P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 217 ustawy z dnia 29.08.1997r. - Ordynacja podatkowa ( t.j. Dz. U. z 2005r. nr 8, poz. 60 z późn. zm. ), art. 22 ust. 1 , art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t.j. Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w związku z Pana wnioskiem z dnia 14.11.2006r. w kwestii zaliczenia przez przedsiębiorcę wydatków w formie diet z tytułu podróży służbowych za granicę do kosztów uzyskania przychodów, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pruszkowie nie potwierdza Pana stanowiska i uznaje je za nieprawidłowe .

U Z A S A D N I E N I E

Stan faktyczny sprawy przedstawiony przez wnioskodawcę:

Wnioskodawca - przedsiębiorca w zakresie usług transportowych świadczy usługi na trasach zagranicznych. Czy diety , które otrzymują kierowcy jako pracownicy firm przewozowych przysługują również przedsiębiorcy prowadzącemu jednoosobowo działalność gospodarczą i czy stanowią dla niego koszt uzyskania przychodów?

Stanowisko w sprawie:

Zdaniem wnioskodawcy świadcząc usługi transportowe ma prawo do diet, tym bardziej, że koszty utrzymania za granicą są bardzo wysokie.

Ocena prawna stanowiska:

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w katalogu kosztów negatywnych w art. 23 .

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa sie za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną m. in. w przepisach Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju ( Dz. U. nr 236, poz. 1991 z późn. zm.). Wprawdzie przepisy podatkowe nie ograniczają możliwości zaliczenia w ciężar kosztów prowadzonej działalności diet z tytułu podróży służbowej, czego dowodem jest powyższy art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy, jednakże zasadniczą kwestią jest ustalenie, kiedy osoba prowadząca działalność gospodarczą w określonym zakresie , znajduje się w podróży służbowej. Aby bowiem przedsiębiorcy przysługiwały diety, konieczne jest żeby odbywana przez niego podróż miała cechy „ podróży służbowej”.W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „podróży służbowej”.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974r. - Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w świetle którego , pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością , w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. O podróży służbowej decyduje zatem:

- wydanie przez pracodawcę polecenia wykonania zadania,

- konieczność wykonania tego zadania poza miejscowością , w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika.

Według tezy wyroku WSA w Rzeszowie z 23.06.2005r. , I SA/Rz 30/05: „ Podróżą służbową jest wykonywanie zadań poza siedzibą przedsiębiorcy i poza stałym miejscem wykonywania pracy, nie jest nią natomiast stałe wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikających z organizacji pracy przez samego przedsiębiorcę. Podróżą służbową dla takiej osoby byłby wyjazd poza miejsce świadczenia usług (....)”. Analogiczne stanowisko zajęło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 16.06.2004r. stanowiącego odpowiedź na interpelację poselską. „ (....) charakter i rodzaj pracy wykonywanej przez pracownika determinuje niejednokrotnie, iż stałym miejscem pracy pracownika może być np. więcej niż jedna miejscowość lub określona trasa. Świadczenie pracy w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub w stałym miejscu pracy pracownika nie jest podróżą służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, a tym samym nie rodzi obowiązku płacenia przez pracodawcę diet. Zaprezentowane stanowisko z uwagi na charakter czynności znajduje zastosowanie również w odniesieniu do osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportu samochodowego. W konsekwencji podatnikowi świadczącemu usługi transportu samochodowego nie przysługuje z tytułu świadczenia tych usług prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych”.

W związku z powyższym brak jest uzasadnienia do przyjęcia, że wnioskodawca wykonując usługi transportowe na trasach zagranicznych odbywa podróż służbową. Konsekwencją takiej kwalifikacji wyjazdów wnioskodawcy jest brak możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych. Zatem stanowisko określone we wniosku jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.