Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie inwestycji developerskiej. W dniach 19 listopada i 14 grudnia 1994 r. Podatnik zawarł umowę o wybudowanie lokalu mieszkalnego w budynku z przeniesieniem na rzecz przyszłych nabywców odrębnej własności tego lokalu. Przyszli nabywcy lokalu przez okres dwóch lat wpłacali co miesiąc zaliczki na poczet nabycia lokalu. W 1997 r. kontrahenci, mimo wezwań Podatnika, nie wpłacili ostatniej raty, w związku z czym 8 lipca 1997 r. Podatnik odstąpił od umowy, co spowodowało wystąpienie kontrahentów Podatnika do Sądu z wnioskiem o odszkodowanie. Sąd przychylając się do złożonego wniosku przyznał odszkodowanie w wysokości 153.579,00 zł. Ponadto kontrahenci wystąpili do Sądu Rejonowego w K o przywrócenie im w posiadanie spornego lokalu, gdyż przed jego wydaniem przez okres kilkunastu dni prowadzili w nim prace wykończeniowe. W lipcu 1998 r. Sąd przywrócił im posiadanie spornego lokalu mieszkalnego, który zajmowali od marca 2000 r. nie ponosząc żadnych opłat z tego tytułu. Dlatego też Podatnik, jako właściciel wystąpił do Sądu o zwrot utraconego wynagrodzenia za brak możliwości uzyskania dochodu z najmu lokalu, zajmowanego bez tytułu prawnego. Sąd zasądził na korzyść Podatnika świadczenia pieniężne tytułem utraconego zysku. W związku z długotrwałymi procesami sądowymi oraz długotrwałym okresem dochodzenia roszczeń i związanych z tym kosztów procesowych, Podatnik w dniu 25 kwietnia 2006 r. podpisał z kontrahentami ugodę w kancelarii notarialnej w D. Ugoda ta stanowiła podstawę zakończenia sporu pomiędzy Podatnikiem i jego kontrahentami. Zgodnie z postanowieniami tej ugody strony zakończyły wszelkie spory i zniosły wzajemne roszczenia. Kontrahenci Podatnika zwolnili hipotekę oraz zrzekli się roszczeń majątkowych w stosunku do Podatnika i przedmiotowego lokalu, w zamian za co Podatnik po sprzedaży lokalu mieszkalnego wypłacił kontrahentom kwotę 290.000,00 zł z kwoty uzyskanej ze sprzedaży tego lokalu.

Uwzględniając powyższy stan faktyczny Podatnik stoi na stanowisku, że kwota 290.000,00 zł wypłacona tytułem ugody rozwiązującej wieloletni spór stanowi koszt uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, gdyż została poniesiona w celu uzyskania przychodu ze sprzedaży spornego lokalu, a zatem występuje związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży spornego lokalu mieszkalnego a wydatkiem wynikającym z zawartej ugody. Ponadto wydatek taki nie został wymieniony jako niestanowiący kosztów uzyskania przychodu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kołobrzegu po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego stwierdza, że stanowisko Podatnika jest zgodne z prawem.

Konstrukcja kosztów uzyskania przychodu, określona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwanej dalej "ustawą" - oparta jest na klauzuli generalnej stanowiącej, iż kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Użyty przez wnioskodawcę zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż nie wszystkie wydatki ponoszone przez Podatnika stanowią koszt uzyskania przychodu. Określony wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów jedynie w sytuacji, gdy między wydatkiem, a osiągnięciem przychodu zachodzi związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Należy przy tym zwrócić uwagę, że ustawodawca definiując koszty uzyskania przychodów nie posługuje się pojęciem kosztów prowadzonej działalności, lecz wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodu uzależnione jest więc od wskazania związku poniesionego wydatku z uzyskaniem przychodu z określonego źródła przychodów.

W niektórych sytuacjach działalność podmiotów gospodarczych może prowadzić do długotrwałych sporów z innymi podmiotami. Z tego powodu, w celu uniknięcia wysokich kosztów związanych z postępowaniami przed sądem Podatnik może zostać zmuszony do zawarcia ugody z podmiotem, z którym toczył spór. Wydatki poniesione w związku z zawarciem ugody nie zostały przez ustawodawcę wymienione w zamkniętym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 23 ust. 1 ustawy. Oznacza to, że jeżeli takie wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodu ze źródła przychodu jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, to stanowią one koszt uzyskania przychodu z tego źródła.

W przedstawionym stanie faktycznym Podatnik w celu uniknięcia kosztów przedłużających się procesów sądowych, a także w celu swobodnego korzystania z lokalu mieszkalnego wybudowanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z swoimi kontrahentami ugodę i wypłacił im określoną w ugodzie kwotę pieniężną, w zamian za co kontrahenci zrzekli się wszelkich roszczeń do spornego lokalu mieszkalnego. Taki wydatek jest zatem następstwem prowadzenia działalności gospodarczej, a zatem jego poniesienie stanowi jeden z rodzajów wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów i stanowi koszt uzyskania przychodu.

Odnosząc się natomiast do wspomnianej przez Podatnika kwestii nie uznania za koszt uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań, to zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Istotą powyższego przepisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych związanych z wadami towarów lub usług, co nie ma zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto organ podatkowy zauważa, że Podatnik prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą będąc osobą fizyczną, a w związku z tym nie mają do niego zastosowania cytowane we wniosku przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kołobrzegu informuje, że przedmiotowa interpretacja przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej).