Postanowienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kraśniku zgodnie z przepisem art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.) w odpowiedzi na zapytanie L.dz.283/03/2007 z dnia 28.03.2007r, przesłane za pośrednictwem poczty w dniu 30.03.2007r.(data stempla), które wpłynęło do tut. Urzędu w dniu 02 kwietnia 2007r. postanawia:
uznać przedstawione przez podatnika stanowisko za prawidłowe w części dotyczącej należności głównej i kosztów sądowych.
uznać przedstawione przez podatnika stanowisko za nieprawidłowe w części dotyczącej odsetek.

Uzasadnienie

Stan faktyczny przedstawiony przez podatnika: Zakład zwrócił się z zapytaniem czy można zaliczyć, i w którym momencie, do kosztów uzyskania przychodu kwotę należności głównej związaną z zakupem przez zakład oleju a wynikającą z niezapłaconych faktur zakupu, kwotę odsetek od tych należności i kwotę kosztów sądowych. Powyższe uregulowane zostało przez Gminę na mocy prawomocnego wyroku sądowego.

Stanowisko pytającego: Zdaniem jednostki do kosztów uzyskania przychodu na mocy art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można zaliczyć uregulowane przez Gminę na mocy prawomocnego wyroku sądowego kwotę należności głównej związaną z zakupem przez zakład oleju a wynikającą z niezapłaconych faktur zakupu w momencie poniesienia kosztu oraz odsetki od tych należności, gdyż związane są one z kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodu – w dacie zapłaty odsetek przez Gminę. Natomiast zdaniem jednostki nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty kosztów sądowych zapłaconych przez Gminę na mocy prawomocnego wyroku sądowego.

Ocena stanowiska wnioskodawcy: Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kraśniku stwierdza, że zajęte przez podatnika stanowisko w sprawie zaliczenia należności głównej do kosztów uzyskania przychodów oraz niezaliczenia kosztów sadowych do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe i znajduje potwierdzenie w przytoczonych poniżej przepisach prawa podatkowego natomiast zajęte przez podatnika stanowisko w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek jest nieprawidłowe i nie znajduje potwierdzenie w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów do końca 2006r. były koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Od 01 stycznia 2007r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższy przepis w swojej definicji kosztu używa określenia „osiągnięcia przychodu” jako celu, dla którego koszt jest poniesiony odwołując się tym samym do art. 12 cytowanej wyżej ustawy, który określa ramy przychodu dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych. Skoro przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach jedynie fakt, że są należne powoduje powstanie przychodu to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów są kosztami uzyskania przychodów.

Treść uregulowania zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że ustawodawca świadomie użył pojęć nieokreślonych, dopuszczając do ich elastycznego stosowania w zależności od okoliczności faktycznych sprawy. Ustawa nie definiuje pojęcia „poniesienie”, stanowi jedynie, że warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy jest jego poniesienie przez podatnika. Dla celów podatku dochodowego wprowadzona została zasada szczegółowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych a podstawę obliczenia podatku mogą stanowić tylko takie zdarzenia gospodarcze, które są potwierdzone prawidłowo sporządzonymi, mogącymi stanowić podstawę wpisu do ksiąg rachunkowych dokumentami. Należy zaznaczy, że ta sama operacja nie może być ponownie (dwukrotnie) zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli koszty uzyskania przychodu związane z zakupem oleju zarachowane zostały w okresach wcześniejszych. Ze złożonego zapytania wynika, że wartość zakupionego oleju została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu zakładu w dacie wystawienia faktury, którą to datę w złożonym zapytaniu zakład określa jako moment poniesienia kosztu, tymsamym nie występują przesłanki do ponownego ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w momencie zapłaty przez Gminę należności.

Natomiast odsetki oraz koszty sądowe zapłacone przez Gminę na podstawie prawomocnego wyroku sądowego nie mogą być zaliczone przez zakład do kosztów uzyskania przychodu. Zapłaty dokonał inny podmiot nawet bez pośrednictwa rachunku zakładu wobec czego wydatek ten nie stanowi dla zakładu kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z powyższym należy uznać stanowisko podatnika, że kwotę należności głównej związaną z zakupem oleju a wynikająca z niezapłaconych faktur można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie nabycia (oleju) zaś kwoty kosztów sądowych zapłacone przez Gminę na mocy prawomocnego wyroku nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu uznano za prawidłowe. Natomiast stanowisko, że odsetki zapłacone przez Gminę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika tut. urzędu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia zgodnie z art. 239 i art. 222 Ordynacji podatkowej.