Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawnypostanawia uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka świadczy usługi dostarczania (oddelegowania) pracowników do Norwegii. Usługi te, zgodnie z art. 27 ust. 3 w zw. z ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu w kraju, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, tj. w Norwegii. Zgodnie z regulaminem pracy Strony, załogom lotniczym przysługuje ubranie mundurowe, które każdy pracownik ma obowiązek nosić w czasie godzin pracy. W skład ubioru mundurowego wchodzą również rajstopy i buty. Każdy członek załogi zobowiązany jest do kupna butów i rajstop, których koszt jest zwracany przez Spółkę po przedstawieniu faktury lub rachunku przez pracownika. Obowiązkiem pracowników jest bowiem noszenie kompletnego umundurowania podczas pełnienia obowiązków służbowych. Członek personelu pokładowego jest zobowiązany również do posiadania apteczki podręcznej, której koszt pokrywa pracodawca. Zdaniem Spółki jest ona uprawniona do odliczenia podatku naliczonego od wszelkiego rodzaju towarów i usług nabywanych w Polsce w celu wykonania usług oddelegowania pracowników. Jednocześnie z umowy o oddelegowanie pracowników wynika, że to kontrahent norweski jest zobowiązany do zaopatrzenia pracowników w służbowy mundur do pracy oraz zapewnienia im w czasie wykonywania pracy tymczasowej bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. W myśl art. 7 ust. 2 w/w ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz w/cyt. przepisy należy stwierdzić, iż skoro zapewnienie butów i rajstop wchodzących w skład umundurowania oraz apteczek podręcznych należy do obowiązków spółki norweskiej to nieodpłatne przekazanie tych towarów przez Spółkę swoim pracownikom stanowi dostawę towarów oraz podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeśli Strona miała prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich zakupie.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Jednakże w myśl ust. 3 pkt 3 w/w art. 88 przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy wydatków związanych z dostawą towarów oraz ze świadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli czynności te zostały opodatkowane.

Ponadto należy zauważyć, że w podobnym przypadku wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16.12.1999r. sygn. akt I SA/Kr 717/98, w którm orzekł, że wyposażenie pracownika w ubiory niebędące ubraniem ochronnym nie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami, a pracownicy winni ubierać się sami. Jeśli pracodwaca chce, by pracownicy byli odpowiednio ubrani, winien stawiać im wymagania poparte odpowiednim wynagrodzeniem. W innym wyroku z dnia 10.09.1999r. sygn. akt I SA/Lu742/98 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej, a nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej czy wykonywanej przez pracownika pracy. W związku z tym, wydatki na zakup odzieży takiej jak płaszcz czy garnitur nie są wydatkami, które mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Odpowieni wygląd pracowników zatem może mieć wpływ na wzajemny stosunek klientów do obsługi. Nie można jednak uznać, że przesądza to o tym, że wydatek na zakup ubrania jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Prowadzi to do wniosku, że wydatek na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, niż uzyskiwanie przychodu z tej działalności.

Jeżeli więc zakupione przez Spółkę części umundurowania pracowników nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, to Spółka nie bedzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup w/w towarów.

Jednocześnie wskazać należy, iż w sytuacji, gdy obowiązek używania tego rodzaju odzieży wynika z postanowień aktów wewnętrznych podatnika, wydatki na jej nabycie nie stanowią kosztów w całości, ale tylko w granicach obowiązującego limitu określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczących kosztów reprezentacji i reklamy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż Strona ma prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupionymi częściami mundurów oraz apteczkami podręcznymi jedynie wtedy, gdy czynność przekazania tych towarów pracownikom zastała opodatkowana podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.