POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art.216, art.14a § 4 oraz art.15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz.60 ze zm.) w związku ze złożonym wnioskiem z dnia 28.06.2007r. (data wpływu do Urzędu 29.06.2007r.) w sprawie udzielenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów

postanawia

uznać stanowisko Strony przedstawione we wniosku za nieprawidłowe

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zajmuje się obrotem wierzytelnościami. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa wierzytelności w drodze cesji od przedsiębiorców nie zajmujących się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami - w pakietach wierzytelności, których koszt zakupu jest ustalany między stronami. Spółka po zawarciu tych wierzytelności zawartych w pakiecie, już we własnym imieniu i na własny rachunek, dokonuje windykacji.

Niektóre z tych wierzytelności okazują się – po przeprowadzonych w celu windykacji czynnościach, w tym procesowych i egzekucyjnych – nieściągalne. Spółka posiada właściwe udokumentowanie tych nieściągalności.

Czy w przypadku powstania straty w wyniku niemożności ściągnięcia nabytej wierzytelności przez podatnika, który wcześniej nabył tę wierzytelność w celu jej windykacji we własnym imieniu i na własną rzecz, może on – z chwilą udokumentowania jej nieściągalności – zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodu w koszcie zakupu tej wierzytelności?

Zdaniem podatnika nabyta wierzytelność stanowi składnik majątku obrotowego, podobnie jak towar. Strata w środkach obrotowych należycie udokumentowana jest kosztem uzyskania przychodu., Dlatego stratę powstałą w wyniku niemożności ściągnięcia nabytych wierzytelności (w wysokości ceny nabycia niedających się windykować wierzytelności), z chwilą udokumentowania nieściągalności, podatnik będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Po przeanalizowaniu przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego i obwiązujących przepisów prawa podatkowego w tym zakresie, tutejszy organ wyjaśnia co następuje:

Zgodnie z art.12 ust. 1 pkt.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz.60 ze zm.) przychodami z zastrzeżeniem ust.3 i 4 oraz art.13 i 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Oznacza to, przychód z nabycia wierzytelności nie jest zatem w przypadku Spółki przychodem należnym. Zakup wierzytelności stanie się dla spółki przychodem w momencie wyegzekwowania od dłużnika wierzytelności bądź będzie nim kwota uzyskana w dalszej odsprzedaży.

W myśl art.15 ust. 1 w/w ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16 ust.1. W związku z tym do kosztów uzyskania przychodu należy zaliczyć wydatki poniesione na nabycie wierzytelności (w cenie nabycia) w takiej części jaką stanowi otrzymany wpływ w stosunku do ceny nabycia. Zgodnie z art.15 ust.4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Reasumując przychodem z nabycia wierzytelności jest uiszczana przez dłużnika kwota wierzytelności. W konsekwencji przychód u nabywcy wierzytelności powstaje w momencie otrzymania należności od dłużnika. Kwota wydatkowana na nabycie wierzytelności stanowi więc koszt uzyskania przychodu w dacie otrzymania należności od dłużnik, gdyż wydatek dopiero w tej dacie pozostaje w związku z uzyskanym przychodem. W przypadku udokumentowanej niemożności wyegzekwowania zakupionych należności, a także gdy cena zakupu przewyższa kwotę wyegzekwowanej należności lub cenę sprzedaży, powstaje strata z działalności gospodarczej. Jednak nie jest to strata w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, gdyż koszty związane z nabyciem wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez Pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z art.14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji, w trybie określonym w art.14b § 5 wyżej wymienionej ustawy.

Zgodnie z art. 14a § 4 Ordynacja podatkowa na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu w terminie siedmiu dni od daty doręczenia postanowienia Stronie. Powinno ono odpowiadać wymogom art.222 ustawy Ordynacja podatkowa.