Decyzja

Na podstawie art.14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. na postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 6 marca 2007r. nr DP/423-0198/06/AK w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

• uznając, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie utrzymuje się w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 30 listopada 2006r. (data wpływu do organu podatkowego – 11.12.2006r.) Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik posiada kapitał zakładowy w wysokości 365.000 zł oraz kapitał zapasowy z dopłat w wysokości 300.030 zł. Jedyny udziałowiec udzielił mu pożyczki w wysokości 514.582,67 zł. Podatnik jest jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem udziałowca z tytułu dostaw towarów i usług. Po stronie dłużnika wartość zobowiązania wynosi 841.812,88 zł.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, jak należy interpretować pojęcie „wartość zadłużenia”, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Podatnika z analizy tego przepisu wynika, że do określenia wartości zadłużenia bierze się pod uwagę wyłącznie wartość zobowiązań wobec wspólników z tytułu pożyczek. Nie jest jednocześnie brana pod uwagę wartość zadłużenia występująca z innych tytułów.

Postanowieniem z dnia 6 marca 2007r. nr DP/423-0198/06/AK Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku nie jest prawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazał, że pod pojęciem „wartość zadłużenia” należy rozumieć łączną kwotę zadłużenia Podatnika wobec wskazanych w ustawie podmiotów. Do wartości zadłużenia nie wlicza się wniesionych dopłat, gdyż wspólnikom, którzy je wnieśli nie przysługuje roszczenie o ich zwrot.

Podatnik korzystając z przysługującego prawa wniósł zażalenie, w którym wskazał, że przepisy art. 16 ust.1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówiąc o zadłużeniu nie precyzują jednak jego rodzaju. Mając na uwadze, że przepis ten odnosi się do wypłaty odsetek od pożyczek (kredytów), jego zdaniem uprawniony jest wniosek, że w treści normy jest mowa o łącznym zadłużeniu z tytułu pożyczek i kredytów. W jego ocenie potwierdza to również wykładnia funkcjonalna i systemowa. Zauważa, że w wyroku z dnia 22.11.1995r. syg. akt SA/Bk 46/95 Sąd potwierdził, że interpretacje ani informacje organów podatkowych nie są źródłem (nie mogą tworzyć) obowiązków podatkowych. Uważa, że niejasne przepisy prawa należy zawsze interpretować na korzyść (a nie na niekorzyść) podatnika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy z dnia 15 lutego1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 15.02.1992r. wskaźnik procentowy, o którym mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, posiadanych przez udziałowców (akcjonariuszy) udziałów (akcji) w spółce określa się na podstawie liczby praw głosu, jakie w związku z posiadanymi udziałami (akcjami) przysługują tym udziałowcom (akcjonariuszom).

Z treści ust. 7 przywołanego przepisu wynika, że wartość, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, funduszu udziałowego w spółdzielni lub kapitału zakładowego spółki określa się bez uwzględnienia tej części tego funduszu lub kapitału, jaka nie została na ten fundusz lub kapitał faktycznie przekazana lub jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi członkom wobec tej spółdzielni lub udziałowcom (akcjonariuszom) wobec tej spółki, a także wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Z kolei na podstawie art. na podstawie art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne - Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że dotyczą one tzw. niedostatecznej kapitalizacji, przez którą rozumie się nadmierne wykorzystanie przez udziałowców (akcjonariuszy) zwrotnej metody finansowania polegającej na przekroczeniu przez wartość zadłużenia trzykrotnej wartości kapitału zakładowego.

Konsekwencją przekroczenia tego limitu jest nie uznanie za koszt uzyskania przychodu (po stronie dłużnika) odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez kwalifikowanych pożyczkodawców w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek

Wbrew twierdzeniom Podatnika zawartym w zażaleniu brak jest podstaw do utożsamiania pojęcia „wartość zadłużenia” z zadłużeniem wyłącznie z tytułu pożyczek (kredytów) udzielonym mu przez udziałowca. Na taki zakres znaczeniowy tego pojęcia nie wskazuje również żadna z metod wykładni prawa.

Zadłużenie z tytułu pożyczki (kredytu) stanowi jedynie część ogólnej wielkości wartości zadłużenia, determinującej wskaźnik „dostatecznej kapitalizacji”. Wobec powyższego, przepisy dotyczące niedostatecznej kapitalizacji znajdują zastosowanie do wypłaty odsetek od pożyczek (kredytów) wówczas, gdy zadłużenie Podatnika z jakiegokolwiek tytułu wobec udziałowca posiadającego 100% udziałów osiągnie ustawowo określony wskaźnik na dzień zapłaty tych odsetek.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej podziela stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego co do wpływu dopłat wniesionych zgodnie z przepisami prawa handlowego na regulacje zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy z dnia 15.02.1992r. Dopłaty takie z jednej strony nie zwiększają wartości kapitału zakładowego, z drugiej zaś strony nie zwiększają wartości zadłużenia, o której mowa w tym przepisie.

Odnosząc się do argumentu Podatnika zawartego w zażaleniu, że interpretacje ani informacje organów podatkowych nie są źródłem (nie mogą tworzyć) obowiązków podatkowych oraz, że niejasne przepisy prawa należy zawsze interpretować na korzyść (a nie na niekorzyść) podatnika. - Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że nadanie interpretacji formy postanowienia nie zmienia charakteru samej interpretacji - nie jest ona rozstrzygnięciem sprawy podatkowej co do jej istoty, nie jest aktem stosowania prawa (zważywszy chociażby na okoliczność, iż nie jest ona wiążąca dla podatnika), lecz jest jedynie informacją zawierającą stanowisko organu podatkowego w kwestii sposobu stosowania prawa.

Zgodnie z treścią art. 14b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ) interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Oznacza to, że przepisy Ordynacji podatkowej wiążą powstanie skutków prawnych nie z samym wydaniem przez organ podatkowy interpretacji, lecz z zastosowaniem się do niej przez podatnika.

W tym stanie faktycznym i prawnym argumenty Podatnika zawarte w zażaleniu pozostają bez wpływu na stanowisko zajęte przez organ I instancji.