Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny postanawia uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka jest zobowiązanado obliczania i wpłacania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych, a także, jako płatnik, do obliczania i pobierania od swoich pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz do ich wpłacania na rachunek urzędu we właściwym terminie tj. do 20 dnia miesiąca, następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki. Jednocześnie Strona w deklaracji VAT-7 wykazuje nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy.

Zdaniem Spółki ma ona prawo rozliczyć zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych oraz pobierane od swoich pracowników zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych nadwyżką podatku naliczonego zadeklarowaną do zwrotu w deklaracji VAT-7 złożonej 20-go dnia danego miesiąca.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. Oznacza to, iż deklaracja dla podatku od towarów i usług za dany okres rozliczeniowy powinna zostać złożona przez podatnika w okresie od 1. do 25. dnia miesiąca następującego po upływie okresu rozliczeniowego. Zatem deklaracja złożona 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który składana jest deklaracja, złożona jest w ustawowym terminie i wywołuje wszelkie związane z tym skutki prawne.

Na podstawie art. 76 § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

W związku z powyższym nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem są zaliczane z urzędu m.in. na poczet zobowiązań lub zaległości podatkowych, zaś na wniosek możliwe jest także zaliczenie nadpłat (w całości lub w części) na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych. Przy czym w myśl art. 5 w/w ustawy zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Z kolei zaległość podatkowa, zdefiniowana w § 1 art. 51 ustawy, rozumiana jest jako podatek nie zapłacony w terminie płatności.

Zgodnie z art. 76b zd. 1 ustawy Ordynacja podatkowa art. 76 stosuje się odpowiednio do zwrotu podatku, tj. w myśl art. 3 pkt 7 ustawy m.in. do zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z cytowanych przepisów, w przypadku wykazania przez podatnika w deklaracji VAT-7 złożonej za dany okres rozliczeniowy kwoty zwrotu różnicy podatku, kwota ta podlega z urzędu lub na wniosek zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych albo zobowiązań podatkowych bieżących lub przyszłych.

W tym miejscu wskazać należy, iż zobowiązanie wynikające z art. 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz.176 ze zm.) nie jest zobowiązaniem Strony jako podatnika a płatnika, stanowi ono jednak zobowiązanie własne Strony, w związku z czym tego rodzaju zaliczenie uznać należy za dopuszczalne. Przemawia za tym przewidziana wprost w ustawie - Ordynacja podatkowa możliwość zaliczania powstałych po stronie płatnika lub inkasenta nadpłat podatku na poczet jego zaległości podatkowych, bieżących zobowiązań podatkowych lub zobowiązań powstałych w związku z wykonywaniem obowiązków płatnika lub inkasenta.

Ponadto zgodnie z art. 76b zd. 2 ustawy – Ordynacja podatkowa zaliczenie, o którym mowa w art. 76a § 2 pkt 1, następuje z dniem złożenia deklaracji z wykazaną kwotą zwrotu podatku. Natomiast art. 76a § 2 pkt 1 ustawy stanowi, iż zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych następuje z dniem powstania nadpłaty - w przypadkach, o których mowa w art. 73 § 1 pkt 1-3 i 5 oraz § 2.

Zatem jak wynika z zacytowanych przepisów, jedynie w przypadkach określonych w art. 76a § 2 pkt 1 ustawy uregulowany został wprost w przepisach moment zaliczenia – z dniem złożenia deklaracji. Należy przy tym zauważyć, iż w wymienionym przepisie mowa jest wyłącznie o zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych.

Jednakże zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego art. 76b zd. 2 w zw. ze zd. 1 oraz art. 76a § 1 i 3 ustawy winien mieć zastosowanie również w omawianym przypadku.

W konsekwencji zaliczenie kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów i usług na poczet bieżącego zobowiązania Strony jako płatnika winno nastąpić z dniem złożenia deklaracji, w której wykazała Ona kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług.

Za powyższym przemawia także brzmienie art. 87 ust. 2 i nast. ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym termin zwrotu różnicy podatku liczony jest od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika, a nie od ostatniego dnia terminu określonego w art. 99 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak na wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.