Postanowienie

Na podstawie art. 216, art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie postanawia uznać przedstawione stanowisko w złożonym wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21.02.2007 r. wpłynął do tut. urzędu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w którym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Komunalne ..... w 2001 r. zawarła umowę ze spółką Y na wykonanie remontu kolektora ściekowego, w tymże roku został podpisany protokół odbioru robót. Natomiast już w 2002 r. nastąpiła awaria wyremontowanego odcinka kolektora ściekowego, w tym samym roku zostało skierowane pismo do Spółki Y w sprawie usunięcia nieprawidłowości w ramach gwarancji zgodnie z umową. Spółka Y odmówiła usunięcia nieprawidłowości. W wyniku tego Podatnik z własnych środków sfinansował usunięcie nieprawidłowości kolektora. W 2003 r. Spółka skierowała sprawę do sądu o zwrot poniesionych nakładów na usunięcie awarii. Jednocześnie w 2003 r. i 2004 r. Spółka utworzyła rezerwy na wyżej wymienione wierzytelności, które w tych latach nie były kosztem uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. W 2006 r. pozwana spółka ogłosiła upadłość obejmującą likwidację majątku.

W związku z tym podatnik zwraca się z zapytaniem, czy w 2006 r. może uznać za koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych utworzoną wcześniej rezerwę.

Podatnik zajął następujące stanowisko:

Można w 2006 r., wcześniej poniesione wydatki (na które została utworzona rezerwa) uznać za koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) stosownie do swojej właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola, albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym udzielam interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego następująco:

Zgodnie z przepisami ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), wierzytelność stanowi przedmiot zobowiązania, a zarazem uprawnienie domagania się od dłużnika spełnienia określonego świadczenia, w przypadku jego niespełnienia stanowi podstawę do dochodzenia przez wierzyciela wykonania zobowiązania. W niektórych przypadkach wyegzekwowanie zobowiązania okazuje sie niemożliwe. Z reguły przyczyny powodujące, że wierzytelność jest nieściągalna są niezależne od wierzyciela.

Co do zasady wierzytelności nieściągalnych, niezależnie od przyczyny nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), nie jest kosztem uzyskania przychodów wierzytelność odpisana jako nieściągalna przede wszystkim dlatego, że uprzednio nie została zarachowana jako przychody należne. Nie ma także podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodu ewentualnej rezerwy na pokrycie tego rodzaju wierzytelności (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a) nawet w przypadku właściwego uprawdopodobnienia jej nieściągalności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje jednak sytuacje, w których podatnik nabywa prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatkowych równowartość tych wierzytelności oraz dokonania odpisu aktualizującego tę wierzytelność. Przepisy wiążą możliwość zaliczenia przedmiotowych rezerw i nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów z momentem zaistnienia zdarzeń ściśle określonych w w/w przepisach.

Wierzytelność stanowi dla podatnika koszt uzyskania przychodu, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki:
- wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny,
- nieściągalność wierzytelność została udokumentowana w sposób określony przepisami ustawy o CIT.

Oznacza to, że jeżeli wierzytelność nie została zarachowana jako przychód należny, nie ma wtedy znaczenia czy spełnione zostały pozostałe warunki dotyczące form udokumentowania nieściągalności, a których mowa w art. 16 ust. 2 ustawy.

W odniesieniu do rezerw należy wyjaśnić, iż problematykę tworzenia rezerw przez podmioty gospodarcze oraz ich wpływ na opodatkowanie należy rozpatrywać głównie w płaszczyźnie związków pomiędzy prawem bilansowym a prawem podatkowym. W prawie bilansowym przyjęto zasadę, że rezerwy tworzone przez podmiot gospodarczy odnoszone są w ciężar kosztów. Zgodnie z art. 7 ustawy z 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) poszczególne składniki aktywów i pasywów jednostki gospodarczej powinny być wycenione z zachowaniem zasady ostrożnej wyceny, czego wyrazem jest między innymi uwzględnienie przy tej wycenie rezerwy na znane jednostce ryzyko, grożące straty oraz skutki innych zdarzeń.

Natomiast w ustawie o podatku dochodowym przyjmuje się zasadę, zgodnie z którą określone przychody powinny być uznane za należne, zaś koszty za poniesione dopiero wówczas, gdy tego rodzaju zdarzenie faktyczne lub prawne wystąpi w rzeczywistości. Tak więc, zysk bilansowy za dany rok dość istotnie może się różnić od dochodu podlegającego opodatkowaniu. Tylko ustawa o rachunkowości przewiduje możliwość tworzenia między innymi rezerw na koszty przyszłych dochodów (art. 39 ust. 2 pkt 2), natomiast ustawa o podatku dochodowym pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów jedynie rezerw dotyczących wierzytelności zarachowanych uprzednio jako przychody należne oraz kredytów straconych.

Pojęcie rezerwy jest kategorią czysto bilansową, w związku z czym zarówno obowiązek, jak i rodzaje oraz zasady ich tworzenia określają właściwe przepisy. W art. 35d ustawy o rachunkowości określono warunki w jakich istnieje obowiązek tworzenia rezerw. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy podatkowej wynika, że ustawodawca w stosunku do wszystkich rezerw utworzonych na podstawie ustawy o rachunkowości, bez względu na to, czy w danym przypadku istniał obowiązek ich tworzenia, czy zostały utworzone dobrowolnie, zastosował wyłączenie ich z kosztów uzyskania przychodów. Natomiast kosztem uzyskania przychodów są wyłącznie te rezerwy, na które ustawa podatkowa wyraźnie wskazuje.

W opisanym stanie faktycznym Podatnik z własnych środków sfinansował usunięcie nieprawidłowości, ponieważ dłużnik zobowiązania nie wykonał. Czynności te nie tworzą kosztów podatkowych a jedynie zobowiązania cywilno – prawne wynikające z przepisów ustawy -kodeks cywilny.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 27 utworzone wcześniej przez Spółkę rezerwy nie mogły stanowić kosztu uzyskania przychodu będącego podstawą ustalenia dochodu do opodatkowania i mającego wpływ na wysokość należnego zobowiązania, ponieważ nie istnieje ustawowy obowiązek ich tworzenia.

Spółka mogła tworzyć rezerwy i zgodnie z obowiązującymi przepisami o rachunkowości, zaliczać je w rachunku ekonomicznym do kosztów działalności, co nie znaczy, że stanowią one koszty uzyskania przychodu.

W związku z powyższym utworzona wcześniej rezerwa na poniesione wydatki nie stanowi kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 27 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pouczenie

Informuje się, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 14 a § 4, w związku z art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.