POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2006 r., który do tut. organu wpłynął dnia 04 maja 2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej prawa do odliczenia w całości kwoty naliczonego podatku od towarów i usług związanego z poniesieniem nakładów inwestycyjnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 maja 2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 25 maja 2006 r. oraz z dnia 04 lipca 2006 r. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku uzupełnione zostały pismami z dnia 07 czerwca 2006 r., 10 lipca 2006 r. i z dnia 01 sierpnia 2006 r.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastoso­wania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępo­wa­nie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administra­cy­jnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Podatnik zawiera z odbiorcami energii cieplnej umowy przyrzeczenia finansowania i wykonania węzła ciepłowniczego. Po wybudowaniu węzeł ten pozostaje nadal majątkiem Spółki, ale dzierżawiony jest odbiorcy ciepła. W niektórych umowach przyrzeczenia Spółka zobowiązuje się dodatkowo do wykonania dla odbiorcy ciepła przyłącza ciepłowniczego. Wykonanie węzła i przyłącza zleca, na podstawie odrębnej umowy, podmiotowi zewnętrznemu. W umowie przyrzeczenia finansowania i budowy węzła określony jest przewidywany koszt wykonania przyłącza ciepłowniczego. Koszt ten w rzeczywistości przenoszony jest (przepisywany) z umowy zawieranej przez odbiorcę ciepła z dystrybutorem. Odbiorca ciepła, w zamian za budowę przyłącza, zobowiązuje się do zapłaty kwoty nie wyższej niż przewidziana w umowie przyrzeczenia (a wcześniej w umowie przyłączenia podpisywanej z dystrybutorem). Zatem już w momencie rozpoczęcia przez Spółkę budowy przyłącza jest ono traktowane jako inwestycja, która po jej zakończeniu przeznaczona jest do sprzedaży. Zapłata następuje po zakończeniu inwestycji na podstawie wystawionej faktury proforma, które to zakończenie potwierdza protokół odbioru podpisany przez Spółkę i wykonawcę. W ciągu 3 dni od wpłaty, Spółka przenosi własność przyłącza na odbiorcę ciepła, dokumentując to protokołem przeniesienia własności, natomiast w terminie 7 dni od dnia zapłaty wystawia fakturę VAT. Cena przyłącza wynikająca z faktury proforma, a następnie z faktury VAT jest zawsze równa przewidywanemu kosztowi budowy przyłącza określonemu w umowie przyrzeczenia. Niejednokrotnie jednak poniesione przez Spółkę rzeczywiste koszty wybudowania przyłącza przewyższają wartość określoną w umowie przyrzeczenia. Z uwagi na to, że Spółce zależy na pozyskaniu klienta, dlatego godzi się na sprzedaż przyłącza za cenę niższą od wartości inwestycji. Tego rodzaju kompromis, według Podatnika, prowadzi do zwiększenia liczby odbiorców i wpływa na wysokość przychodów Spółki uzyskanych ze sprzedaży ciepła.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka informuje, że odbiorca, na rzecz którego Podatnik przenosi prawo własności przyłącza ciepłowniczego, ma możliwość faktycznego dysponowania tą budowlą z chwilą podpisania protokołu przeniesienia własności przyłącza. Natomiast przed podpisaniem wspomnianego protokołu, przyłącze wykorzystywane jest do przesyłu ciepła dla odbiorcy, jednakże nie ma on prawa faktycznego dysponowania przedmiotową budowlą (nie może jej zbyć, dzierżawić, użyczyć lub przekazać jako darowiznę).

W ocenie Podatnika, przysługuje mu prawo do odliczenia w całości kwot podatku naliczonego, wynikających z otrzymanych faktur dotyczących przedmiotowej inwestycji. Zgodnie bowiem z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Poniesione przez Spółkę wydatki mają niewątpliwie, zdaniem Podatnika, związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych, tj. ze sprzedażą nieruchomości (przyłącza). Ponadto w chwili ich ponoszenia nie było wiadomo, że wartość inwestycji znacznie przekroczy szacunkowe koszty jej wykonania. Gdyby nawet przyjąć, zdaniem Spółki, że część wydatków nie stanowi kosztów zyskania przychodów, to nie powinien mieć w takim przypadku zastosowania przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, gdyż jest on sprzeczny z postanowieniami VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC). Przepis art. 17 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy stanowi, iż w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do celów transakcji opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku przypadającego do zapłaty, prawo to powstaje z momentem powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do podatku podlegającego odliczeniu. Przepisy VI Dyrektywy nie przewidują, według Spółki, dodatkowego ograniczenia prawa do odliczenia, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego też, zdaniem Podatnika, w przypadku, gdy przepisy prawa krajowego są sprzeczne z normami ustanowionymi w VI Dyrektywie, podatnik może stosować bezpośrednio przepisy tej dyrektywy. Powyższe potwierdza, według Spółki, orzecznictwo ETS, m. in. wyrok w sprawie Ursula Becker (C-8/81) - „w przypadkach, gdy władze Wspólnoty nałożyły na państwa członkowskie obowiązek pewnego działania, efektywność takiego obowiązku byłaby ograniczona jeżeli osoby nie miałyby możliwości powoływać się na nie (tj. przepisy Dyrektywy) przed sądem, zaś sądy krajowe nie mogłyby rozpatrywać ich jako elementu prawa wspólnotowego (...) w związku z tym w tych przypadkach, gdy regulacje Dyrektywy są w odniesieniu do ich zakresu (...) bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, na regulacjach tych podmioty mogą, w przypadku niewprowadzenia do prawa krajowego regulacji w przewidzianym czasie, opierać się jeżeli prawo krajowe jest niezgodne z Dyrektywą”.

W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści cytowanego przepisu wynika zatem, iż aby odliczenie podatku naliczonego było dopuszczalne, transakcja powodująca jego naliczenie, powinna pozostawać w bezpośrednim i ścisłym związku z czynnościami opodatkowanymi, które to czynności dają z kolei Podatnikowi prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego.

Kwotę podatku naliczonego, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, stanowi (...) suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Artykuł 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, stanowi natomiast, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

O możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.) definiujący koszty uzyskania przychodów oraz art. 16 ust. 1 ww. ustawy - zawierający katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. W myśl regulacji art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Uwzględniając zatem powyższe stwierdzić należy, iż poniesienie przez Spółkę nakładów inwestycyjnych, dotyczących budowy przyłącza ciepłowniczego, związanych z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (sprzedaż przyłącza, a następnie dostawy energii cieplnej) oraz zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, implikuje w dalszej kolejności, możliwość odliczenia w całości kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur VAT, dokumentujących przedmiotowe nakłady inwestycyjne, z zastrzeżeniem jednak, że faktury te nie wypełniają przepisu art. 88 ust. 3a ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie uwzględniając treść wydanego Spółce przez tut. organ podatkowy postanowienia z dnia 31 lipca 2006 r. Nr PDII/423-143/1/06/KK, którego przedmiotem było dokonanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m. in. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wykonanie przyłączy ciepłowniczych, w którym tut. organ stwierdził, iż przedmiotowe nakłady można w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, uznać należy, że Podatnik jest w takim przypadku uprawniony do obniżenia kwoty należnego podatku od towarów i usług o całość kwoty podatku naliczonego, związanego z poniesieniem nakładów inwestycyjnych dotyczących budowy przyłącza ciepłowniczego.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Podatnika w przedmiotowej sprawie jest stanowiskiem prawidłowym.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub jej uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej.