POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216 i art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10.04.2006r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania art. 22f ust. 4 w związku z art. 22a ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w indywidualnej sprawie - Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów postanawia uznać stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku – za prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.04.2006r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania art. 22f ust. 4 w związku z art. 22a ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w indywidualnej sprawie. Z opisu stanu faktycznego wynika, iż będąc członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Biegłych Rewidentów prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie usług rachunkowo – finansowych. Jest Pan właścicielem budynku mieszkalnego, którego tylko część jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawa dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego została ustalona zgodnie z proporcją wartości powierzchni użytkowej wykorzystywanej do działalności gospodarczej w stosunku do całej powierzchni budynku. Zdaniem Wnioskodawcy, przy ustalaniu wartości początkowej nieruchomości powinna być uwzględniona również wartość nakładów na nieruchomość, które łączą się trwale z budynkiem, podwyższając jego wartość użytkową (np. drzwi wewnętrzne itp.). Elementy te podnoszą rynkową wartość budynku, w związku z tym, podwyższać powinny podstawę amortyzacji. Natomiast pozostałe elementy wyposażenia – ruchome – (np. meble) podlegają odrębnej klasyfikacji jako środki trwałe i o ich amortyzacji podatkowej decyduje ich umiejscowienie w budynku (meble biurowe, tzn. służące do prowadzonej działalności gospodarczej korzystałyby z możliwości amortyzacji, meble „domowe”, np. kanapa w sypialni już nie). Nie dotyczyłoby to jednak środków trwałych, z których korzystałaby zarówno część lokalu wykorzystywana na działalność gospodarczą jak i na cele mieszkalne (np. piec gazowy). Zdaniem Wnioskodawcy, tego rodzaju środki trwałe powinny być amortyzowane odrębnie od wartości początkowej zmniejszonej poprzez zastosowanie współczynnika powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej w stosunku do całkowitej powierzchni budynku.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem, czy na podstawie art. 22f ust. 4 w związku z art. 22a ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uprawniony jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku w kwocie wymienionej w akcie notarialnym, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej budynku, przy czym do wartości początkowej budynku wymienionej w akcie notarialnym wliczona zostanie udokumentowana wartość nakładów trwałych, które zwiększyły wartość użytkową budynku i uczyniły go zdatnym do użytku?

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Ursynów dokonując oceny stanu faktycznego i stanowiska wnioskodawcy przedstawionego we wniosku w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, stwierdza co następuje:

Zagadnienia związane z amortyzacją środków trwałych uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 powołanej ustawy , kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w sytuacji ich nabycia w drodze kupna określone zostały w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl powołanego powyżej przepisu, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 – 18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

Z kolei stosownie do zapisu art. 22g ust. 3 w/w ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powyższego przepisu wynika, iż wszelkie koszty poniesione w związku z przystosowaniem danego składnika majątku do używania, zwiększają cenę nabycia środka trwałego (jego wartość początkową), stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Definicja ceny nabycia zawiera przykładowe koszty, o które należy powiększyć kwotę należną zbywcy, aby wyliczyć wartość początkową, które to nie stanowią katalogu zamkniętego. Natomiast stosownie do zapisu art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawione powyżej uregulowania prawne, stwierdzić należy iż, zgodnie z zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, wartość początkową środków trwałych nabytych w drodze kupna ustala się na podstawie ceny ich nabycia, powiększonej o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. W sytuacji, gdy tylko część budynku mieszkalnego wykorzystywana jest do prowadzenia działalności gospodarczej, kosztami uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane jedynie od tej części budynku.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku jest prawidłowe.

Powyższa interpretacja odnosi się jedynie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.