W dniu 15-11-2006r., Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w odniesieniu do zapytania, czy wypłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na podstawie umowy Spółki Pan został powołany na stanowisko Prezesa Zarządu – Kanclerza Szkoły, której Spółka jest założycielem. Wynagrodzenie przyznane Panu przez Radę Nadzorczą, nigdy nie było wypłacane ze środków Spółki lecz na podstawie umowy o pracę zawartej z ww. Uczelnią oraz z jej środków.

W 2002 roku Pan został odwołany z funkcji Prezesa-Kanclerza Uczelni; jednocześnie Uczelnia rozwiązała z nim umowę o pracę. Pan odwołał się od wypowiedzenia umowy o pracę do Sądu Pracy. W wyniku powództwa skierowanego przeciwko ww. Spółce o przywrócenie do pracy, Sąd Rejonowy wydał wyrok, w którym przywrócił powoda do pracy na poprzednich warunkach oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda:25.500,00zł, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia przez powoda pracy na poprzednich warunkach;8.000,00zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na mocy tego wyroku Spółka wypłaciła Panu zasądzone kwoty.

Zdaniem płatnika, wypłacone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego na rzecz byłego Prezesa Spółki, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W uzasadnieniu do tego stanowiska stwierdzono, że:
stroną umowy o pracę była Uczenia, a nie Spółka i to ze środków Uczelni była dokonywana wypłata wynagrodzenia;
zasądzone kwoty są formą odszkodowania za czas pozostawania bez pracy.
Ponadto Spółka powołała się na rozbieżność między wyrokiem Sądu a jego uzasadnieniem stwierdzając, że w wyroku jest mowa o zasądzeniu na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, natomiast w uzasadnieniu Sąd orzekł o odszkodowaniu za czas pozostawania bez pracy.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego, przedstawionego przez wnioskodawcę, a także stanu faktycznego i prawnego przedstawionego w uzasadnieniu do ww. wyroku Sądu Rejonowego, tut. organ podatkowy stwierdza co następuje:
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Ponadto wg art. 9 ust. 1 tej ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Określenie pojęcia dochodu podano w art. 9 ust. 2, tzn. - dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zatem należy ocenić, czy w stosunku do zasądzonych kwot mają zastosowanie przesłanki wymienione w ww. przepisach.
W świetle przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), dotyczących uprawnień pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia, zgodnie z art. 56 § 1 pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. W konsekwencji, zgodnie z art. 57 § 1 pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenieza czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (...). Natomiast o wysokości odszkodowania, o którym mowa w art. 56 przesądza art. 58 tego Kodeksu.

Sąd Rejonowy w Poznaniu, w uzasadnieniu do ww. wyroku dowiódł m.in., że:
„powoda łączyła z pozwaną Spółką umowa o pracę, na mocy kórej pełnił w XXX funkcję Kanclerza. Umowa ta stanowiła akt niezależny od aktu powołania powoda do pełnienia funkcji Prezesa Zarządu pozwanej Spółki. Pomimo zatem odwołania go (z) funkcji Prezesa, powód w dalszym ciągu związany był z pozwaną Spółką ważną umową o pracę, na mocy której pełnił funkcję Kanclerza.”;
w świetle stosunku prawnego łączącego pracownika z danym podmiotem „ spółka była pracodawcą, a WSHiR określonym przez strony miejscem pracy.”;
Biorąc pod uwagę powyższe okliczności Sąd uznał, „iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika było nieuzasadnione” i potwierdził, że: „Zgodnie z art. 56 § 1 kp, pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Zgodnie natomiast z art. 56 § 2 w zw. z art. 45 § 2, Sąd nie uwzględni żądania jeżeli ustali, że uwzględnienie takie jest niemożliwe lub niecelowe, orzekając w takim przypadku o odszkodowaniu”. „Wobec braku okoliczności, o których mowa w art. 45 § 2 kp, Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku” (tj.: „1. Przywraca powoda do pracy na poprzednich warunkach.”). Tym samym bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostaje fakt, iż w uzasadnieniu wyroku Sąd użył, na określenie zasądzonej od pozwanego kwoty, pojęcia „odszkodowanie” (str. 14 uzasadnienia). Art. 57 § 1 kp, na który powołał się Sąd w uzasadnieniu wyroku, w sposób jednoznaczny określa bowiem charakter wypłaconej kwoty.

Przytoczone przepisy Kodeksu pracy oraz treść sentencji ww. wyroku Sądu Pracy, w sposób nie budzący wątpliwości świadczą zatem o tym, że kwota 25.500,00zł, wypłacona Panu przez Spółkę jest wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a nie odszkodowaniem. Zatem w odniesieniu do tej kwoty nie może mieć zastosowania powołany przez płatnika przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Bowiem zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem: odpraw i odszkodowań wymienionych wg specyfikacji podanej pod lit. a) – g) tegoż pkt 3.

Wynikające z Kodeksu pracy ww. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń ( ... ). Zatem jeśli Spółka wypłaciła 25.500 zł przywróconemu do pracy pracownikowi, to jako osoba prawna zwana „zakładem pracy”, czyli płatnikiem, o którym mowa w art. 31 - jest obowiązana od ww. kwoty obliczyć i pobrać w ciągu roku zaliczkę na podatek dochodowy, na zasadach określonych w art. 32 oraz przekazać na rachunek właściwego urzędu skarbowego wg art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do kwoty 8.000zł - Sąd w uzasadnieniu stwierdził, co następuje:
„O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 11 ust. 1 pkt 2, w zw. z § 6 pkt 4 i § 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. nr 163, poz. 1349 z późn. zm. ). W związku z tym, że powód wygrał proces w całości oraz biorąc pod uwagę wartość przedmiotu sporu, oraz stopień zawiłości sprawy oraz nakład pracy reprezentującego powoda radcy prawnego, Sąd zasądził koszty zastępstwa w wysokości jak w pkt 3 wyroku.”.

Faktycznie w myśl przepisów ww. art. 98 k.p.c., wg § 1 – strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), a wg § 3 – do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony, również wg § 4 – wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata regulują odrębne przepisy.

Jak wynika z sentencji ww. wyroku oraz z uzasadnienia i z przytoczonych w tym względzie przepisów - kwota 8.000,00zł nie jest odszkodowaniem lecz zasądzono ją do wypłacenia tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Zatem także w odniesieniu do tej kwoty - nie może mieć zastosowania powołany przez Konsorcjum przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalniający tę kwotę z opodatkowania.
Jednakże, aby w stosunku do tej kwoty zastosować obowiazek opodatkowania, należałoby udowodnić, że podatnik otrzymując przychód w wysokości 8.000zł - uzyskał dochód, o którym mowa w ww. art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. nadwyżkę sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągniętą w roku podatkowym.

Kwotę 8.000zł, dot. zwrotu kosztów procesowych – można zaliczyć do przychodów z „innych źródeł”, wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 9 i określonych w art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Konsorcjum, jako płatnik dokonujący wypłaty należności, od której nie jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek, powinien postąpić wg przepisów art. 42a tej ustawy, tzn. sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów ( PIT-8C ) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.
Podatnik, posiadający wiedzę i dowody w zakresie kosztów uzyskania przychodów, jakie poniósł w związku z otrzymaniem ww. zwrotu, jeśli uzyskał dochód, o którym mowa w art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien zgodnie z art. 45 ust. 1, wykazać go w swoim zeznaniu podatkowym za dany rok podatkowy (PIT-36).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszego postanowienia.