, które są odrębne, właściwe oraz niezbędne do usług świadczonych przez Bank, w szczególności czynności takich jak:
Wspólnym mianownikiem powyżej wymienionych czynności jest ich przełożenie na proces zarządzania ryzykiem po stronie Banku, który to proces ma bezpośredni związek z efektywnością prowadzenia akcji kredytowej przez Bank oraz oferowania innych usług finansowych. Konkludując, Spółki UE zapewniają Bankowi szerokie wsparcie merytoryczne w procesie świadczenia usług finansowych, zarówno w odniesieniu do określenia przez Bank założeń transakcji, jak też w odniesieniu do samej realizacji transakcji. Dla Banku współpraca ze Spółkami UE jest niezbędna w celu oferowania i efektywnego świadczenia usług finansowych. Z tytułu świadczenia opisanej powyżej usługi Bank wypłaca Spółkom UE określone wynagrodzenie. Ponadto, Bank pragnie zaznaczyć, iż w przedmiotowej sprawie, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., otrzymał interpretację indywidualną Ministra Finansów (sygn.: IBPP2/443-781/10/BW z dnia 4 października 2010r.) potwierdzającą zwolnienie z VAT opisanych w stanie faktycznych nabywanych usług. Z uwagi na fakt, iż charakter nabywanych usług nie uległ zmianie, Bank pragnie w niniejszym wniosku potwierdzić, iż w stanie prawnym obowiązującym po dniu 1 stycznia 2011r., usługi te nadal korzystają ze zwolnienia z VAT. Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił: Działalność bankowa, w szczególności w zakresie udzielania kredytów i pożyczek, jest specyficzną działalnością, wyróżniającą się od innych branż szeregiem wymogów ustawowych w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Specyfika działalności Banku oraz nabywanych przez Bank usług w celu świadczenia usług zwolnionych z VAT wiąże się w szczególności z tym, iż Bank operuje funduszami powierzonymi mu przez klientów. W konsekwencji, Bank jest zobowiązany do dochowania szczególnej staranności w zakresie zarządzania ryzykiem finansowym. Zgodnie z art. 137 Prawa Bankowego Komisja Nadzoru Finansowego może ustalać wiążące banki normy płynności oraz inne normy dopuszczalnego ryzyka w działalności banków. Działalność w zakresie udzielania kredytów wiąże się z angażowaniem istotnych środków pieniężnych i tym samym ma wpływ na płynność Banku, a w konsekwencji na płynność finansową klientów Banku, którzy powierzyli Bankowi swoje fundusze. W związku z tym Bank musi podejmować czynności mające na celu zarządzanie potencjalnym ryzykiem. Zarządzanie ryzykiem stanowi element konieczny usług świadczonych przez Bank; wpisuje się ono pośrednio w usługi świadczone przez Bank na rzecz klientów. W szczególności Bank jest zobowiązany do badania zdolności kredytowej kredytobiorców. Zgodnie z art. 70 Prawa Bankowego Bank uzależnia przyznanie kredytu od zdolności kredytowej kredytobiorcy. Przez zdolność kredytową rozumie się zdolność do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w umowie. Na wniosek ubiegającego się o kredyt przedsiębiorcy, bank przekazuje, w formie pisemnej, wyjaśnienie dotyczące dokonanej przez siebie oceny zdolności kredytowej. Opłata za sporządzenie takiego wyjaśnienia powinna być odpowiednia do wysokości kredytu. Zgodnie zaś z art. 74 w czasie obowiązywania umowy kredytu kredytobiorca jest obowiązany przedstawić – na żądanie banku – informacje i dokumenty niezbędne do oceny jego sytuacji finansowej i gospodarczej oraz umożliwiające kontrolę wykorzystania i spłaty kredytu. Badanie zdolności kredytowej kredytobiorców jest zatem elementem niezbędnym i właściwym dla usług świadczonych przez Bank, a w konsekwencji także usługi nabywane przez Bank w celu możliwie jak najbardziej starannego dokonywania oceny ryzyka związanego z udzielaniem kredytu (w szczególności oceny zdolności kredytowej kredytobiorców) stanowią usługę niezbędną i właściwą do usług świadczonych przez Bank na rzecz klientów. W szczególności usługi tego typu nie są typowe ani wymagane dla prowadzenia innych rodzajów działalności gospodarczej. Badanie zdolności kredytowej potencjalnych klientów jest jednym z aspektów zarządzania ryzykiem finansowym w Banku. Ponieważ zarządzanie ryzykiem jest istotnym obszarem funkcjonowania Banku oraz świadczenia przez Bank usług na rzecz klientów, Bank korzysta z doświadczenia, wiedzy oraz innych zasobów zgromadzonych przez Spółki UE, tj. podmioty z Grupy. Nabywane usługi obejmują wsparcie w obszarach działalności Banku, które są specyficzne dla działalności bankowej. Bank nabywa od Spółek UE usługi wsparcia dopasowane do potrzeb Banku i jego klientów. Bank nie pobiera odrębnych opłat od klientów Banku z tytułu usług nabywanych przez Bank od Spółek UE. Koszty nabywanych usług opisanych we wniosku o interpretację indywidualną są jednak wkalkulowane w wynagrodzenie Banku należne od klienta z tytułu usług świadczonych przez Bank na rzecz klienta (tj. w koszty kredytu). Odrębne obciążenie nie następuje, jak również nie ma odrębnych opłat dla klientów, którzy kredytu z różnych przyczyn nie otrzymali. Nadto Wnioskodawca wskazał, że wniosek Banku dotyczył zastosowania zwolnienia z podatku VAT usług wsparcia merytorycznego w postaci analiz, konsultacji oraz rekomendacji w procesie zarządzania ryzykiem kredytowym oraz ryzykami związanymi z innymi czynnościami bankowymi. W obrębie usług wsparcia merytorycznego wyróżnić można m.in. szereg czynności, które polegają na tzw. wsparciu konsultacyjnym, co w istocie oznacza zbiór specyficznych i złożonych czynności, których efektem jest usługa wchodząca w część pewnego procesu – np. oceny zdolności kredytowej lub oceny ryzyk kredytowych przez Bank – stanowiącego nieodłączną część działalności usługowej Banku. Nabycie wsparcia merytorycznego w postaci konsultacyjnej oznacza zatem, że Bank nie nabywa na zewnątrz całego procesu świadczenia danej usługi, ale jedynie jej najbardziej specyficzną i zaawansowaną część (będącą odrębną i całościową usługą z punktu widzenia Banku, a jednocześnie niezbędną dla prowadzonej działalności i niewątpliwie dla niej charakterystyczną), przy czym to w gestii Banku pozostaje zorganizowanie procesu oraz podjęcie ostatecznej decyzji/działania z wykorzystaniem wsparcia merytorycznego pozyskanego od kontrahenta. Zarządzanie ryzykiem to proces polegający na identyfikacji i dokładnym opisie ryzyk, szacowaniu skutków ryzyka oraz podjęciu decyzji dotyczącej ewentualnych kroków zaradczych wobec zidentyfikowanego ryzyka. Zarządzanie ryzykiem to proces ciągły i kompleksowy. Częściowo proces ten może być zorganizowany i przeprowadzony na poziomie lokalnym bez udziału Grupy (przez Bank), częściowo może być przekazany do Grupy bez konieczności udziału Banku, a częściowo wymaga zarówno zaangażowania zasobów Banku (dostarczenie danych oraz ostateczna decyzja), jak też Grupy (opinia/rekomendacja/konsultacja telefoniczna/mailowa itp.). W tym trzecim przypadku mamy do czynienia ze „wsparciem konsultacyjnym” w ramach usługi wsparcia merytorycznego. Rozumiane w ten sposób wsparcie konsultacyjne występuje w większości obszarów wskazanych we Wniosku w miarę potrzeb Banku, jako element usług wsparcia merytorycznego, niezbędnych i właściwych do świadczenia przez Bank usług zwolnionych w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 38-41 ustawy o VAT. Wskazanie każdej z czynności z osobna jest o tyle trudne, że co do zasady realizowane one są w formie niezbędnej w danym przypadku. Przykładowo Bank wskazuje, że w obszarze działania Biura Polityk Ryzyka Kredytowego Banku wsparcie konsultacyjne polegać może na opiniowaniu indywidualnych przypadków oceny ryzyka kredytowego – w zależności od typu klienta (np. indywidualny, czy korporacyjny), poziomu ekspozycji na ryzyko w danej transakcji, a także celu (np. finansowanie nieruchomości, finansowanie dostawców telewizji kablowej) i okresu finansowania (np. decyzje dotyczące finansowania powyżej 10 lat nie mogą być podejmowane lokalnie, tj. bez wsparcia konsultacyjnego Grupy, bez względu na inne parametry). Inną formą wsparcia konsultacyjnego oferowanego Departamentowi Ryzyka Rynkowego i Operacyjnego są bieżące kontakty dotyczące stosowanych miar, polityk i rozwiązań oraz bieżących kwestii wyłaniających się na tym tle w kontekście ryzyka rynkowego i kredytowego związanego ściśle z działalnością bankową, Konsultacje mają na celu uzyskanie rekomendacji działu Global Banking Team oraz Corporate Treasury co do działań związanych z oferowanymi przez Bank usługami i produktami. Formy opiniowania zależą w szczególności od stopnia skomplikowania danego przypadku – może to być opinia pisemna, konsultacja w drodze korespondencji mailowej, bądź też konsultacja telefoniczna. Bardziej złożone przypadki omawiane są w trakcie spotkań. W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy przedstawiona powyżej usługa, nabywana przez Bank, objęta jest zakresem zwolnienia z opodatkowania VAT... Zdaniem Wnioskodawcy, usługa nabywana przez Bank, jako usługa stanowiąca odrębną całość, właściwa oraz niezbędna do świadczenia przez Bank usług w zakresie oferowania i świadczenia na rzecz Klientów usług finansowych, na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38, podlega zwolnieniu z VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, na poprawność wskazanego stanowiska wskazują w szczególności:
Mając na uwadze wszystkie powyższe argumenty, Bank stoi na stanowisku, że usługa nabywana przez Bank, jako usługa stanowiąca odrębną całość, właściwa oraz niezbędna do świadczenia przez Bank usług w zakresie oferowania i świadczenia na rzecz Klientów usług finansowych polegających (w szczególności) na udzielaniu kredytów i pożyczek pieniężnych na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT podlega zwolnieniu z VAT. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:
Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Dla uznania nabywanych usług za import usług, niezbędne jest ustalenie miejsca ich świadczenia. Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług określona została z dniem 1 stycznia 2010r. w art. 28b ustawy o VAT, wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz U. Nr 195, poz. 1504), a następnie znowelizowanym z dniem 1 lipca 2011r. ustawą z dnia 9 czerwca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 134 poz. 780). Generalnie, od dnia 1 stycznia 2011r. z uwzględnieniem nowelizacji z dnia 1 lipca 2011r., usługi opodatkowane są w miejscu gdzie nabywca ma swoją siedzibę jeśli jest on podatnikiem. I tak: W myśl art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n. Od dnia 1 lipca 2011r., stosownie do ww. przepisu, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n. Zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności. Od dnia 1 lipca 2011r., w myśl ww. przepisu, przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Stosownie do art. 28b ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu. Od dnia 1 lipca 2011r., zgodnie z ww. przepisem, w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. A zatem co do zasady zarówno w okresie od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r., jak i od dnia 1 lipca 2011r., usługi opodatkowane są w miejscu gdzie nabywca ma swoją siedzibę jeśli jest on podatnikiem. W tym miejscu wskazać należy, że na potrzeby Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług” w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 czerwca 2011r. w art 28a ustawodawca zawarł definicję podatnika:
Przy czym od dnia 1 lipca 2011r., zgodnie z ust. 1 pkt b ww. przepisu, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej. Przepis artykułu 28a wprowadza zatem drugą definicję podatnika do ustawy o VAT, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Biorąc pod uwagę treść regulacji zawartej w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że nabycie usług – w świetle ww. przepisu – stanowi świadczenie usług. Ponieważ powyższe usługi będą świadczone na rzecz Spółki (podatnika), miejscem ich świadczenia i opodatkowania – zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – będzie terytorium Polski tj. miejsce, w którym Spółka posiada siedzibę, a Bank będzie – zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług – podatnikiem z tytułu tego importu. Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, iż w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są nabywane przez Bank usługi wsparcia, będące przedmiotem niniejszej interpretacji, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych. Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ww. ustawy stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f. Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, a jednymi z nich jest zwolnienie od podatku usług:
Stosownie zaś do art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Z treści powołanych regulacji wynika, iż zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Ponadto ze zwolnienia korzystają także usługi stanowiące element usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także usługi zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę, które same stanowią odrębną całość i są właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38. Ponieważ, pojęcie „właściwe” nie zostało zdefiniowane w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług, należy w tym względzie posiłkować się jego potocznym rozumieniem. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/właściwy data odczytu 6 listopada 2012r.) „właściwy” to:
W kontekście znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie – tj. dla dokonania prawidłowej wykładni przepisu art. 43 ust. 13 ustawy – zasadne jest zwrócenie uwagi na znaczenia określenia „właściwy” takie jak: „charakterystyczny dla kogoś lub czegoś”, „stanowiący najważniejszą część czegoś” oraz „mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk”. Jak zauważył WSA w Krakowie w orzeczeniu z dnia 12 czerwca 2012r. sygn. akt I SA/Kr 614/12, za wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-2/95, „usługa pomocnicza może być zwolniona z VAT tylko wtedy, jeśli sama w znacznym stopniu "staje się" usługą finansową”. Jednocześnie także, aby dokonać oceny, czy określona usługa jest „właściwa”, w pierwszej kolejności ustalić należy, względem jakich usług, owa „właściwość” może zaistnieć. Stosownie do art. 70 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2002r., Nr 72, poz. 665 ze zm.), bank uzależnia przyznanie kredytu od zdolności kredytowej kredytobiorcy. Przez zdolność kredytową rozumie się zdolność do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w umowie. Kredytobiorca jest obowiązany przedłożyć na żądanie banku dokumenty i informacje niezbędne do dokonania oceny tej zdolności. Na wniosek ubiegającego się o kredyt przedsiębiorcy, bank przekazuje, w formie pisemnej, wyjaśnienie dotyczące dokonanej przez siebie oceny zdolności kredytowej. Opłata za sporządzenie takiego wyjaśnienia powinna być odpowiednia do wysokości kredytu. Analizując zaś samo pojęcie „kredytu”, jest on stosunkiem ekonomicznym, którego treścią jest pozostawienie do dyspozycji przez jedną stronę (kredytodawcę) drugiej stronie (kredytobiorcy) określonej ilości środków pieniężnych na warunkach zwrotu równowartości, z określonym wynagrodzeniem (odsetkami), w ustalonym z góry terminie (W. Rogowski, J. Grzywacz, Ryzyko kredytowe – pojęcie oraz klasyfikacje, „Bank i Kredyt” październik 1999). Wnioskodawca wskazał, iż „(...)Spółki UE zebrały odpowiedni know-how dotyczący rynków finansowych. Pozwoliło to opracować metodologię świadczenia usług finansowych, również odnoszącą się do procedur i procesu zarządzania ryzykiem.” Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia know-how. Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt i Rozporządzenia Komisji (WE) nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 2004-04-27 (Dz. Urz. UE. L 2004 Nr 123, str. 11) wydanie specjalne Dz.Urz.UE.WS rozdział 8 tom 3, str. 74, „know-how” oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:
W literaturze przedmiotu pod pojęciem know-how rozumie się określoną wiedzę techniczną oraz technologiczną o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, przy czym prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu (zob. R. Pęk w: S. Babiarz, L. Błystak, B. Deuter, A. Gomułowicz, R. Pęk, K. Winiarski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2009, s. 737.). Informacje praktyczne, wynikające z doświadczenia podmiotów Grup, zostały zatem zasadnie, zdaniem tut. organu, określone przez Wnioskodawcę jako know-how. Dokonując podsumowania opisu przedstawionego we wniosku oraz w jego uzupełnieniach dokonanych przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, że
Jak wyjaśnia Wnioskodawca w piśmie z dnia 2 listopada 2012r. nabywane usługi dotyczą procesu zarządzania ryzykiem w szczególności ryzykiem kredytowym. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że nabywane usługi w swojej istocie sprowadzają się do nabywania usług zarządzania ryzykiem. Należy zatem wyjaśnić, że zarządzanie ryzykiem to skoordynowane działania dotyczące kierowania i nadzorowania organizacją w odniesieniu do ryzyka. Z pojęciem zarządzania ryzykiem związany jest nieodłącznie: proces zarządzania ryzykiem – systematyczne stosowanie polityk, procedur i praktyk zarządzania do działań w zakresie komunikacji, konsultacji, ustanawiania kontekstu, oraz identyfikowania, analizowania, ewaluacji, postępowania z ryzykiem, monitorowania i przeglądu ryzyka. Zarządzanie ryzykiem jest zatem związane z każdą działalnością gospodarczą. Opracowane procedur, narzędzia i instrumenty są dostosowane przy tym do rodzaju działalności. Zatem usługi wsparcia procesu zarządzania ryzykiem nie są charakterystyczne wyłącznie dla usług finansowych. Tym samym nabywane przez Wnioskodawcę usługi, będące przedmiotem sporu, można uznać jedynie za narzędzie do sprawnego zarządzania ryzykiem, przy czym bez znaczenia dla skutków podatkowych nabycia takich usług jest okoliczność, czy Wnioskodawca nabywa je, ponieważ dąży do optymalizacji ryzyka ze względów ekonomicznych, czy też w celu wypełnienia obowiązków wynikających z regulacji, którym podlegają banki, czy też może częściowo z obu ww. powodów. W istocie to Bank dokonuje np. oceny ryzyka, natomiast nabywane usługi stanowią jedynie „opiniowanie” już dokonanej, dokonywanej lub planowanej oceny, bądź też „opiniowanie” narzędzi, za pomocą których Bank takiej oceny dokonuje. Wnioskodawca sam podkreślił w stanowisku własnym, iż to „w gestii Banku pozostaje zorganizowanie procesu oraz podjęcie ostatecznej decyzji/działania z wykorzystaniem wsparcia merytorycznego pozyskanego od kontrahenta.” Wsparcie konsultacyjne wg informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę i – co należy podkreślić – na podstawie wskazanych przez Wnioskodawcę przykładów, polega w istocie na pewnego rodzaju koordynacji międzynarodowej działalności grupy wg ustalonych standardów obowiązujących w tej Grupie z wykorzystaniem know-how posiadanego przez Grupę. Natomiast przeprowadzanie analiz zachowania się portfela kredytowego Wnioskodawcy w sytuacji kryzysowej stanowi jeden ze sposobów predykcji ryzyka, dostarczając, z pewnym prawdopodobieństwem, informacji o zmianach poziomu ryzyka w przyszłości. Uzyskiwanie tego typu prognoz w celu posłużenia się uzyskanymi informacjami w celu optymalizacji ryzyka nie stanowi samo w sobie elementu charakterystycznego dla usługi finansowej. Usługi nabywane przez Wnioskodawcę nie są charakterystyczne dla świadczonych przez Bank usług, nie stanowią najważniejszej ich części oraz nie mają typowych cech świadczonych przez Bank usług. W ocenie tut. Organu, brak jest podstaw do uznania, iż nabywana przez Wnioskodawcę usługa wsparcia merytorycznego, stanowi element usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Zwolnienie od podatku zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, stosuje się do usługi stanowiącej element usługi finansowej wymienionej m.in. w ust. 1 pkt 38, jednak pod warunkiem, iż ten element sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej. Przepis art. 43 ust. 13 ustawy dotyczący zwolnienia wyraźnie wskazuje, że usługi te muszą być właściwe, specyficzne dla usługi podstawowej tj. usługi finansowej świadczonej przez Bank. Co znaczy zatem, że usługa musi być właściwa. Aby uznać usługę za właściwą musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej. Tym samym w przedmiotowej sprawie usługi nabywanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za usługi właściwe, gdyż owszem stanowią one osobną całość, jednakże nie obejmują one funkcji charakterystycznych dla usługi finansowej zwolnionej od podatku VAT, świadczonej przez Bank w zakresie m.in. w zakresie udzielania kredytów. Konsultować bowiem można dowolny rodzaj działalności, jak również dowolny rodzaj działalności może być prowadzony bez wsparcia konsultacyjnego. Nabywanie usług konsultacyjnych nie wynika ze specyfiki bankowej działalności Wnioskodawcy, lecz ze specyfiki struktury Grupy i konieczności zachowania obowiązujących w Grupie standardów. W świetle powyższego usługi nabywane przez Spółkę (oprócz usług polegających na tworzeniu i wykorzystywaniu modeli ratingowych i scoringowych) nie obejmują charakterystycznych funkcji usługi finansowej związanej z udzielaniem kredytów wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 37-40 ustawy. W konsekwencji importowana usługa nie może skorzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT. Powyższe pozostaje również w zgodności z odpowiednimi regulacjami obowiązującymi na poziomie wspólnotowym. Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.). Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. b-lit. g Dyrektywy Rady 2006/112/WE, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:
Zgodnie z ukształtowaną linią orzeczniczą TSUE w sprawie zwolnień z VAT w sektorze usług finansowych, zwolnienie określone w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE nie przysługuje wszystkim transakcjom o charakterze finansowym/ubezpieczeniowym ale dotyczy wyłącznie expressis verbis wymienionych w nim rodzajów czynności a kryterium decydującym o możliwości zakwalifikowania danej czynności do usług zwolnionych w rozumieniu niniejszego przepisu jest możliwość stwierdzenia, iż – bez względu na to jaki podmiot ją wykonuje i w jakiej formie – stanowi ona usługę finansową albo usługę do niej podobną, tj. mającą cechy charakterystyczne dla usługi finansowej (z zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT wynika bowiem, iż usługi podobne, wzajemnie wobec siebie konkurencyjne nie powinny być różnie traktowane z punktu widzenia podatku VAT). Z orzecznictwa TSUE wynika, że zakresem zwolnienia z VAT na gruncie przepisów unijnych nie są objęte wszystkie usługi o charakterze pomocniczym rozumiane jako świadczenia wspomagające wykonanie usługi zwolnionej, służące lepszemu jej wykorzystaniu, wykonaniu czy też warunkującej jej prawidłowe wykonanie/wykorzystanie. Zwolnioną z VAT może być tylko taka usługa, która posiada specyficzne i istotne (ważne, właściwe, podstawowe) funkcje zwolnionej z VAT usługi finansowej. Innymi słowy zwolnienie adresowane jest do takich usług, które jak słusznie zauważył np. WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 27 września 2011r., sygn. akt I SA/Gd 693/11 „same w znacznym stopniu stają się usługą finansową”. Jak już wspomniano, problem objęcia zwolnieniem czynności pomocniczych wykonywanych na rzecz instytucji finansowych był przedmiotem m. in. wyroku C-2/95 z dnia 5 czerwca 1997r. w sprawie Sparekassernes Datacenter (SDC) przeciwko Skatteministeriet (powołanym również przez Wnioskodawcę), w którym Trybunał wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.) – obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą, nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 Szóstej Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia, powinny dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową (udzielanie kredytów). Wobec tego samo świadczenie usług o charakterze materialnym czy też technicznym nie jest objęte zwolnieniem. Należy podkreślić, iż powyższe orzeczenie było wielokrotnie wykorzystywane w późniejszym procedowaniu przez TSUE, np. w sprawach C-235/00 z dnia 13 grudnia 2001r. (wyrok ten dotyczył analizy pojęcia „negocjacji”, o którym mowa w art. 13 część B lit. d pkt 3 i 5 Szóstej dyrektywy), C-169/04 z dnia 4 maja 2006r. (wyrok dotyczący analizy pojęcia „zarządzania” W tym miejscu tut. organ pragnie zwrócić również uwagę na fakt braku kompleksowości usług nabywanych przez Wnioskodawcę ze świadczonymi usługami bankowymi. Należy zwrócić uwagę, iż jest to niezwykle istotne kryterium przy dokonywaniu oceny charakteru spornych usług. Kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem uwagi TSUE, który podkreśla, iż to ostateczny klient musi być beneficjentem określonych świadczeń. I tak, w wyroku z dnia 11 czerwca 2009r. w sprawie C-572/07, TSUE stwierdził: „Pojęcia użyte celem zdefiniowania zwolnień, o których mowa w art. 13 szóstej dyrektywy, podlegają ścisłej interpretacji, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od zasady ogólnej, według której podatek VAT jest pobierany od każdej dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanego odpłatnie przez podatnika działającego w takim charakterze (zob. w szczególności wyroki: z dnia 18 stycznia 2001r. w sprawie C 150/99 Stockholm Lindöpark, Rec. s. I 493, pkt 25; z dnia 8 grudnia 2005r. w sprawie C 280/04 Jyske Finans, Zb. Orz. s. I 10683, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo). Po drugie, z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (zob. wyrok z dnia 21 lutego 2008r. w sprawie C 425/06 Part Service, Zb. Orz. s. I 897, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).(...) W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (ww. wyrok w sprawie Part Service, pkt 51, 52 i przytoczone tam orzecznictwo).” TSUE zauważył w analogiczny sposób w wyroku z dnia 21 lutego 2008r. w sprawie C-425/06: „W szczególności świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy” Natomiast w sprawie opisanej we wniosku, jak wskazano w powyższej części niniejszej interpretacji, klient Wnioskodawcy nie jest beneficjentem nabywanych przez Bank usług zarządzania ryzykiem. Dodatkowo podkreślić należy, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Jest to zasada potwierdzona wielokrotnie w orzecznictwie TSUE, np. w wyroku z dnia 3 marca 2005r. w sprawie C 472/03 Staatssecretaris van Financiën przeciwko Arthur Andersen Co. Accountants s.c. pkt 24, czy też w wyrokach C-169/04 z dnia 4 maja 2006r. pkt 60 oraz C-572/07 z dnia 11 czerwca 2009r. pkt 16. Powyższa zasada została również powtórzona w orzeczeniu TSUE z dnia 28 lipca 2011r. w sprawie C 350/10 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) postanowieniem z dnia 8 lipca 2010r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 12 lipca 2010r., w postępowaniu wszczętym przez Nordea Pankki Suomi Oyj. Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż usługi wsparcia związane z zarządzaniem ryzykiem nabywane przez Wnioskodawcę mają charakter „techniczny” – pozostając w związku z kwestiami zarządzania międzynarodową Grupą wg ustalonych w tej Grupie standardów i samo ich nabycie nie przyczynia się do zmian o charakterze prawnym czy też finansowym pomiędzy Wnioskodawcą a jego klientami. A zatem brak możliwości zastosowania zwolnienia dla usług nabywanych przez Wnioskodawcę pozostaje w zgodności z treścią i celem regulacji wspólnotowych. Tym samym przedmiotowe usługi nabywane przez Wnioskodawcę nie będą korzystały ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, i ze względu, na to, iż prawodawca nie przewidział dla niech preferencyjnej stawki będzie opodatkowana stawką podstawową VAT 23%. Wyjątkiem od powyższego, jak zauważył Sąd w orzeczeniu I SA/Kr 67/12 są usługi w zakresie tworzenia i wykorzystywania modeli ratingowych i scoringowych, które są charakterystyczne dla usług udzielania kredytów i pośrednio wpływają na charakter prawnym, a w szczególności finansowy pomiędzy Wnioskodawcą a jego klientami. Tym samym usługi te korzystają ze zwolnienia przedmiotowego z podatku VAT w zakresie w jakim bank je tworzy i wykorzystuje we własnej działalności gospodarczej. Reasumując powyższe, nabywana usługa wsparcia przez Bank, składająca się z analiz, walidacji, konsultacji oraz rekomendacji stanowi pewnego rodzaju know-how wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej tj. wspomagające proces zarządzania ryzykiem przez Wnioskodawcę lecz nie stanowi elementu usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 37-40 ustawy. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji, tj. w dniu 15 września 2011r., uchylonej następnie w postępowaniu sądowym. Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.