Na podstawie art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź- Widzew uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione w złożonym wniosku z dnia 19.02.2007r w części dot. opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w 2007r. przychodów uzyskanych tytułem kosztów pomocy prawnej – przyznanych przez Sąd.

Wnioskiem z dnia 19.02.2007r. wystąpiła Pani o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego przez Panią stanu faktycznego wynika, że w styczniu 2007r zostały postawione do Pani dyspozycji zasądzone przez Sąd postanowieniem z 25.08.2006r. pieniądze z tytułu kosztów udzielonej z urzędu pomocy prawnej w wysokości .......... brutto.

W złożonym wniosku zawarła Pani własne stanowisko zgodnie z którym rozliczenie podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z ww wypłatą należy wyłącznie do obowiązków Sądu rejonowego jako płatnika.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów o których mowa w pkt 9.

Z powyższego wynika, iż przychody radców prawnych wykonujących określone czynności na zlecenie sądu kwalifikowane są jako przychody z działalności wykonywanej osobiście. Konsekwencją takiej kwalifikacji jest spoczywający na Sądzie obowiązek określony w art. 41 ust. 1 updof. Z treści tego przepisu wynika, że płatnicy, którzy dokonują wypłat należności z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 6 updof, są obowiązani z zastrzeżeniem ust. 4 pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 updof oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b updof.

Zgodnie z art. 155 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w przypadkach nieuregulowanych w odrębnych przepisach, do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług oraz zwróconej różnicy podatku od towarów i usług. W związku z tym w sytuacji, gdy Sąd jest w posiadaniu faktury VAT wystawionej przez Panią powinien naliczyć 20% koszty uzyskania przychodów od należności netto określonej w fakturze (tj. kwoty pomniejszonej o podatek VAT), a następnie należy obliczyć i pobrać 19% zaliczkę na podatek dochodowy od należności netto pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy sąd nie otrzyma faktury VAT w momencie wypłaty wynagrodzenia, wówczas za podstawę do obliczenia 20% kosztów uzyskania przychodów należy przyjąć wynagrodzenie określone w postanowieniu sądu. W tej sytuacji po odliczeniu od przychodu brutto kosztów uzyskania przychodów należy pobrać zaliczkę na podatek stosownie do art. 41 ust. 1 updof.

Z kolei na podstawie art. 42 ust. 1 updof, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. - art. 42 ust. 1a w brzmieniu obowiązującym w 2007r. Natomiast w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnik obowiązany jest przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru, - art. 42 ust. 2 pkt 1.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.
Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.