DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 w związku z art. 239 i art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia S.A. „Y” reprezentowanej przez pełnomocnika .... na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 13.12.2006 r. nr 1471/DPD2/423/139/06/MB w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego

orzeka

- odmówić zmiany w/w postanowienia organu I instancji

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 18.09.2006 r. Spółka zwróciła się o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych z „X” Spółka z o.o. w organizacji. W marcu 2003r. „X” wygenerował międzynarodowy ruch telekomunikacyjny o wartości YYY zł brutto, w związku z czym S.A. „Y” wystawiła w kwietniu 2003 r. fakturę VAT. W następnych dwóch miesiącach „X” nie dokonywała już żadnych połączeń, po czym umowa została rozwiązana przez Spółkę. Po złożeniu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, policja dokonała natychmiastowego przeszukania siedziby „X”, w czasie którego stwierdzono, że cały system łączności został zlikwidowany, a spółka wyprowadziła się i nie podała żadnego adresu.
Prokuratura Rejonowa w Bielsku Białej podjęła śledztwo i w czerwcu 2003 r. postawiła zarzut jedynemu udziałowcowi spółki „X”. Jednak ze względu na ucieczkę podejrzanego z Polski śledztwo zostało zawieszone. W 2005 r. podejrzany został ujęty i tymczasowo aresztowany. Dodatkowo został aresztowany pełnomocnik tej spółki. Są oni podejrzani o popełnienie przestępstwa z art. 286 §1 Kodeksu karnego w związku z art. 294 § 1 i art. 12 KK.
Zdaniem Spółki możliwe jest obniżenie przychodów Spółki za 2005 r. o kwotę netto wykazaną na wskazanej fakturze z kwietnia 2003 r.. W istocie bowiem w opisanym stanie faktycznym nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych, ale z oszustwem, którego ofiarą była Spółka. Obniżenie przychodów powinno dotyczyć roku 2005, gdyż w tym właśnie roku nastąpiło ujęcie podejrzanych i ich tymczasowe aresztowanie.
Na podstawie art. 58 Kodeksu cywilnego czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba, że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.
W opisanym stanie faktycznym, zdaniem Podatnika, ma zastosowanie z art. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Celem osób działających w imieniu „X” było osiągnięcie korzyści materialnych kosztem Spółki. Tym samym Spółce nie przysługiwało roszczenie o zapłatę ceny, a jedynie o naprawienie szkody. Roszczenie o naprawienie szkody w odróżnieniu od roszczenia o zapłatę ceny nie stanowi przychodu należnego.

Postanowieniem z dnia 13.12.2006 r. nr 1471/DPD2/423/139/06/MB Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe.
W ocenie organu I instancji w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z przychodem należnym, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wynika bowiem z przedstawionego stanu faktycznego spełnione są przesłanki uznania należności za wykonaną usługę, wynikającej z faktury wystawionej na rzecz „X” za przychód związany z prowadzoną działalnością gospodarczą w terminie określonym w art. 12 ust. 3d.
Nie można się zgodzić z argumentacja Strony, iż nie może dochodzić swojej należności od „X”. Na podstawie zawartej umowy Spółka wykonała na rzecz „X” usługę telekomunikacyjną, co uprawnia ją do otrzymania zapłaty za tę usługę, a w przypadku braku zapłaty – do dochodzenia tej należności w postępowaniu egzekucyjnym bądź na drodze sądowej. Samo stwierdzenie, że w opinii Spółki jej kontrahent działał z zamiarem dokonania przestępstwa oraz fakt, iż osoby reprezentujące kontrahenta, którym postawiono zarzut popełnienia czynu zabronionego, zostały tymczasowo aresztowane, nie mogą przesądzić o tym, że wierzytelność przysługująca Spółce od „X” nie może być przez nią dochodzona i jednocześnie nie stanowi przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż wynika z czynności, która nie może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
Okoliczności, że umowa zawarta pomiędzy Spółką a „X” jest czynnością określoną w art. 58 Kodeksu cywilnego nie zostały udowodnione, a co za tym idzie nie występują okoliczności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Fakt, iż Spółka podejrzewa, że mogło paść ofiarą oszustwa ze strony podmiotu, z którym zawarła umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz, że prokuratura w 2005 r. postawiła osobom reprezentującym ten podmiot zarzut popełnienia czynu zabronionego i jednocześnie postanowiła o tymczasowym aresztowaniu tych osób, nie powoduje, że w 2005 r. Spółka ma prawo pomniejszyć łączną sumę przychodów uzyskanych w tym roku o należność przysługującą jej od „X” z tytułu usług świadczonych w 2003 roku.

Pismem z dnia 27.12.2006 r. Spółka wniosła zażalenie na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 13.12.2006 r. nr 1471/DPD2/423/139/06/MB, w którym zarzuca naruszenie prawa materialnego poprzez dokonanie błędnej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W uzasadnieniu Spółka powołała argumentację zawartą we wniosku powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2005 r. sygn. II CK 174/05 oraz na wyrok WSA z dnia 6 października 2004 r. sygn. akt I SA/Gd 663/01.

Po zapoznaniu się z argumentami zawartymi w zażaleniu oraz aktami sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Na podstawie z art. 58 Kodeksu cywilnego,

§ 1. Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.
§ 2. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
§ 3. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W przypadku sprzeczności z przepisami ustawy czynności prawne pozostają bezwzględnie nieważne. Strony dokonujące czynności cywilnoprawnej nie mogą postąpić wbrew obowiązującym przepisom rangi ustawy. Należy zatem dokonać oceny czy doszło do naruszenia zakazu lub nakazu określonego przepisem bezwzględnie obowiązującym.
W przedmiotowej sprawie w ocenie organu podatkowego zawarcie pomiędzy stronami umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie spowodowało naruszenia przepisów ustaw nakazujących bądź zakazujących stronom dokonanie określonych zachowań.
Następna przesłanka nieważności czyli obejście ustawy występuje w sytuacji, w której treść czynności nie zawiera elementów wprost sprzecznych z ustawą, ale skutki które wywołuje i które objęte są zamiarem stron naruszają przepisy ustawy. Celem takiej czynności jest wywołanie skutku sprzecznego z prawem poprzez zawarcie czynności, z której skutek ten nie wynika. Dokonując oceny zawartej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych pod kątem wystąpienia przesłanki nieważności nie można stwierdzić, iż przedmiotowa umowa wywoływała inny skutek niż ten, który strony ustaliły.
Sankcja nieważności czynności w wypadku sprzeczności z zasadami współżycia społecznego występuje wówczas gdy określony przez strony umowy cel zawartej czynności prawnej jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Również w tym przypadku nie można stwierdzić wystąpienia przesłanki nieważności. Celem zawarcia umowy było korzystanie z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez „Y”.
Ponadto należy zauważyć, iż powołany przepis nie wyłącza z opodatkowania umów dotkniętych nieważnością, które prawnie są dozwolone. Współistniejące z taką umową zdarzenia prawne i faktyczne wywołują skutki w zakresie prawa podatkowego. Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych są bowiem czynności faktyczne powodujące powstanie przychodu, które są skutkiem zawartej umowy cywilnoprawnej. Ponieważ „X” otrzymał korzyści wynikające z umowy wywołał tym skutek w postaci należnych przychodów „Y”.
Odnosząc się do powołanego przez Skarżącą wyroku WSA z dnia 06.20.2004 r. Sygn. akt I SA/Gd 663/01 stwierdzić należy, iż został on wydany w oparciu o zupełnie inny stan faktyczny sprawy. Kontrahent skarżącej w wyroku spółki posługiwał się fałszywym nazwiskiem, sfałszował weksle i nie został zidentyfikowany. Sąd stwierdził, iż wyłudzenie towaru na podstawie sfałszowanego weksla, poręczenia przy nieujawnieniu prawdziwego nazwiska sprawcy za działanie sprzeczne z ustawą.W rozpatrywanej przez organy podatkowe sprawie kontrahent Skarżącej zawarł legalną umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych, z której się nie wywiązał poprzez brak zapłaty za świadczone usługi.
Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.