Postanowienie

Na podstawie: art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28 listopada 2006 r. (wpływ do tut. organu 8 grudnia 2006 r.) o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

uznaję za nieprawidłowe

wyrażone we wniosku stanowisko Podatnika, że w związku z przejęciem, w ramach umowy cesji leasingu finansowego dotyczącego samochodu ciężarowego poniesione wydatki na spłatę rat w świetle art. 23a- l ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) stanowią koszt uzyskania przychodów oraz, że przychodem ze sprzedaży przedmiotu leasingu finansowego jest jego wartość ustalona zgodnie z wskazanymi wyżej przepisami art. 23c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Uzasadnienie

Z treści złożonego w dniu 08 grudnia 2006 r. wniosku wynika, że zgodnie z umową cesji przejął Pan leasing finansowy samochodu ciężarowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okres trwania podpisanej przez Pana umowy wynosi 24 miesiące.

Stwierdza Pan, że skoro umowa leasingu spełnia wymogi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy zatem uznać wydatki (raty) poniesione na spłatę przedmiotu leasingu za koszt uzyskania przychodu zgodnie z treścią art. 23a – l ustawy.

Pana zdaniem, konsekwencją powyższego jest ustalenie przychodu ze sprzedaży środka trwałego zgodnie z art. 23c wskazanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tut. Organ podatkowy rozstrzygając powyższą kwestię wziął pod uwagę co następuje:

W wyniku dokonania cesji praw i obowiązków dotyczących zawarcia umowy leasingu finansowego przejął Pan samochód ciężarowy. Powyższe oznacza, iż pierwotna umowa leasingu finansowego nie została zakończona a jedynie prawa i obowiązki z niej wynikające zostały przeniesione na Pana. Tym samym wszystkie warunki konieczne dla umowy leasingu finansującego zostają zachowane, a wartość początkowa przedmiotu leasingu ustalona w umowie nie ulega zmianie.

Zgodnie z definicją podatkową zawartą w art. 23a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przez umowę leasingu określa się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie, drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Nadmienić należy tu, iż przepisy podatkowe wyodrębniają dwie kategorie leasingu – leasing operacyjny i leasing finansowy. Podział ten ma zasadnicze znaczenie dla określenia skutków podatkowych występujących zarówno po stronie „finansującego” jak i „korzystającego”.

Leasing finansowy (kapitałowy) polega na oddaniu rzeczy w użytkowanie w zamian za raty leasingowe. Przedmiot leasingu jest własnością „finansującego”, amortyzuje go „korzystający”, natomiast przeniesienie tytułu własności może być zagwarantowane w umowie. Firma zwiększa więc wartość swojego majątku nie ponosząc dodatkowych kosztów po zakończeniu okresu umowy, a zwiększona forma amortyzacji pozwala regulować jej koszty i dochody. Istotną cechą leasingu finansowego jest przeniesienie ryzyka na leasingobiorcę, na którym spoczywa obowiązek utrzymania środka trwałego w sprawności technicznej. W przypadku leasingu finansowego przedmiot leasingu zaliczany jest do majątku leasingobiorcy, stąd też to leasingobiorca dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Natomiast w koszty uzyskania przychodów „korzystający” zaliczyć może jedynie tzw. część odsetkową

rat leasingowych. Leasing finansowy, podobnie, jak operacyjny, charakteryzuje się tym, iż zawiera klauzulę opcji na sprzedaż przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu umowy. Oznacza to, iż „korzystający” ma prawo wykupu (przeniesienia wartości) rzeczy oddanej mu w leasing. Leasing finansowy jest więc zbliżony do kredytu lub pożyczki. Przedmiotem „pożyczki” jest tu środek trwały a nie gotówka.

Rata leasingowa w leasingu finansowym podzielona jest na część kapitałową i odsetkową. Część odsetkowa stanowi koszt uzyskania przychodu u „korzystającego”, a część kapitałowa traktowana jest jak kapitał przy operacji kredytowej – obniża zysk po opodatkowaniu u „korzystającego”

Zgodnie bowiem z art. 23f ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów „korzystającego” nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1 w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

– umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,

– suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,

– umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.

Jeżeli zatem są spełnione warunki, o których mowa w art. 23f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po upływie podstawowego okresu umowy leasingu „finansujący” przenosi na „korzystającego” własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy. Przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej.

Reasumując, z uwagi na fakt, iż samochód ciężarowy nabył Pan w drodze cesji praw i obowiązków wynikających z leasingu finansowego, zatem nie mogą tu mieć zastosowania wskazane przez Pana przepisy art. 23b oraz 23c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem dotyczą leasingu operacyjnego.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.

Zaznacza się, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

W myśl art. 14b § 1 i § 2 powołanej ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.