POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- Ordynacja podatkowa (t.j. z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6.12.2005 r. (wpływ: 12.12.2005 r.), uzupełnionego pismem z dnia 6.03.2006 r. w sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług stwierdza, że stanowisko podatnika w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług usług teleinformatycznych, świadczonych na rzecz Węgierskiego Muzeum Narodowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.12.2005 r. do tut. organu podatkowego wpłynął wniosek PM A-B w ..., uzupełniony pismem z dnia 6.03.2006 r. w sprawie pisemnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U Nr 54, poz. 535 ze zm.) w kwestii opodatkowania usług, nabywanych przez Muzeum, których faktycznym odbiorcą jest podmiot mający siedzibę poza terytorium kraju.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu dokonał oceny formalnej poprawności wniosku i ustalił, że w sprawie, będącej przedmiotem zapytania nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed sądem administracyjnym, stwierdzając tym samym brak negatywnych przesłanek do udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego na podstawie art. 14a § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa.

Pytanie podatnika dotyczy następującego stanu faktycznego:
Na terenie PM A-B w ... WMN zorganizowało stałą ekspozycję. Pomiędzy stronami podpisana została umowa ustalająca warunki ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem wystawy. Koszty te są przenoszone, w drodze refakturowania, na organizatora (stronę węgierską).
Zgodnie z tą umową Muzeum obciąża faktycznego odbiorcę tj. WMN wydatkami poniesionymi na usługę teleinformatyczną świadczoną przez TP S.A. WMN jest podatnikiem podatku od wartości dodanej.
Zdaniem Podatnika wymienione powyżej usługi, których odbiorcą jest WMN nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, bowiem miejscem świadczenia tego typu usług jest miejsce, gdzie nabywca posiada siedzibę.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu dokonując oceny prawnej stanowiska Strony stwierdza co następuje:
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania, jednak przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuacje, w których koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.
Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy. Dla celów podatkowych podmiot refakturujący jest jednak traktowany jako świadczący usługę (tego samego rodzaju, co usługa podlegająca refakturowaniu).
Potwierdzeniem takiego stanu rzeczy jest art. 6 ust. 4 Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), który przewiduje, iż w przypadku, w którym podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył usługę.
W związku z powyższym w przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, iż Podatnik „refakturując” usługi teleinformatyczne winien zachować się tak jakby sam je świadczył.W przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma zatem ustalenie miejsca świadczenia tych usług na podstawie art. 27 oraz art. 28 ustawy o VAT co jest równoznaczne ze wskazaniem wprost miejsca ich opodatkowania.
Zasada ogólna wyrażona w art. 27 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania. Od tej ogólnej zasady określającej miejsce świadczenia usług jako miejsce prowadzenia działalności istnieje szereg wyjątków zawartych w przepisach art. 27 ust. 2- 6 i art. 28 cyt. ustawy.

Zatem w przypadku, gdy miejscem świadczenia usługi ustalonym na podstawie przepisów powołanej wyżej ustawy o podatku od towarów i usług, będzie inne państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej lub państwo trzecie, wówczas czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.
Art. 2 pkt 26 ustawy o podatku VAT definiuje usługi elektroniczne jako usługi świadczone za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej, których świadczenie z natury zależne jest od technologii informatycznej i z reguły usługi te są zautomatyzowane, wymagają niewielkiej interwencji człowieka, oraz niemożliwe jest ich wykonanie bez wykorzystania technologii informatycznej.
Do usług elektronicznych nie zalicza się usług nadawczych radiowych i telewizyjnych, chyba ze program radiowy lub telewizyjny nadawany jest za pośrednictwem internetu lub podobnej sieci elektronicznej, oraz usług telekomunikacyjnych. Usługi teleinformatyczne nie zostały wyłączone co oznacza, iż mieszczą się w definicji usług elektronicznych.
Zgodnie z art. 27 ust. 3 w zw. z ust. 4 pkt 9 ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi elektroniczne są świadczone na rzecz:
1)osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego lub
2)podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę
- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.
W przypadku gdy usługa dotyczy nabywcy z kraju Wspólnoty, musi być spełniony dodatkowo warunek – nabywca musi być podatnikiem podatku od wartości dodanej. W przypadku niespełnienia tego warunku stosuje się zasady ogólne zgodnie z art.. 27 ust. 1 ustawy o podatku VAT.
Zatem miejscem świadczenia usług teleinformatycznych na rzecz WMN – jest terytorium Węgier.
PM A-B w ... dla udokumentowania powyższej transakcji winno zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy o VAT wystawić fakturę na zasadach określonych w § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25.05.2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798, sprost. Dz. U. Nr 102, poz. 860).
Faktura ta winna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi (§ 27 ust. 4 ww. rozporządzenia).
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu odnosząc przedstawiony w zapytaniu stan faktyczny do przytoczonych powyżej przepisów prawa podatkowego – stwierdza, że stanowisko podatnika jest prawidłowe.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 14a § 4, art. 236 § 2 u.O.p.).
Wnosząc zażalenie podatnik zobowiązany jest uiścić opłatę skarbową w znakach opłaty skarbowej o wartości 5 zł na podstawie ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. nr 86, poz. 960 ze zm.- część I pkt 1 tabeli stanowiącej załącznik do ww. ustawy, określającej szczegółowy wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki oraz zwolnienia).