W dniu 8 listopada 2006r. do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Koszalinie wpłynął wniosek Podatnika o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik pracuje w Irlandii od kwietnia 2005r. W 2006r. uzyskał dochody ze stosunku pracy wyłącznie w Irlandii. Ponadto w dniu 6 stycznia 2006 r. wymeldował się na stałe w Urzędzie Gminy.

Na tej podstawie Podatnik formułuje stanowisko, że nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce za okres od 1 do 6 stycznia 2006 r. z dochodów osiągniętych w Irlandii oraz składać zeznania rocznego za 2006 r.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Koszalinie stwierdza, że stanowisko to jest prawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa :

1. Art. 4, art. 15 ust. 1 i ust. 2, art. 24 ust. 1 umowy z dnia 13 listopada 1995r. Między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 i z 2000 r. Nr 53, poz. 650),
2. Art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2a i art. 4a oraz art. 27 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz 176 ze zm.),
3. Art. 25 i art. 28 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.)

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska Podatnika, uzasadnionej w sposób następujący:

• Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości sowich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
• Natomiast na mocy art. 3 ust. 2a ww. Ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia oraz innych dochodów osiąganych przez na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
• Jednak stosownie do treści art. 4a wyżej powołanej ustawy przepisy art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
• W przedmiotowym stanie faktycznym należy zastosować regulacje wynikające z umowy z dnia 13 listopada 1995r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 i z 2000 r. Nr 53, poz. 650).
• Jak wynika z art. 4 ww Umowy za osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie rozumie się każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.
• Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie. Jeżeli zaś stosownie do tych postanowień, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się wg następujących zasad (wymienionych w art. 4 ust.2 umowy):

• Osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).
• Jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa.
• Jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem.
• Jeżeli jest ona obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygają sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów o tym, czy Podatnik podlega w Polsce ograniczonemu bądź nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu decyduje miejsce zamieszkania. Pojęcie miejsca zamieszkania nie jest zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Definicja ta znajduje się w przepisie art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Jednocześnie art. 28 Kodeksu cywilnego jednoznacznie określa, że można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania. Tym samym o miejscu zamieszkania decydują dwa elementy: przebywanie w sensie fizycznym w danej miejscowości i zamiar stałego pobytu.

O stałości pobytu w określonym miejscu decyduje przede wszystkim także przebywanie, które ma na celu założenie tam pewnego rodzaju centrum interesów życiowych danej osoby z uwagi na powiązania o charakterze majątkowo-gospodarczo-ekonomicznym czy też rodzinno-osobistym. Miejsce zamieszkania aby mogło być uznane za stałe musi być traktowane przez daną osobę w taki sposób, aby można było stwierdzić, że osoba ta robi wszystko co niezbędne, aby mieć go do dyspozycji w każdym czasie, nie tylko od czasu do czasu lub dla pobytu, który z założenia nosi charakter tymczasowości.

Ze stanu faktycznego zawartego w piśmie Podatnika, wynika, że Podatnik pracuje w Irlandii od kwietnia 2005 r. i przez cały 2006 r. Ponadto w dniu 6 stycznia 2006 r. wymeldował się na stałe w Urzędzie Gminy. W Polsce nadal mieszka żona, którą podatnik wyznaczył do odbioru korespondencji.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że miejsce pobytu, które jest związane np. ze świadczoną pracą w celach zarobkowych w określonym czasie, nie oznacza jeszcze utraty stałego miejsca zamieszkania, pomimo wymeldowania z miejsca stałego pobytu. Zatem należy zwrócić się do organu administracji podatkowej państwa, w którym się przebywa (w tym przypadku - Irlandii), o wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej. Certyfikat rezydencji jest zaświadczeniem o miejscu zamieszkania lub siedzibie za granicą, wydany przez właściwą administrację podatkową danego kraju we celu właściwego naliczenia podatku.

W związku z faktem, że ze stanu faktycznego nie wynika, czy uległo zmianie miejsce zamieszkania należy rozważyć dwie możliwości:

1. Podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce i uzyskuje dochody w Irlandii.
2. Podatnik ma miejsce zamieszkania w Irlandii i tam uzyskuje dochody.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy z dnia 13 listopada 1995r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

• odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku podatkowym tego drugiego Państwa,
• wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie i
• wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zasada wskazana w art. 15 ust. 1 ww. umowy ma zastosowanie w przypadku nieograniczonego obowiązku podatkowego, a zatem otrzymane przez podatnika wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej w Irlandii podlega opodatkowaniu na zasadach tam określonych, czyli może być opodatkowane w obu państwach. W tej sytuacji w Polsce w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania będzie miała zastosowanie zgodnie z art. 24 ust. 1 umowy – metoda wyłączenia z progresją. Uzyskane dochody będą zatem podlegać opodatkowaniu w Polsce na zasadach określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym jeżeli podatnik, mający miejsce zamieszkania na terytorium Polski oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach ogólnych osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

• do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
• ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
• ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce i w jego sytuacji ma zastosowanie zasada nieograniczonego obowiązku podatkowego, lecz nie uzyskał żadnych przychodów na terytorium Polski, nie ma obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za 2006 r.

Jeżeli natomiast podatnik nie ma miejsca zamieszkania w Polsce lecz w Irlandii, tym samym podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (przy spełnieniu warunków wynikających z art. 15 ust. 2 ww. Umowy) i nie osiągnął dochodów w Polsce, zatem nie podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu - wówczas nie składa zeznania w Polsce.

Wobec stwierdzenia zgodności stanowiska podatnika z istniejącym stanem prawnym na dzień wydania postanowienia – postanowiono jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, wydana została w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu 29.12.2006 r. i obowiązuje do czasu jego zmiany.