POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, że stanowisko Pana - przedstawione we wniosku z dnia 12.01.2006 r., który wpłynął do organu w dniu 16.01.2005 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności wynikającej z faktury nie zapłaconej przez kontrahenta, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.01.2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Pismem Nr PD I/410-8-13/06 z 03.02.2006 r. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w dniu 15.02.2006 r.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca w dniu 18.08.2004 r. wystawił fakturę VAT Nr 426/T/Z/04 dla nabywcy SES Logistic GmbH z siedzibą w Niemczech – opiewającą na kwotę 1.100,00 EUR (wartość brutto faktury). W związku z upływem terminu zapłaty faktury wnioskodawca wezwał kontrahenta do uregulowania należności. Następnie, działając przez Kancelarię Adwokacką, wnioskodawca wezwał niemieckiego kontrahenta do dobrowolnej zapłaty przedsądowej, wystosowując pismo w tym zakresie w języku polskim, jak i niemieckim. Wezwania pozostały bezskuteczne; korespondencja została zwrócona do Polski, a z adnotacji poczty niemieckiej wynika, że firma SES Logistik nie ma już siedziby we wskazanym na zleceniu miejscu. W związku z takim stanem rzeczy Kancelaria Adwokacka zwróciła się do Konsulatu Generalnego Republiki Federalnej Niemiec we Wrocławiu o wskazanie instytucji na terenie Niemiec mogącej udzielić pomocy w ustaleniu aktualnej siedziby ww. firmy. W odpowiedzi Konsulat Generalny Republiki Federalnej Niemiec wskazał, iż w przedstawionej sprawie należy zwrócić się do Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium, który reprezentuje interesy polskich obywateli oraz instytucji na terenie Niemiec. W piśmie z 17.01.2005 r. wystosowanym do Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium Kancelaria Adwokacka zwróciła się o udzielenie pomocy w ustaleniu aktualnego adresu niemieckiej firmy, przedkładając dokumenty dotyczące tej sprawy. W odpowiedzi Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium przesłał informację, iż firma SES Logistik w rejestrach sądowych posiada nadal ten sam adres (choć fizycznie już nie istnieje pod dotychczasowym adresem). Ponadto, Konsulat Generalny przekazał informację, iż spółka jest niewypłacalna.

W kontekście powyższego wnioskodawca podnosi, iż analiza ewentualnych kroków prawnych przy wiedzy, iż udziałowiec spółki SES Logistik ma siedzibę w Szwajcarii, pozwala stwierdzić, że wobec niewypłacalności spółki jest niemożliwym odzyskanie należności z faktury, a procedury w tym zakresie, na terenie Niemiec i Szwajcarii, kosztowo znacznie przerosłyby wartość usługi.

Ponadto, wnioskodawca wskazuje, iż wierzytelność powyższa została zarachowana jako przychód należny.

Wobec powołanych okoliczności wnioskodawca uważa, iż zasadnym jest uznanie za koszt uzyskania przychodu nie zapłaconej przez kontrahenta faktury.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wskazuje jak niżej:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Pojęcie wierzytelności odpisanej jako nieściągalna zdefiniowane zostało w art. 23 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem za wierzytelności takie uważa się te, których nieściągalność została udokumentowana :

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzenia postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Jak wynika z przytoczonych przepisów prawa warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie dwóch warunków:

• w momencie powstania wierzytelności była ona zarachowana jako przychód należny,
• nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy.

W opisanym przez wnioskodawcę stanie faktycznym wierzytelność spełnia tylko jeden z powyższych warunków, tj. została wcześniej zaliczona do przychodów należnych. Natomiast w kwestii udokumentowania nieściągalności tej wierzytelności, wnioskodawca nie dysponuje żadnym z dokumentów wskazanych w art. 23 ust. 2 ustawy. Tym samym brak jest możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowej wierzytelności.

Należy podkreślić, iż aby wierzytelność mogła być uznana za koszt uzyskania przychodu na podstawie faktu, iż przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty, winien być sporządzony na tą okoliczność protokół, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, podatnik nie sporządził protokołu stwierdzającego wysokość przewidywanych kosztów procesowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem wierzytelności na terenie Niemiec i Szwajcarii, a jedynie w tym zakresie wyraził pogląd, iż koszty ewentualnych kroków prawnych przerosłyby wartość faktury. Jeżeli nawet tak wyrażone we wniosku stwierdzenie wnioskodawcy jest zgodne ze stanem faktycznym, to przesądzającym o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności będzie sporządzenie przez podatnika stosownego protokołu.

Mając na uwadze powyższe, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, iż stanowisko wnioskodawcy wyrażone we wniosku jest nieprawidłowe, wobec czego rozstrzygnięto jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5 zł. na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. z 2004 r., Nr 253, poz. 2532 ze zm.)