POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, działając na podstawie art. 216 oraz art. 14a § 1-5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ) w związku z Pana wnioskiem w sprawie interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego

postanawia

nie potwierdzić stanowiska zawartego we wniosku.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Pana we wniosku stanu faktycznego wynika, iż zamierza Pan przejąć - na mocy cesji umowy leasingowej - samochód osobowy ( będący obecnie przedmiotem leasingu operacyjnego innego podmiotu gospodarczego ) i wykorzystywać go na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wskazuje Pan, iż do końca umowy leasingu pozostało 7 miesięcy. W Pana opinii, pozostałe u leasingodawcy raty leasingowe oraz koszty związane z wykupem samochodu, stanowić będą koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Regulacje związane z opodatkowaniem stron umowy leasingu zawarte zostały w rozdziale 4a ( art. 23a do 23l ) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost skutków podatkowych w przypadku cesji umowy leasingu. Przejęcie na podstawie cesji umowy leasingowej praw i obowiązków dotychczasowego leasingobiorcy następuje na gruncie prawa cywilnego, nie zaś podatkowego. W myśl definicji umowy leasingu na potrzeby podatkowe, zawartej w art. 23a ust. 1 pkt 1 w/cyt. ustawy wynika, iż umowa leasingu to umowa nazwana w kodeksie cywilnym, a także każda inna umowa,na mocy której finansujący oddaje korzystającemu do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach okreslonych w ustawie, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości nematerialne i prawne, a także grunty. warunki ustalone w umowie przekładają się na okreslone w art. 23a - 23l w/cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skutki podatkowe rozporządzenia przedmiotem leasingu po upływie podstawowego okresu umowy oraz skutki podatkowe występujące w trakcie trwania umowy.Zasadnicze znaczenie ma treść art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącego, iż opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych, stanowią koszt uzyskania przychodu, jeśli umowa ta spełnia następujące warunki: 1) została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co namniej 40 % normatywnego okresu amortyzacji, jeśli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome, lub2) suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych. Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, z którego wynika jedynie, iż będzie Pan użytkował samochód osobowy dokonując spłaty 7 rat leasingowych, uznać należy, iż niespełniony będzie warunek określony w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem spłacone raty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu jako raty leasingu operacyjnego. Nie jest także w świetle prawa podatkowego możliwe przeniesienie uprawnień ( przywilejów ) podatkowych drogą umowy cywilnoprawnej. Przeniesienie praw i obowiązków związanych ze zobowiązaniami podatkowymi normują bowiem przepisy działu III, rozdział 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm. ) i tylko we wskazanych tam sytuacjach może nastąpić przejęcie praw i obowiązków na gruncie prawa podatkowego. W przedmiotowej sprawie, strona wstępuje w prawa i obowiązki dotychczasowego leasingobiorcy z chwilą podpisania aneksu z jednostką finansującą, to jest z chwilą przejęcia obowiązku spłat pozostałych 7 rat leasingowych wynikających z harmonogramu ich spłat. Jednoczesnie zaznaczyć należy, że w przypadku użytkowania samochodu osobowego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i ponoszenia w związku z tym kosztów związanych z jego wynajmem, zastosowanie mają przepisy art. 11, art.22 i art. 23 w/w ustawy o podatku dochodowym dla umów najmu i dzierżawy. Generalne zasady związane z pojęciem kosztów uzyskania przychodu określone zostały w treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000 roku nr 14, poz. 176 ze zm. ). W myśl wspomnianych wyżej zasad, wydatkiem stanowiącym koszt uzyskania przychodu może być wyłącznie wydatek który: został faktycznie poniesiony w roku podatkowym, poniesiony został w celu uzyskania przychodu, a więc istnieje związek przyczynowo - skutkowy i celowościowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągnieciem, bądź możliwością osiągnięcia przychodu, nie został objęty przez ustawodawcę katalogiem wyłączeń zawartym w treści art. 23 ust. 1 w/w ustawy. Zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych a rt. 23 ust. 1 i stanowiących katalog zamknięty wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów z mocy ustawy. Każdy przypadek obciążenia kosztów działalności musi być rozpatrywany indywidualnie, z uwzględnieniem przesłanek związanych z całokształtem prowadzonej przez podatnika działalności oraz okoliczności stanowiących przyczynę powstania kosztu, a także sposobu udokumentowania zdarzenia uznanego za koszt uzyskania przychodu. Użycie przez ustawodawcę sformułowania "wszelkie koszty" w przepisie art. 22 ust. 1 wspomnianej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie oznacza bowiem dowolności w zakresie kwalifikowania wydatków lub zdarzeń o charakterze ekonomicznym do kosztów uzyskania przychodu w ujęciu podatkowym.Zatem, jeśli przedmiot umowy wykorzystywany jest na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i ponoszone wydatki za użytkowanie mają związek z uzyskaniem przychodu, to stanowią one koszt uzyskania przychodu, gdyż wypełniaja one przesłankę zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do zagadanienia wykupu samochodu osobowego, nalezy mieć na uwadze zasady ogólne dotyczące zakupu środków transportu wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Przepisy podatkowe nie przewidują możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środka transportu, którego wartość przekracza 3.500.00 zł. W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 w/w ustawy o podatku dochodowym, nabyte środki transportu o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, podlegaja amortyzacji wg zasad określonych w art. 22a - 22o w/cyt. ustawy. Z uwagi na fakt, iż we wniosku nie wskazał Pan wartości samochodu, zaznaczyć należy, że zaliczenie odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego, jak również wydatków związanych z jego ubezpieczeniem do kosztów uzyskania przychodów, podlega ograniczeniom.W myśl art. 23 ust. 1 pkt 4 i pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych , nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zuzycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20000 EURO oraz składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w części przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje 20.000 euro przeliczone na złote wg kursu sprzedaży walut obcych, ogłaszanych przez NBP z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Odnosząc powyższe do opisanego stanu faktycznego, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście postanowił jak w sentencji.