Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (jedn. tekst Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz.60 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie z dnia 19.01.2007r. znak: US.I/415-104/06, w sprawie udzielenia interpretacji co do stosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet z tytułu podróży służbowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terenie Szwecji, - zmienia zaskarżone postanowienie i stwierdza, że przedstawione we wniosku Strony stanowisko jest prawidłowe.

Zaskarżonym postanowieniem, organ podatkowy I instancji udzielił pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uznając za nieprawidłowe stanowisko Strony, w zakresie dotyczącym możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą poza granicami kraju.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał na przepisy art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jedn. tekst Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w których zawarta jest ogólna definicja kosztów uzyskania przychodu oraz możliwość zaliczenia do kosztów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą.

W kontekście powołanych przepisów organ podatkowy stwierdził, że prowadzona przez Podatnika działalność gospodarcza, polegająca na wykonywaniu czynności pomocniczych w transporcie tj. rozładunku i załadunku naczep na terenie Szwecji nie może być identyfikowana z odbywaniem krajowych i zagranicznych podróży służbowych w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym wypłacane wówczas przedsiębiorcom diety nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W złożonym zażaleniu Pan Sylwester M. wyjaśnia, że w istocie wykonuje zadania incydentalnie i tymczasowo przebywa w miejscu ich wykonywania. Kontakt ze spedycjami, przewóz, rozładunek, załadunek odbywa się poza jego siedzibą, jako podmiotu gospodarczego oraz poza siedzibą podmiotu gospodarczego, na rzecz którego świadczy usługi. Wyjaśnia również, że usługi wykonuje na własną odpowiedzialność, bez nadzoru, zgodnie z umową zawartą pisemnie.

W ocenie Podatnika diety, które zaliczał do kosztów uzyskania przychodów nie przekraczały wysokości limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r.

W dalszej części zażalenia Podatnik powołuje się na interpretacje innych Urzędów Skarbowych (w Bełchatowie z dnia 21.01.2003 oraz z dnia 29.10.2003r., w Radomsku z dnia 24.10.2003r., w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 12.02.2003r.).

Reasumując Podatnik uważa, że zawarta przez niego umowa z firmą szwedzką jest dowodem uzasadniającym żądanie o ponowne rozpatrzenie pisma z dnia 03.11.2006r. wraz z wyjaśnieniem z dnia 28.11.2006r.

Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie rozpatrując przedmiotowe zażalenie stwierdza, co następuje.

Pismem z dnia 03.11.2006r. (uzupełnionym w dniu 28.11.2006r.) Pan Sylwester M., zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Ewidencji Działalności Gospodarczej sklasyfikowanej pod numerem PKD 74.50B. - świadczenie usług wyłącznie na rzecz jednego podmiotu.

Działalność polega na wykonywaniu czynności pomocniczych w transporcie tj. rozładunku i załadunku naczep, a także na kontakcie ze współpracującymi spedycjami, które to czynności wykonywane są na terenie Szwecji, poza siedzibą podmiotu gospodarczego, na rzecz którego prowadzi działalność.

Wątpliwości Strony w zaistniałej sytuacji budzi fakt, czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet, z tytułu podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą w wysokości diet przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. Zdaniem Podatnika diety są kosztami uzyskania przychodu.

Analizując przedstawioną kwestię, z uwzględnieniem aktualnego orzecznictwa Sądów Administracyjnych, Dyrektor Izby Skarbowej postanowił zmienić postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie z dnia 19.01.2007r. znak: US.1/415-104/06 i uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 24.01.2007r. sygn. akt I SA/Ol 584/06 podkreślił, że konstrukcja prawna kosztów określona w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oparta jest na swoistej klauzuli generalnej, która stanowi, że kosztem uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast skomplikowany i nieostry zapis art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy, jest następujący: „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą (...) - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra”.

Z treści cyt. przepisów wynika zatem, że oprócz kosztów wymienionych w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiono podatnikowi odliczenie diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości, określonej w szczegółowych przepisach. Należy zauważyć, iż w zależności od rodzaju podróży (krajowa czy zagraniczna) wysokość diet określają następujące przepisy:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowizatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej z tytułu podróżysłużbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
  
  

W związku z powyższym, ustawodawca zasadniczo przyznał prawo przedsiębiorcy zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych w tej samej wysokości, jakie przysługują one pracownikom. Tym samym, na podstawie powołanych przepisów, w korespondencji z treścią art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można również wywieść wniosek, jaka część diety nigdy nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Należy podkreślić, że ustawodawca nie sformułował legalnej definicji podróży służbowej pracodawcy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Dlatego też, zdaniem Sądu, nie można w sposób bezpośredni przenosić na grunt podatkowy definicji podróży służbowej pracowników zawartej w prawie pracy. Stosując zatem wykładnię językową art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i posiłkując się wykładnią celowościową art. 77⁵ Kodeksu pracy, podróżą służbową pracodawcy, jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą, będzie wyjazd poza miejsce prowadzenia działalności, związany z wykonywaniem zadań prowadzonej firmy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił pogląd wyrażony w glosie, A. Bartosiewicza i R. Kubackiego, M. Podat. 2006/6/50-t.2, do wyroku NSA z dnia 15.09.2005r., FSK 2175/04, że „każdy związany z prowadzoną działalnością gospodarczą wyjazd poza miejsce wykonywania działalności gospodarczej (określone we wpisie) jest podróżą służbową, a przedsiębiorca może wówczas zaliczyć przysługujące mu diety do kosztów uzyskania przychodów”.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie stwierdza, że Stronie przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu pobytu za granicą w celu wykonania usługi polegającej na załadunku i rozładunku naczep na terenie Szwecji.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i prawnych Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie postanowił jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. Od decyzji służy Stronie prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie, w terminie 30-tu dni, licząc od dnia doręczenia niniejszej decyzji Stronie.