POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w związku z wnioskiem z dnia 12.12.2006r., (data wpływu do tutejszego Urzędu 13.12.2006r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego

postanawiauznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z treści wniosku wynika, że prezes Spółki nabył na terenie Austrii w sierpniu i wrześniu 2006r. dwie sztuki kompletu piśmienniczego (pióro i długopis), z przeznaczeniem na nagrody za współzawodnictwo w sprzedaży premiowej dla współpracowników w Polsce. Zakupy udokumentowano rachunkami zawierającymi NIP UE Wnioskodawcy (bez podania numeru identyfikacji podatkowej unijnego dostawcy), kwotę rachunku bez podziału na kwotę netto i kwotę podatku VAT, co pozwala stwierdzić, że dostawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Spółka złożyła deklarację VAT-7, naliczając podatek należny i jednocześnie nie wykazując podatku naliczonego. Podatnik złożył również informację podsumowującą o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów pozostawiając niewypełnione pole „numer identyfikacyjny kontrahenta”.

Sformułowane we wniosku pytanie dotyczy zastosowania regulacji dotyczących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w przypadku, gdy dostawca towaru nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, prawidłowości składania w takim przypadku informacji podsumowującej bez podania numeru identyfikacyjnego VAT kontrahenta oraz kwestii opodatkowania tej transakcji.Zdaniem Podatnika, w przedstawionej sytuacji, z uwagi na fakt, iż nabytymi towarami Spółka rozporządzała na potrzeby działalności jak właściciel, nastąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które należało wykazać w informacji podsumowującej, pomimo brak numeru identyfikacyjnego VAT kontrahenta. Ustosunkowując się do stanowiska Strony, Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, że stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535, ze zm.), przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. W myśl ust. 2, powyższy przepis stosuje się pod warunkiem, że:

1) nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a- z zastrzeżeniem art. 10;

2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Z treści wniosku wynika, że transakcja została udokumentowana rachunkiem bez podania numeru identyfikacji podatkowej dostawcy, a także bez wyszczególnienia kwoty netto i podatku VAT, co pozwala stwierdzić, iż austriacki kontrahent nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. W świetle cytowanych powyżej przepisów nie można uznać opisanej transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, gdyż nie został spełniony warunek określony w art. 9 ust. 2 pkt 2. W myśl art. 100 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9-12 lub wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów i wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów (...).

W odniesieniu do przedmiotowej transakcji Spółka nie była zobowiązana do składania informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100, z uwagi na fakt, iż nie nastąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Naczelnik tutejszego Urzędu stwierdza, iż w treści wniosku nie znajduje podstaw do uznania przedmiotowej transakcji za podlegającą opodatkowaniu na terytorium Polski. W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dokonana została dla konkretnego stanu faktycznego zawartego we wniosku, z zastrzeżeniami wynikającymi z art. 14a, art. 14b, art. 14c Ordynacji podatkowej.