POSTANOWIENIENa podstawie art. 14 a §1, 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ).Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań – Nowe Miasto ocenia jako prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30.03.2007r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych w indywidualnej sprawie podatnika, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

UZASADNIENIE W dniu 30.03.2007r. wpłynął do tut. organu podatkowego wniosek, uzupełniony pismem z dnia 22.04.2007r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. Pytanie podatnika dotyczyło możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego, używanego dla potrzeb działalności gospodarczej, udostępnionego nieodpłatnie przez członków rodziny.

Z przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego wynika, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą. Dla celów prowadzonej działalności wykorzystuje samochód osobowy, który jest w #189; części własnością żony podatnika, a w #189; części własnością teściowej podatnika, prowadząc równocześnie ewidencję przebiegu pojazdu.

Zdaniem wnioskodawcy, ma on prawo, całość poniesionych wydatków eksploatacji samochodu (koszty zakupu paliwa, koszty ubezpieczenia, ewentualnych napraw, płatnego parkingu) odliczać od dochodu uzyskiwanego z działalności gospodarczej. Odliczenie powinno być dokonywane na podstawie prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu i kosztów eksploatacji samochodu.

Odpowiadając na pytanie podatnika zauważyć należy, iż zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), nazwanej dalej: „updof”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cytowanej ustawy.

Użyty przez ustawodawcę, w powołanym wyżej przepisie zwrot „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów ” oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy.

Generalnie kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Podatnik ma zatem możliwość zaliczania dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Powyższe oznacza, że podatnik wykorzystujący na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej samochód osobowy niestanowiący jego własności, np. używany na podstawie umowy użyczenia, może uznać za koszt uzyskania przychodu faktycznie poczynione przez siebie nakłady związane z jego bieżącą eksploatacją. Zaliczenie tych wydatków do kosztów musi jednak odbywać się z uwzględnieniem ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46 updof.

Stosownie do brzmienia art.23 pkt 46 updof nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. W celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Wysokość stawki za 1 km przebiegu ustalona jest przez Ministra Infrastruktury w rozporządzeniu z dnia 25.03.2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli o motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. nr 27, poz.271 z 2002 r. ze zm.).

Zgodnie z art.23 ust.1 pkt 43 lit a) updof jest kosztem uzyskania naliczony podatek od towarów i usług m.in. w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z powyższych przepisów wynika, iż ustawa ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych, które nie stanowią składnika majątku firmy. Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki tylko do wysokości kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz ustalonej stawki za jeden kilometr przebiegu. Omawiany limit dotyczy wszelkich wydatków związanych z używaniem dla potrzeb działalności gospodarczej samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych. W jego ramach są rozliczane m.in.: wydatki na zakup paliwa, koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, koszty płatnego parkingu. Wydatki (obejmujące naliczony podatek od towarów i usług, o którym mowa w art.23 ust.1 pkt 43 lit. a ) w części przekraczającej ten limit nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.Wysokość tych wydatków ustala się na podstawie dowodów, dokumentujących ich poniesienie, np. faktur VAT.

Podkreślić jednocześnie należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują także w rozważanej sytuacji obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, którego dotyczą poniższe regulacje zawarte w art.23, w ustępach 5 i 7:a) przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów (ust.5);b) ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w art.23 ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane (ust.7).

Zwrócić uwagę należy na fakt, że zgodnie z brzmieniem art.23 ust.5 warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu.

Natomiast w przytoczonym przepisie art. 23 ust. 7 updof określone są wymogi, jakie powinna spełniać ewidencja przebiegu pojazdu.

Reasumując, przedsiębiorca, który w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochód osobowy niebędący środkiem trwałym, wydatki z tytułu używania tego samochodu - w tym wydatki na zakup paliwa obejmujące naliczony podatek od towarów i usług, koszty ubezpieczenia, wydatki za bieżące naprawy, wydatki za płatne parkingi - może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów do określonej w ustawie wysokości (art.23 ust.1 pkt 46). Możliwość zaliczenia wspomnianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest więc od dopełnienia wyżej wskazanych warunków.

Mając na uwadze powyższe organ podatkowy ocenił stanowisko podatnika zawarte w przedmiotowym wniosku jako prawidłowe.

W tym stanie rzeczy należało postanowić jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez stronę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.