Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zorganizowała nabór kandydatów na pracowników których miejscem pracy będzie Kraków. W ramach tego naboru zaprosiła ww. osoby na dni próbne w sklepach znajdujących się w Warszawie. Kandydatom mieszkającym w Krakowie i okolicach Spółka zwróciła koszty przejazdu do Warszawy i z powrotem, jak również pokryła lub zwróciła koszty noclegów w Warszawie.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka przedstawiła stanowisko, iż zwrot kosztów podróży i noclegów dla osób zaproszonych na dni próbne nie stanowił dla tych osób przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto Spółka uważa, iż w związku z tym nie ciążył na niej obowiązek sporządzania informacji PIT-8C.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie podziela powyższego stanowiska Spółki i wyjaśnia:

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z tego wynika, iż każde przysporzenie osoby fizycznej stanowi dla niej przychód. Żaden przepis nie uzależnia powstania przychodu od tego czy dokonanie określonego świadczenia było dokonane w interesie świadczeniodawcy. Odnosząc się do argumentacji Spółki w tym zakresie należy wskazać, iż pomimo, że bezsprzecznie wynagradzanie pracowników Spółki leży w jej interesie to i tak wynagrodzenia przez nich otrzymane stanowią dla nich przychód. W związku z tym w przedmiotowym przypadku zwrot kosztów przejazdu oraz zwrot lub pokrycie kosztów noclegu stanowią dla osoby fizycznej otrzymującej te świadczenia przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku zwrotu kosztów przychodem są wartości pieniężne, zaś w przypadku pokrycia kosztów noclegu przez Spółkę u osoby fizycznej powstanie przychód w postaci świadczeń w naturze.

Mając na względzie fakt, iż w dacie otrzymania przez ww. osoby przedmiotowych świadczeń nie łączył ich ze Spółką żaden stosunek prawny to przychody te należy uznać za przychody z tzw. innych źródeł o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

W przypadku podróży służbowych na terenie kraju limitem są wielkości zawarte w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236 z 2002r. poz. 1990 ze zm.).

Art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy (zgodnie z art. 21 ust. 13 tej ustawy) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

W związku z powyższym zwrot kosztów podróży osób niebędących pracownikami Spółki będzie zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych w granicach określonych w ww. rozporządzeniu pod warunkiem, że wydatek na podróż nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnika (kandydata na pracownika) oraz że został on poniesiony w celu uzyskania przez tego podatnika przychodu.

W przypadku gdy ww. warunki nie zostaną spełnione i w związku z tym przychód będzie podlegał opodatkowaniu, zastosowanie będzie miał art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. W przypadku osób mających miejsce zamieszkania w Polsce informacja o której mowa w tym przepisie został ustalony na formularzu PIT-8C.

Reasumując, w przedmiotowym stanie faktycznym błędne jest stanowisko Spółki, iż nie powstanie przychód o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym co do zasady na Spółce ciążył obowiązek sporządzenia i przesłania informacji wg wzoru PIT-8C. Spółka nie miała takiego obowiązku wyłącznie w przypadku gdy posiadała udokumentowaną wiedzę że spełnione zostały przesłanki do skorzystania przychodów ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy.