Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4, art. 217 § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 16.10.2006r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie: złożenia korekt zeznań podatkowych za rok 1999 i 2000 - zgodnie z przepisami art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 listopada 2004r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2004r. Nr 263, poz. 2619 ze zm.) wraz z wnioskami o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 i 2000 - zgodnie z przepisami art. 75 § 2 pkt 1 lit. a w związku z art. 75 § 3 wyżej wymienionej ustawy Ordynacja podatkowa - uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione w złożonym przez Panią wniosku z dnia 16.10.2006r. (data doręczenia do tutejszego organu podatkowego: 25.10.2006r.).

Pismem z dnia 16.10.2006r. (data doręczenia do tutejszego organu podatkowego: 25.10.2006r.), które zostało przez Panią uzupełnione w dniu 06.12.2006r. zwróciła się Pani do tutejszego organu podatkowego z wnioskiem dotyczącym udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie złożenia korekt zeznań podatkowych za rok 1999 i 2000 - zgodnie z przepisami art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 listopada 2004r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2004r.Nr 263,poz. 2619 ze zm.) wraz z wnioskami o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 i 2000 - zgodnie z przepisami art. 75 § 2 pkt 1 lit.a w związku z art. 75 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8,poz. 60 ze zm.).
Z przedstawionego przez Panią stanu faktycznego wynika,że za rok podatkowy 1999 i 2000 skorzystała Pani wraz z małżonkiem z prawa wspólnego opodatkowania dochodów na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993r. Nr 90,poz.416 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 1999 i 2000.
Z informacji zawartych w Pani wniosku oraz znanych tutejszemu organowi podatkowemu z urzędu wynika,że za rok 1999 złożyła Pani wraz z małżonkiem Panem X, zeznanie podatkowe PIT- 33, w którym to zeznaniu Pan X wykazał dochód z tytułu umowy renty w kwocie 25.000,00zł, zaś w złożonym przez Państwa zeznaniu podatkowym PIT- 36 za rok 2000 Pan X wykazał dochód z tytułu umowy renty w kwocie 15.000,00zł.
W/w umowa renty została zawarta w dniu 12.10.1999r. pomiędzy Panem Y, zamieszkałym w ........przy ul........., a Panem X, zamieszkałym w ....... przy ul...........
Aneks do przedmiotowej umowy renty został sporządzony w dniu 23.07.2000r.
Z treści umowy renty zawartej w dniu 12.10.1999r. wynikało,że Pan Y ustanowił na rzecz Pana X rentę w łącznej kwocie 50.000,00zł, płatną w dwóch ratach:

• pierwsza rata w wysokości 25.000,00 zł, płatna w grudniu 1999r,
  
• druga rata w wysokości 25.000,00zł, płatna w grudniu 2000r.

Sporządzony w dniu 23.07.2000r. aneks do umowy renty z dnia 12.10.1999r. wprowadzał zmianę wysokości drugiej raty, płatnej w grudniu 2000r. z kwoty 25.000,00 zł na kwotę 15.000,00 zł oraz zawierał zobowiązanie Pana Y do wypłacenia w grudniu 2001r. pozostałej części renty w kwocie 10.000,00zł.
Powodem sporządzenia powyższego aneksu była zmiana sytuacji finansowej zobowiązanego, tj. Pana Y.
Umowa renty nie została sporządzona w formie aktu notarialnego, nie zawierała informacji o stopniu pokrewieństwa bądź powinowactwa między stronami, jak również nie wymieniała powodów dla których rentę ustanowiono.
Ze złożonego przez Panią w dniu 25.10.2006r. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji wynika, że Pan Y był zięciem Pana X.
W złożonym przez siebie wniosku poinformowała Pani, że zobowiązania podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1999 - 2000 zostały przez Panią i małżonka zapłacone w ustawowych terminach.
Z treści przedmiotowego wniosku wynika, że w wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 i 2000 w stosunku do Państwa ......... małżonków Y, Urząd Skarbowy ........... wydał niżej wymienione decyzje, tj.:

• z dnia 18.11.2002r. o numerze ............ w której określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 w kwocie 34.017,70 zł oraz zaległość w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 10.836,00 zł,
  
• z dnia 12.02.2003r. o numerze.........w której określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2000 w wysokości 1.731,90 zł.

W powyższych decyzjach, Urząd Skarbowy ......... zakwestionował na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 1999 i 2000 prawo odliczenia od dochodu świadczeń, wypłaconych przez Pana Y na podstawie umowy renty z dnia 12.10.1999r. wraz z aneksem do tej umowy sporządzonym w dniu 23.07.2000r.
W uzasadnieniu decyzji z dnia 18.11.2002r. o numerze ......... Urząd Skarbowy .......... stwierdził, co następuje:,,Umowa renty nie potwierdzona notarialnie, nie zawierająca informacji o stopniu pokrewieństwa między stronami umowy, nie wymienia powodu, dla którego rentę ustanowiono.
W wyniku przesłuchania Pana X ustalono, że rentobiorca jest teściem rentodawcy od roku 1998, prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną, która w roku 1999 pracowała jako pracownik najemny i prowadziła gabinet stomatologiczny na własny rachunek - dochodów żony nie potrafi określić.
Rentobiorca posiada własne źródło utrzymania z tytułu emerytury, a rentę ustanowiono w celu zaspokojenia wydatków na leczenie po operacji pęcherzyka żółciowego i z powodu choroby wątroby - kosztów leczenia nie może udokumentować żadnymi dowodami poniesienia wydatków.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych renta jako trwały ciężar w roku podatkowym podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania.
Natomiast zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego (art. 903) przez umowę renty jedna ze stron względem drugiej zobowiązuje sie do określonych świadczeń okresowych.
Świadczenie okresowe to takie, które powtarza się w regularnych odstępach czasu trwania stosunku prawnego i na jego podstawie, nie może składać się na całość z góry określoną.
W przedmiotowej sprawie z zapisów wynikających z umowy nazwanej, umową renty, wynika z góry określone świadczenie w kwocie 50.000,00 zł, przy jednoczesnym określeniu jego realizacji na dwie raty. Te dwie raty mają czynić z powyższego świadczenia wypłaty okresowe.
W toku postępowania wyjaśniającego ustalono, że między stronami umowy nie zachodzi obowiązek alimentacyjny, gdyż rentobiorca posiada własne dochody i nie żyje w niedostatku.
Mając na uwadze zgromadzony materiał dotyczący odliczenia renty tutejszy Urząd stwierdził, że przedstawiona umowa renty i określone w niej świadczenie nie stanowi trwałego ciężaru określonego w art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie stanowi podstawy do odliczenia podatkowego".
Ta sama argumentacja została przytoczona w uzasadnieniu decyzji Urzędu Skarbowego ........... z dnia 12.02.2003r. o numerze .........
W swoim wniosku z dnia 16.10.2006r. poinformowała Pani,że w dniu 9.12.2002r. zmarł Pan X oraz że na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla ........ Wydział ....... Cywilny o stwierdzeniu nabycia spadku po X, spadek po w/w na podstawie ustawy nabyła Pani oraz Pani ,,Z "po 1/2 części każda.
Na tle powyższych okoliczności faktycznych, zwróciła się Pani do Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie z prośbą o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie:

• Czy w związku z opisanym stanem faktycznym ma Pani prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego i uzyskania zwrotu nadpłaconego podatku?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie stwierdziła Pani, że zgodnie z decyzjami Naczelnika Urzędu Skarbowego .......... świadczenie uzyskane przez Pani małżonka od Pana Y nie stanowiło dla udzielającego trwałego ciężaru, określonego w art. 26 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993r. Nr 90,poz.416 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 1999 i 2000 i nie upoważniało go do odliczenia podatkowego.
W związku z powyższym uznaje Pani, że świadczenie to nie stanowiło źródła przychodu wymienionego w art. 10 i art. 20 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie powinno być uwzględnione w Państwa zeznaniach rocznych jako przychód podlegający opodatkowaniu.
Świadczenie to traktuje Pani, jako darowiznę, zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16,poz.93 ze zm.).
Uważa Pani,że obecnie obowiązująca ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz.U. z 2000r. Nr 14,poz. 176 ze zm.) w art. 6a ust.1 dopuszcza możliwość złożenia wspólnego zeznania za rok podatkowy, pomimo śmierci współmałżonka.
W Pani ocenie , zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U. z 2005r. Nr 8,poz. 60 ze zm.) powinna Pani mieć możliwość złożenia korekty zeznania rocznego i uzyskania zwrotu nadpłaconego podatku na podstawie art. 72 § 1 w/w ustawy.
Nadmieniła Pani,że ponieważ Pan Y zapłacił podatek od umów renty, gdyż nie uznano mu ich jako odliczenia od dochodu, a jednocześnie Pani mąż wykazał przychód z tego tytułu w Państwa zeznaniach podatkowych i zapłacił podatek, to w konsekwencji decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego .......... podatek został zapłacony podwójnie od tego samego przychodu - raz przez Pana Y - drugi raz przez Panią i małżonka.
Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie,po sprawdzeniu,że zostały spełnione warunki określone w art. 14a § 1i § 2 wyżej powołanej ustawy Ordynacja podatkowa,udziela poniższej interpretacji.
Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia:

• 03.02.2000r. sygnatura III RN 192/99 ( publikator - OSNIAPiUS, 2000, nr 8,poz.296),
  
• 26.05.2000r. sygnatura III RN 167/99 ( publikator - OSNIAPiUS, 2001, nr 5,poz.138),
  
• 12.07.2000r. sygnatura III RN 6/00 ( publikator - OSNIAPiUS, 2001, nr 9,poz.293)

zważył co następuje:

1. Nie można - z uwagi na zasadę pewności prawa, tak istotną w prawie podatkowym - doszukiwać się innego znaczenia umowy renty niż wynikające z prawa cywilnego, skoro brak do tego podstaw ustawowych. Z tego względu inne rozumienie renty niż w prawie cywilnym oznaczałoby naruszenie przepisu art. 2 Konstytucji, z którego wynikają zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego prawa.
   
2. Pojęcie trwałych ciężarów - niezdefiniowane w prawie - nie może ograniczać pojęcia renty przez dodanie do niego bliżej nie określonego wymagania trwałości. Nie budzi bowiem żadnych wątpliwości, iż przepisy Kodeksu cywilnego o rentach umownych (art. 903 ) nie wykluczają możliwości zawarcia tych umów na czas określony.Przepis ten wymaga jedynie,aby było to zobowiązanie do świadczeń okresowych (co jest zasadniczą różnicą między rentą a darowizną).
   
3. Z punktu dopuszczalności odliczeń od dochodu dokonywanych na podstawie art. 26 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz.U. z 1993r. Nr 90,poz.416 ze zm.) forma zawarcia umowy renty nie ma znaczenia.Odliczeniu podlegają bowiem tylko kwoty wypłacone w wykonaniu tej umowy.Tak więc nawet, gdy umowa była zawarta w formie aktu notarialnego, to nie ma podstawy do odliczeń, jeżeli jej nie wykonano przez odpowiednie świadczenie. Jeżeli natomiast umowa była zawarta w innej formie niż akt notarialny, to przez fakt płacenia renty przez osobę ją ustanawiającą umowa ta staje się ważna, a wypłacone kwoty podlegają odliczeniu. Warunkiem dopuszczalności tego odliczenia jest zgodność umowy renty z przepisami Kodeksu cywilnego.Umowa renty musi mieć swoją przyczynę i nie może być pozorną czynnością prawną ( art. 83 § 1 k.c). Nie forma zatem, ale treść umowy renty i jej wykonanie decydują o dopuszczalności odliczania wydatków ponoszonych na tej podstawie.
   
4. Brak podstaw do uznania,iż ustalenie z góry wysokości świadczeń uniemożliwia zakwalifikowanie danej umowy jako umowy renty.

W świetle powyższych wyroków stwierdzić należy,że umowa renty zawarta w dniu 12.10.1999r. ( wraz z aneksem do tej umowy sporządzonym w dniu 23.07.2000r.) pomiędzy Panem Y, a Panem X - nie mogła zostać odliczona od dochodu na podstawie art. 26 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz.U. z 1993r. Nr 90,poz.416 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 1999 i 2000, nie dlatego że ,, nie stanowiła trwałego ciężaru" oraz że nie została sporządzona w formie aktu notarialnego, jak stwierdził to Urząd Skarbowy ......... w decyzjach z dnia:

• z dnia 18.11.2002r. o numerze ..........,
  
• z dnia 12.02.2003r. o numerze ...........

tylko dlatego,że umowa ta była niezgodna z przepisami ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny ( Dz.U. Nr 16,poz.93 ze zm.), tzn. nie zawierała przyczyny dla której ją ustanowiono.
Urząd Skarbowy ............ w wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego ustalił cel ustanowienia renty oraz warunki majątkowe osoby uprawnionej. Z ustaleń tych wynikało,że uprawniony, tj. Pan X ,, prowadził wspólne gospodarstwo z żoną posiadającą własne źródło dochodu", oraz że sam posiadał źródło przychodu w postaci emerytury.
Rentę ustanowiono w ,, celu zaspokojenia wydatków na leczenie", jednakże uprawniony nie posiadał żadnych dowodów potwierdzających fakt poniesienia wydatków związanych z kosztami leczenia, które pozwoliłyby organowi podatkowemu ustalić ponad wszelką wątpliwość,że głównym celem umowy renty było wspomożenie uprawnionego w ograniczonym zakresie, tj. w zakresie leczenia , a nie odliczenie od dochodu za rok 1999 i 2000 kwot wypłaconych przez zobowiązanego rent.
Pomimo faktu , niewłaściwej interpretacji przez Urząd Skarbowy ........ przepisu art. 26 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993r. Nr 90,poz.416 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 1999 i 2000, zawartej w wydanych w dniach 18.11.2002r. i 12.02.2003r. decyzjach, stwierdzić należy,że organ ten dołożył należytej staranności w wyjaśnieniu stanu faktycznego (dowód: przesłuchanie w charakterze świadka Pana X), aby na jego podstawie stwierdzić,że przedmiotowa umowa renty ,, nie wymieniała powodu , dla którego rentę ustanowiono".
W tej sytuacji stanowisko organu podatkowego nie naruszało zasady swobodnej oceny dowodów, do jakiej organ podatkowy był uprawniony na podstawie art.191 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U.Nr 137,poz.926 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w roku 2002 i 2003.
W związku z powyższym, w niniejszym stanie faktycznym strona zobowiązana nie miała prawa do skorzystania w latach 1999 i 2000 z odliczenia od dochodu, kwot wypłaconych rent na podstawie art. 26 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993r. Nr 90,poz.416 ze zm.).
Tym samym nie można przyjąć,że sporządzona niezgodnie z przepisami w/w ustawy z dnia 26.04.1964r. Kodeks cywilny umowa renty była darowizną dla uprawnionego ( sporządzona umowa zawierała zobowiązanie do świadczeń okresowych ).
Konkludując, stwierdzić należy,że określone Państwu ........ małżonkom Y , zobowiązania podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 i 2000 zostały określone w prawidłowej wysokości.
Również za prawidłowe w przedmiotowym stanie faktycznym, należy uznać złożone przez Panią i małżonka zeznania podatkowe za rok 1999 i 2000,gdyż zgodnie z definicją ,,nadpłaty" zawartą w art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U. z 2005r. Nr 8,poz.60 ze zm.), w opisanym przez Panią stanie faktycznym nie mamy do czynienia z nienależnie zapłaconym podatkiem dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 i 2000.
Zauważyć należy, że do opisanego powyżej stanu faktycznego, nie będą miały zastosowania przepisy ustawy z dnia 18 listopada 2004r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 263,poz.2619 ze zm.).
Na podstawie art. 1 pkt 3 w/w ustawy do przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14,poz.176 ze zm.) dodano nowy art. 6a, zgodnie z którym wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków, między którymi istniała w roku podatkowym wspólność majątkowa, może być także złożony przez podatnika, który:

1. zawarł związek małżeński przed rozpoczęciem roku podatkowego, a jego małżonek zmarł w trakcie roku podatkowego,
   
2. pozostawał w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, a jego małżonek zmarł po upływie roku podatkowego przed złożeniem zeznania podatkowego.

Stosownie do postanowień ust. 2 tego artykułu, do podatników,którzy złożyli przedmiotowy wniosek stosuje się sposób opodatkowania określony w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (czyli w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków).
Powyższa zasada ma również zastosowanie, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód opodatkowany jest zgodnie z art. 27 lub osiągnął dochody w wysokości nie powodującej obowiązku uiszczenia podatku.
Jednocześnie do podatników, którzy złożyli wniosek, o którym mowa w art. 6a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma zastosowanie art. 6 ust. 8 - 10, co oznacza,i ż preferencyjny sposób opodatkowania łącznych dochodów małżonków, nie jest możliwy w sytuacji gdy:

1. chociażby do jednego z małżonków w roku podatkowym miały zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub przepisy ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), z wyjątkiem osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 w związku z art. 6 ust. 1a tej ustawy, tj. podatników osiągających przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu,dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.
   
2. wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków został złożony po upływie terminu określonego do złożenia zeznania za rok podatkowy.

Z omawianego sposobu opodatkowania nie mogą również skorzystać osoby, które opodatkowały swoje dochody na zasadach przewidzianych dla osób samotnie wychowujących dzieci (art. 6a ust. 2 pkt 3).
Jak stanowi art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 18 listopada 2004r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych innych ustaw, podatnik o którym mowa w art. 6a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,wraz ze składanym zeznaniem podatkowym o którym mowa w art. 45 ust. 1, składa wniosek o wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jeżeli została wydana decyzja ostateczna w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego lub stwierdzenie nadpłaty na podstawie art. 104 ustawy Ordynacja podatkowa.
Zgodnie z art. 9 w związku za art. 8 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy z dnia 18 listopada 2004r., przepis art. 6a wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2005r. i ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2004r.
Tym samym, na mocy przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2005r., z preferencji w postaci wspólnego rozliczenia dochodów małżonków,owdowiali małżonkowie mogą skorzystać w zeznaniach podatkowych za rok 2004, składanych w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2005r.
Uwzględniając w/w uregulowania prawne i stan faktyczny sprawy stwierdzić należy, że oprócz faktu,że w niniejszym stanie faktycznym nie zachodzą materialnoprawne przesłanki do złożenia korekty zeznania podatkowego za rok 2000, to zakładając, że gdyby nawet te przesłanki zachodziły, to i tak nie mogłaby Pani skorzystać z dobrodziejstwa w/w ustawy, gdyż zmiana ustawy w tym zakresie miała zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2004r.
Do opisanego stanu faktycznego ma również zastosowanie art. 79 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).
Z treści powołanego przepisu, w związku z odniesieniem do przepisu art. 75 § 2 pkt 1 lit. a i przepisu art. 73 § 2 pkt 1 w/w ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania rocznego przez podatników podatku dochodowego.
Natomiast złożenie korekty zeznania podatkowego jest, stosownie do przepisu art. 75 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, niezbędną czynnością do rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku.
Sama korekta zeznania podatkowego bez wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku, nie inicjuje postępowania podatkowego w sprawie nienależnie pobranego podatku.
Reasumując, gdyby w przedmiotowym stanie faktycznym na podstawie wyżej powołanych przepisów, przysługiwało Pani prawo do złożenia wniosków o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych wraz z korektami zeznań rocznych za lata 1999 - 2000, to w/w prawo wygasłoby po upływie 5 lat od dnia, w którym złożono zeznania roczne za poszczególne lata ( w przedmiotowym stanie faktycznym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999 wygasło w roku 2005).
Jedynie dla porządku stwierdzić należy, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie będą miały zastosowania przepisy art. 97 § 1 i art. 105 § 2 wyżej wymienionej ustawy Ordynacja podatkowa.
Zgodnie z art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej, spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.Tak więc kwestia wysokości przypadającej na podatnika nadpłaty zależeć będzie od faktycznie nabytych uprawnień po prawomocnym stwierdzeniu przez sąd nabycia praw do spadku.
Przepis art. 105 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że przypadające na rzecz spadkodawcy nadpłaty oraz zwroty podatków, a także oprocentowanie z tych tytułów zwracane są poszczególnym spadkobiercom w proporcji określonej w ich zgodnym oświadczeniu woli, pod warunkiem złożenia w organie podatkowym prawomocnego postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku i zgodnego oświadczenia woli wszystkich spadkobierców o podziale tych należności.
Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.
Zgodnie z art. 14a § 1 wyżej wymienionej ustawy Ordynacja podatkowa niniejsze postanowienie zawiera interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dla opisanego przez Panią w przedmiotowym wniosku stanu faktycznego i w stanie prawnym obowiązującym w roku 2006.
Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy,wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia na podstawie art. 14b § 1 i § 2 w/w ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa.

Na podstawie art. 121 § 2 wyżej powołanej ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi, że organy podatkowe w postępowaniu podatkowym obowiązane są udzielać niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania, Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie uprzejmie informuje, że niniejsza interpretacja jest zgodna z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2007r.Pouczenie powyższe nie wywołuje skutków takich jak interpretacja wydana w trybie art. 14a-14d wyżej powołanej ustawy Ordynacja podatkowa.